Keith Joseph

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Keith Joseph
Data i miejsce urodzenia

17 stycznia 1918
Londyn

Data i miejsce śmierci

10 grudnia 1994
Londyn

Minister edukacji i nauki
Okres

od 11 września 1981
do 21 maja 1986

Przynależność polityczna

Partia Konserwatywna

Poprzednik

Mark Carlisle

Następca

Kenneth Baker

Odznaczenia
Order Towarzyszy Honoru (Wielka Brytania)

Keith Sinjohn Joseph, baron Joseph (ur. 17 stycznia 1918 w Londynie, zm. 10 grudnia 1994 tamże) – brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej, minister w rządach Harolda Macmillana, Aleca Douglasa-Home’a, Edwarda Heatha i Margaret Thatcher. Jeden z najbliższych współpracowników pani premier, współtwórca taczeryzmu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem sir Samuela Josepha, burmistrza Londynu w latach 1942–1943, który w tym czasie został kreowany baronetem. Keith odziedziczył tytuł baroneta po śmierci ojca w 1944. Od tamtej pory znany był jako sir Keith Joseph. Wykształcenie odebrał w Lockers Park Perparatory School, w Harrow School oraz w Magdalen College na Uniwersytecie Oksfordzkim, gdzie studiował prawo. Wkrótce po ukończeniu studiów został członkiem All Souls College.

Podczas II wojny światowej walczył w stopniu kapitana w Królewskiej Artylerii. Został wspomniany w rozkazie dziennym. Podczas walk na froncie włoskim został ranny. Po zakończeniu wojny został powołany do korporacji prawniczej Middle Temple. Zasiadał w radzie Londynu. Pracował w firmie ubezpieczeniowej Lloyd’s of London.

W 1956 został wybrany do Izby Gmin w wyborach uzupełniających w okręgu Leeds North East. Wkrótce został parlamentarnym prywatnym sekretarzem. Po 1959 sprawował wiele pomniejszych stanowisk w administracji rządowej, m.in. w ministerstwie budownictwa i departamencie handlu. Po nocy długich noży w 1962 został członkiem gabinetu jako minister budownictwa i samorządu lokalnego. Na tym stanowisku zgłosił pomysł budowy 400 000 mieszkań rocznie do 1965. Planu tego nie zrealizowano.

Po wyborczej porażce konserwatystów w 1964 został mówcą ds. socjalnych, a następnie ds. pracy. W 1967 został mówcą ds. handlu. Po wygranych wyborach 1970 został ministrem służby socjalnej. Kiedy Partia Konserwatywna ponownie znalazła się w opozycji (1974) stał się stronnikiem Margaret Thatcher. Był jednym ze współzałożycieli think-tanku Centrum Studiów Politycznych. Brał znaczny udział w przygotowaniu wyborczego manifestu torysów w 1979. Po zwycięskich wyborach został ministrem przemysłu. Rozpoczął przygotowania do prywatyzacji wielu państwowych przedsiębiorstw.

Ministrem przemysłu pozostał do 1981, kiedy objął tekę ministra edukacji i nauki. Na tym stanowisku dokonał zmiany systemu nauczania. Próby reformowania płacy nauczycieli wywołały konflikt ze związkami zawodowymi i falę strajków. W 1985 opublikował „Białe Papiery” dotyczące funkcjonowania wyższych uczelni. W 1986 zrezygnował z zasiadania w gabinecie, a w 1987 ze startu w wyborach powszechnych. Otrzymał dożywotni tytuł parowski barona Joseph i zasiadł w Izbie Lordów. Zmarł w 1994.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]