Kadra Zapasowa Piechoty „Włodzimierz”
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1939 |
| Rozformowanie |
1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Kazimierz Czarnecki |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Kadra Zapasowa Piechoty Włodzimierz (KZP Włodzimierz) – pododdział piechoty Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
1 stycznia 1939 dotychczasowy batalion zapasowy 44 pułku piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim przeformowano w Kadrę Zapasową Piechoty Włodzimierz, która została podporządkowana bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[1].
Wprowadzona zmiana polegała jedynie na zmianie nazwy i przyjęciu nowej organizacji i podległości. Zadania mobilizacyjne z małymi wyjątkami, pozostały bez zmian[2].
Kadra dysponowała skromną obsadą pokojową (dwóch oficerów i kilku podoficerów)[3]. Dla formowanych przez siebie jednostek kadra musiała otrzymać zawiązki stanu czynnego z zewnątrz[3].
KZP Włodzimierz była jednostką mobilizującą piechoty. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” komendant kadry był odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie mobilizacji jednostek wpisanych na jego tabelę mob.[4].
KZP Włodzimierz mobilizowała w ramach mobilizacji alarmowej w grupie zielonej, w garnizonie Włodzimierz Wołyński dla 13 Dywizji Piechoty:
- kompanię sanitarną nr 202, w czasie Z+70,
- park intendentury typ I nr 202, w czasie Z+70,
- dowództwo grupy marszowej służb (taborów) typ II nr 539 (dowództwo, kolumny taborowe i warsztat taborowy w czasie od Z+64 do Z+68,
- kolumna taborowa parokonna nr 539,
- kolumna taborowa parokonna nr 540,
- kolumna taborowa parokonna nr 541,
- kolumna taborowa parokonna nr 542,
- warsztat taborowy nr 539.
W pierwszym rzucie mobilizacji powszechnej mobilizowała do 4 dnia jej trwania:
- batalion marszowy 43 pp,
- batalion marszowy 44 pp,
- batalion marszowy 45 pp,
- uzupełnienie marszowe samodzielnej kompanii km i broni towarzyszącej nr 22,
- uzupełnienie marszowe kompanii kolarzy nr 22.
W drugim rzucie mobilizacji powszechnej w czasie X+2 miała zmobilizować Ośrodek Zapasowy 13 Dywizji Piechoty planowana siedziba na wypadek Planu operacyjnego „Wschód” była w Chełmie Lubelskim, z uwagi na lepsze możliwości szkoleniowe i bytowe została przeniesiona do Równego[5].
Po zakończeniu mobilizacji kadra miała przejść do Ośrodka Zapasowego 13 Dywizji Piechoty i ulec likwidacji[6], a komendant KZP został dowódcą OZ 13 DP.
Obsada personalna[edytuj | edytuj kod]
- komendant kadry – ppłk piech. Kazimierz Czarnecki †1940 Katyń
- zastępca komendanta – kpt. adm. (piech.) Józef Szczawiński †1941[a]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. CVII-CVIII, 164.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. CXI.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2010 ↓, s. CVIII.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 34.
- ↑ a b Jarno 2012 ↓, s. 197.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 161.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 663.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-06-01].
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 290.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Witold Jarno: 13 Dywizja Piechoty w wojnie 1939 roku. Pruszków: Wydawnictwo Ajaks, 2012. ISBN 978-83-11-10206-4.