Kościół św. Jerzego w Prószkowie

	Kościół św. Jerzego w Prószkowie
	Kościół św. Jerzego w Prószkowie
	113/54 z dnia 12 lipca 1954
	Kościół parafialny
	; Widok kościoła
Państwo	Polska
Miejscowość	Prószków
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Jerzego w Prószkowie
Wezwanie	św. Jerzego
Wspomnienie liturgiczne	24 kwietnia
Historia
Data zakończenia budowy	1687
Aktualne przeznaczenie	Kościół parafialny
Dane świątyni
Styl	barokowy
Świątynia; • materiał bud.	; • cegła
Wieża kościelna; • liczba wież	; 1
Ołtarz; • liczba ołtarzy	; 3
	Położenie na mapie Prószkowa Kościół św. Jerzego w Prószkowie
	Położenie na mapie Polski Kościół św. Jerzego w Prószkowie
	Położenie na mapie województwa opolskiego Kościół św. Jerzego w Prószkowie
	Położenie na mapie powiatu opolskiego Kościół św. Jerzego w Prószkowie
	Położenie na mapie gminy Prószków Kościół św. Jerzego w Prószkowie
	50°34′48,540″N 17°52′13,350″E/50,580150 17,870375
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Kościół św. Jerzego – rzymskokatolicki kościół parafialny położony przy placu Zawadzkiego 19 w Prószkowie. Kościół należy do parafii św. Jerzego w Prószkowie w dekanacie Prószków, diecezji opolskiej. Dnia 12 lipca 1954, pod numerem 113/54 świątynia została wpisana do rejestru zabytków województwa opolskiego^[2].

Historia kościoła[edytuj | edytuj kod]

Osobny artykuł: Parafia św. Jerzego w Prószkowie.

Pierwsza wzmianka o kościele w Prószkowie pochodzi z 1443 roku. Murowana świątynia powstała w 1578 roku, jej fundatorem był hrabia Jerzy Prószkowski (Georg von Proskau), równolegle realizujący budowę swojej renesansowej rezydencji. Podczas wojny trzydziestoletniej, w 1644 roku, kościół został spalony przez wojska szwedzkie. Odbudowa świątyni w stylu barokowym według projektu florenckiego architekta Giovanniego Seregno trwała do 1687 roku. W tym kształcie kościół istnieje obecnie.

Składa się z prostokątnej, trzyprzęsłowej nawy sklepionej kolebką z lunetami, z węższym prezbiterium sklepioną żaglaście, z przylegającą od północy zakrystią. Od północy do nawy przylega kaplica z emporą, od południa kruchta z lożą kolatorską na piętrze. Od zachodu, w obrysie korpusu, wieża na planie kwadratu, wyżej ośmioboczna, z baniastym hełmem. Z końca XVII wieku pochodzi dekoracja malarska i stiukowa sklepień (częściowo przemalowana w XIX i XX wieku) - w nawie trzy plafony ze scenami Koronacji Maryi, Opłakiwaniem i Ofiarowaniem w Świątyni, nad tęczą podwójny kartusz z herbami rodów von Dietrichstein i von Aichelberg, w prezbiterium anioły, kartusze z Duchem Świętym i ewangelistami. Barokowe jest również wyposażenie wnętrza - architektoniczny ołtarz główny z obrazem Trójcy Świętej i św. Jerzego oraz rzeźbami św. Zygmunta i św. Floriana, dwa ołtarze boczne, ołtarz w kaplicy, ambona z rzeźbami Ojców Kościoła na baldachimie, chrzcielnica (z rokokową pokrywą), dodatkowo bogata, snycerska obudowa loży kolatorskiej. Figury w nawie pochodzą z końca XVII wieku (św. Piotr i św. Paweł) oraz połowy XVIII wieku (święci: Jan Nepomucen, Ignacy Loyola, Feliks z Cantalicio, Franciszek)^[3].