Kazimierz Czarnecki (podpułkownik)
podpułkownik piechoty | |
Pełne imię i nazwisko |
Kazimierz Zygmunt Czarnecki |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
17 grudnia 1894 |
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1940 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
Ośrodek Zapasowy 13 Dywizji Piechoty |
Stanowiska |
dowódca ośrodka |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Kazimierz Zygmunt Czarnecki (ur. 17 grudnia 1894 w Olesku, zm. 1940 w Katyniu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Michała i Anieli z Zawadzkich. Działacz niepodległościowy, w czasie I wojny światowej walczył w 2 pułku piechoty. W 1918 roku rozpoczął służbę w 4 pułku piechoty, a w 1920 roku – w Mińskim pułku strzelców. W tym czasie uczestniczył w akcji wileńskiej gen. Lucjana Żeligowskiego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. 12 kwietnia 1927 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 37. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W maju 1927 został wyznaczony w 86 pułku piechoty w Mołodecznie na stanowisko dowódcy I batalionu[1][2]. 14 grudnia 1931 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 23. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W marcu 1932 został przeniesiony z 39 Pułk Piechoty w Jarosławiu do Korpusu Ochrony Pogranicza[4][5]. 21 marca 1935 został przeniesiony z KOP i wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 40 pułku piechoty Dzieci Lwowskich we Lwowie[6]. W latach 1935–1937 dowódca batalionu szkolnego Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. Po jego likwidacji trafił do 7 pułku piechoty Legionów. W 1939 roku był komendantem Kadry Zapasowej Piechoty „Włodzimierz” w Włodzimierzu[7].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był dowódcą Ośrodka Zapasowego 13 Dywizji Piechoty. Po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
W dniu 5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[8]. Awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości – 17 marca 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[9]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 9 listopada 1931 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”[10]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928[11]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej[12]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
- zbrodnia katyńska
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 144.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 100, 180.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 15 grudnia 1931 roku, s. 397.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 253.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 25, 905.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 marca 1935 roku, s. 35.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 12, 663.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72 - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94) .
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Łukasiak: Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty. Pruszków: Ajaks, 1999. ISBN 83-88773-68-2.
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 90. [dostęp 2015-01-13].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Dowódcy batalionu KOP „Wołożyn”
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
- Odznaczeni Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 86 Pułku Piechoty (II RP)
- Oficerowie piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza
- Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Katyniu
- Pochowani na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu
- Podpułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Urodzeni w 1894
- Zastępcy dowódcy 40 Pułku Piechoty Dzieci Lwowskich
- Zmarli w 1940