Laskówka (województwo dolnośląskie)
50°28′43″N 16°46′38″E/50,478611 16,777222
| wieś | |
 Kościół filialny pw. św. Mikołaja | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
330-400[2] m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
158[3] |
| Strefa numeracyjna |
74 |
| Kod pocztowy |
57-255[4] |
| Tablice rejestracyjne |
DZA |
| SIMC |
0851270 |
Położenie na mapie gminy Bardo  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu ząbkowickiego  | |
| 50°28′43″N 16°46′38″E/50,478611 16,777222[1]
| |
| Strona internetowa | |
Laskówka (niem. Gierichswalde) – wieś w Polsce, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, w gminie Bardo[5][6].
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Laskówka to wieś łańcuchowa leżąca w Górach Bardzkich, u północno-wschodniego podnóża Grzbietu Wschodniego, w północno-zachodniej części Obniżenia Laskówki, na wysokości około 330-400 m n.p.m.[2]
Toponimia[edytuj | edytuj kod]
Wieś wzmiankowana w 1260 r. pod nazwą Gerumswalde. Nazwa wsi Gierichswalde jest dzierżawcza od założyciela wsi Gerunga (Gerolda)[7].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Lasówka została założona najprawdopodobniej około 1230 roku przez zakon cystersów z Kamieńca Ząbkowickiego oraz zasiedlona przez Niemców[2][8]. Wieś należała do zgromadzenia do 1810 roku, kiedy przeprowadzono kasatę dóbr klasztornych[2]. W 1830 roku miejscowość przeszła na własność Marianny Orańskiej, w roku 1840 były tu 83 budynki, w tym kościół, szkoła katolicka i młyn wodny[2]. W końcu XIX wieku wieś została niewielkim letniskiem, powstała tu gospoda, która cieszyła się dobrą opinią[2].
Po 1945 roku Lasówka pozostała typową wsią rolniczą, częściowo wyludniła się a tradycje letniskowe nie odrodziły się[2]. W 1978 roku było tu 49 gospodarstw rolnych, w roku 1988 ich liczba zmalała do 31[2].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[9]:
- kościół filialny pw. św. Mikołaja, późnogotycki z XV-XVIII wieku. Orientowany, murowany, jednonawowy, nakryty dachami dwuspadowymi [10];
- dwór, nr 29, pochodzący z drugiej połowy XVII wieku.
Inne zabytki[2]:
- kaplica domkowa z przełomu XVIII i XIX wieku, nakryta dachem namiotowym, stojąca na końcu wsi;
- kapliczka słupowa z pierwszej połowy XVIII wieku, stojąca na wzniesieniu, na terenie dawnego grodziska,
- domy mieszkalne i zabudowania gospodarcze pochodzące najczęściej z XIX wieku.
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Przez wieś przechodzi 
szlak turystyczny z Barda przez Laski do Złotego Stoku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 66675
- ↑ a b c d e f g h i j Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 134-138. ISBN 83-85773-04-5.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 649 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ Heinrich (1812-1897) Adamy, Die schlesischen Ortsnamen, ihre Entstehung und Bedeutung. Ein Bild aus der Vorzeit. - Zweite vermehrte und verbesserte Auflage, „410 II”, 1888 [dostęp 2023-11-04].
- ↑ Tadeusz Mikoś, Eugeniusz Salwach, Janusz Chmura, Jerzy Tichanowicz: Złoty Stok Najstarszy ośrodek górniczo-hutniczy w Polsce. Kraków: Wyd. AGH, 2009, s. 49–50. ISBN 978-83-7464-191-3. (pol.).
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 240. [dostęp 2012-11-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].
- ↑ Józef Pilch: Leksykon zabytków architektury Dolnego Śląska. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2005, s. 177. ISBN 83-213-4366-X.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, ISBN 83-85773-04-5.
