Lech Kowalski (historyk)
.jpg)
| |
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 listopada 1950 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
oficer polityczny |
| Późniejsza praca | |
Lech Kowalski (ur. 19 listopada 1950 w Koszalinie) – polski historyk wojskowości i publicysta, doktor nauk humanistycznych (1989)[1], oficer polityczny w stopniu podpułkownika[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył pion polityczny Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej[3]. Jest również absolwentem Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego. Tytuł magistra uzyskał w 1984 na podstawie pracy pt. System Polski wobec polityki zagranicznej państwa w latach 1934–1939[2]. Doktoryzował się w 1989.
Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w latach 1973–1990[2]. W latach 1986–1999 pracował jako adiunkt w Wojskowym Instytucie Historycznym[4]. Tam uniemożliwiono mu habilitację i następnie – jak sam twierdzi w wyniku zakulisowych działań Wojciecha Jaruzelskiego – zwolniono z pracy[5]. Sam prof. Andrzej Ajnenkiel, dyrektor Wojskowego Instytutu Historycznego, wystawiał mu bardzo krytyczne opinie[2]. Odnośnie do działalności Lecha Kowalskiego krytycznie wypowiadali się również m.in. prof. Paweł Wieczorkiewicz[6] oraz prof. Andrzej Paczkowski.
Od 2001 do 2009 pracował w firmie ochroniarskiej Solid Security, w której był szefem pionu szkolenia[7][8].
Działalność publicystyczna[edytuj | edytuj kod]
Publikował i udzielał wywiadów m.in. w „Polityce”, „Rzeczpospolitej” oraz „Gazecie Polskiej”[9][10]. Od 2015 jest stałym komentatorem Telewizji Republika[11]. Występował również w telewizji WPolsce.pl[12], Radiu Wnet[13], a także w telewizji internetowej wRealu24.pl[14].
Laureat Nagrody im. Jerzego Łojka.
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Generałowie. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1992. ISBN 83-211-1486-5.[15]
- Kryptonim „Dunaj”. Udział wojsk polskich w interwencji zbrojnej w Czechosłowacji w 1968 roku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1992. ISBN 978-83-05-12600-7.[16]
- Generał ze skazą: biografia wojskowa gen. armii Wojciecha Jaruzelskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2001. ISBN 978-83-7506-979-2.[17][18].
- Komitet Obrony Kraju: (MON – PZPR – MSW). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2011. ISBN 978-83-7507-088-0.[19]
- Cze.Kiszczak. Biografia gen. broni Czesława Kiszczaka. Poznań: Zysk i S-ka, 2015. ISBN 978-83-7785-836-3.[20][21].
- Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego a Żołnierze Wyklęci. Walka z podziemiem antykomunistycznym w latach 1944–1956. Poznań: Zysk i S-ka, 2016. ISBN 978-83-7785-956-8.[22]
- Krótsze ramię Moskwy: historia kontrwywiadu wojskowego PRL. Warszawa: Fronda, 2017. ISBN 978-83-807-9325-5.[23][24].
- Bezpieka pogranicza: Historia zwiadu WOP 1945–1980. Warszawa: Fronda, 2020, s. 656. ISBN 978-83-807-9512-9.[25]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lech Kowalski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2016-03-01].
- ↑ a b c d Wojciech Jaruzelski, Nie byłem sam, „Przegląd”, 7 lutego 2010 [dostęp 2016-12-16].
- ↑ Mirosław Skowron, Lech Kowalski: Generał mutant [online], „Super Express”, 27 marca 2012 [dostęp 2019-03-09].
- ↑ Lech Kowalski [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
- ↑ Sławomir Cenckiewicz: Generał bez skazy? Dożywotnie wpływy Wojciecha Jaruzelskiego. „Do Rzeczy” 2016, nr 30.
- ↑ W recenzji książki Lecha Kowalskiego pt. „Generał ze skazą” prof. Wieczorkiewicz napisał: „Książka nie odpowiada standardom naukowym, jest wadliwie skonstruowana, fatalnie poniżej dopuszczalnego poziomu napisana, a przy tym tendencyjna, do poziomu pamfletu”.
- ↑ Historyk nie ma wątpliwości: „Tam, gdzie PO sprawuje władzę, są tacy sami ludzie jak Ewa Gawor” [online], niezalezna.pl, 27 sierpnia 2018 [dostęp 2019-03-15].
- ↑ Ewa Gawor to bardzo zorganizowana i przebiegła osoba [online], telewizjarepublika.pl [dostęp 2019-04-23].
- ↑ Antysemita Wojciech Jaruzelski [online], telewizjarepublika.pl [dostęp 2019-04-23].
- ↑ Lech Kowalski [online], salon24.pl [dostęp 2018-12-31].
- ↑ Lech Kowalski [online], telewizjarepublika.pl [dostęp 2019-04-23].
- ↑ Dr Lech Kowalski: Wszystkie ostateczne decyzje, to były decyzje Jaruzelskiego. Telewizja wPolsce 2018-12-13. [dostęp 2019-04-23].
- ↑ Dr Lech Kowalski u Gadowskiego: Gen. Dukaczewski tworzy zwartą i brutalną opozycję. Radio WNET 2018-01-16. [dostęp 2019-04-23].
- ↑ Dlaczego tak naprawdę odwołali Macierewicza? Kowalski o Kiszczaku, Szaniawskim i służbach PRL!. wRealu24.pl 2018-06-06. [dostęp 2019-04-23].
- ↑ Generałowie [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
- ↑ Kryptonim „Dunaj” [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
- ↑ Jaruzelski. Generał ze skazą [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
- ↑ Recenzje:A. Smoliński, „Arcana” 2003, nr 51/52, s. 302–309; P. Wroński, „Duży Format”: czwartkowiec „Gazety Wyborczej” 2002, nr 2, s. 34–35; Dyskusja nad książką dr. Lecha Kowalskiego... [z udziałem] Wojciecha Wrzesińskiego, Pawła Wieczorkiewicza, Floriana Siwickiego, Wacława Szklarskiego, Bronisława Jana Bednarza i Józefa Margulesa, „Przegląd Historyczno-Wojskowy” 2003, nr 4 s. 179–216; Z. Czerwiński, Uwagi dotyczące niektórych faktów i ocen zawartych w książce.., „Przegląd Historyczno-Wojskowy” 5 (2004), nr 2 s. 247–252; R. Rogoża, „Racja Stanu: studia i materiały” 2014, nr 2, s. 243–246.
- ↑ Komitet Obrony Kraju (MON – PZPR – MSW) [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
- ↑ Cze.Kiszczak. Biografia gen. broni Czesława Kiszczaka [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
- ↑ Recenzja: G. Wołk, Biografia gorsza od jej bohatera, „Nowe Książki” 2016, nr 9, s. 27–28; M. Wolski, „Gazeta Polska” 2016, nr 5, s. 45.
- ↑ Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego a Żołnierze Wyklęci [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
- ↑ Krótsze ramię Moskwy. Historia kontrwywiadu wojskowego PRL [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
- ↑ Recenzje: https://histmag.org/Lech-Kowalski-Krotsze-ramie-Moskwy-recenzja-16234; S. Cenckiewicz, „Przegląd Historyczno-Wojskowy” 2017, nr 2 (260), s. 220–224 [1]; M. Wolski, „Gazeta Polska” 2017, nr 50, s. 70.
- ↑ Bezpieka pogranicza [online] [dostęp 2020-05-02] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-11].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kowalski, Lech. Katalog Biblioteki Narodowej. [dostęp 2016-03-31].
- Czesław Bielejewski: Kłamstwa ppłk. Lecha Kowalskiego: moja trzyletnia wojna sądowa z autorem paszkwili, „Przegląd” 2017, nr 37.
- Ludzie Jaruzelskiego wciąż straszą: jak to z wydaniem książki „Generał ze skazą” było z dr. Lechem Kowalskim rozmawia Wojciech Wybranowski, „Do Rzeczy” 2016, nr 31.
- Absolwenci Wojskowej Akademii Politycznej
- Podpułkownicy ludowego Wojska Polskiego
- Oficerowie polityczni ludowego Wojska Polskiego
- Członkowie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej
- Polscy pisarze współcześni
- Polscy publicyści
- Pracownicy Wojskowego Instytutu Historycznego
- Osobowości telewizyjne związane z Telewizją Republika
- Ludzie urodzeni w Koszalinie
- Urodzeni w 1950