Kościół św. Jerzego w Prószkowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Jerzego w Prószkowie
113/54 z dnia 12 lipca 1954[1]
kościół parafialny
Ilustracja
Widok kościoła
Państwo

 Polska

Województwo

 opolskie

Miejscowość

Prószków

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Jerzego w Prószkowie

Wezwanie

św. Jerzego

Wspomnienie liturgiczne

24 kwietnia

Położenie na mapie Prószkowa
Mapa konturowa Prószkowa, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jerzego w Prószkowie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jerzego w Prószkowie”
Położenie na mapie województwa opolskiego
Mapa konturowa województwa opolskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jerzego w Prószkowie”
Położenie na mapie powiatu opolskiego
Mapa konturowa powiatu opolskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jerzego w Prószkowie”
Położenie na mapie gminy Prószków
Mapa konturowa gminy Prószków, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jerzego w Prószkowie”
Ziemia50°34′48,540″N 17°52′13,350″E/50,580150 17,870375
Strona internetowa

Kościół św. Jerzegorzymskokatolicki kościół parafialny położony przy placu Zawadzkiego 19 w Prószkowie. Kościół należy do parafii św. Jerzego w Prószkowie w dekanacie Prószków, diecezji opolskiej. 12 lipca 1954, pod numerem 113/54 świątynia została wpisana do rejestru zabytków województwa opolskiego[2].

Historia kościoła[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza wzmianka o kościele w Prószkowie pochodzi z 1443 roku. Murowana świątynia powstała w 1578 roku, jej fundatorem był hrabia Jerzy Prószkowski (Georg von Proskau), równolegle realizujący budowę swojej renesansowej rezydencji. Podczas wojny trzydziestoletniej, w 1644 roku, kościół został spalony przez wojska szwedzkie. Odbudowa świątyni w stylu barokowym według projektu florenckiego architekta Giovanniego Seregno trwała do 1687 roku. W tym kształcie kościół istnieje obecnie.

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Składa się z prostokątnej, trzyprzęsłowej nawy sklepionej kolebką z lunetami, z węższym prezbiterium sklepioną żaglaście, z przylegającą od północy zakrystią. Od północy do nawy przylega kaplica z emporą, od południa kruchta z lożą kolatorską na piętrze. Od zachodu, w obrysie korpusu, wieża na planie kwadratu, wyżej ośmioboczna, z baniastym hełmem. Z końca XVII wieku pochodzi dekoracja malarska i stiukowa sklepień (częściowo przemalowana w XIX i XX wieku) – w nawie trzy plafony ze scenami Koronacji Maryi, Opłakiwaniem i Ofiarowaniem w Świątyni, nad tęczą podwójny kartusz z herbami rodów von Dietrichstein i von Aichelberg, w prezbiterium anioły, kartusze z Duchem Świętym i ewangelistami. Barokowe jest również wyposażenie wnętrza - architektoniczny ołtarz główny z obrazem Trójcy Świętej i św. Jerzego oraz rzeźbami św. Zygmunta i św. Floriana, dwa ołtarze boczne, ołtarz w kaplicy, ambona z rzeźbami Ojców Kościoła na baldachimie, chrzcielnica (z rokokową pokrywą), dodatkowo bogata, snycerska obudowa loży kolatorskiej. Figury w nawie pochodzą z końca XVII wieku (św. Piotr i św. Paweł) oraz połowy XVIII wieku (święci: Jan Nepomucen, Ignacy Loyola, Feliks z Cantalicio, Franciszek)[3].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

1
Ołtarz główny
2
Chór
3
Plebania

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Zabytki sztuki w Polsce. Śląsk, wyd. Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, Warszawa 2006, s. 703, ISBN 83-922906-1-5

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]