Do Rzeczy
| ||
 Logo „Do Rzeczy” | ||
| Częstotliwość | tygodnik | |
| Państwo | Polska | |
| Wydawca | Orle Pióro | |
| Rodzaj czasopisma | społeczno-polityczny | |
| Pierwsze wydanie | 25 stycznia 2013 | |
| Redaktor naczelny | Paweł Lisicki | |
| Średni nakład | (I półrocze 2019) 78 569 egz. | |
| Średnia sprzedaż | (I półrocze 2019) 31 780[1] egz. | |
| Format | 205x279 mm | |
| Liczba stron | 100–115 | |
| ISSN | 2299-8500 | |
| Strona internetowa | ||
„Do Rzeczy” – polski konserwatywno-liberalny[2] tygodnik opinii wydawany od 2013 w Warszawie. Od 2013 redaktorem naczelnym tygodnika jest Paweł Lisicki, a zastępcami są Piotr Gabryel i Piotr Zychowicz. Wydawcą tygodnika jest spółka z o.o. Orle Pióro, której inwestorem strategicznym jest PMPG Polskie Media i jej prezes Michał M. Lisiecki.
Spis treści
Charakter czasopisma[edytuj | edytuj kod]
Pismo ma charakter konserwatywno-liberalny (popierający tradycję chrześcijańską i wolność gospodarczą). Hasłem promującym pismo było: Nie ma zgody na milczenie[3].
Autorzy[edytuj | edytuj kod]
Na łamach „Do Rzeczy” publikują w większości dziennikarze uprzednio związani z tygodnikiem „Uważam Rze”, m.in. Paweł Lisicki, Cezary Gmyz, Piotr Semka, Bronisław Wildstein (odszedł z redakcji w marcu 2015[4]), Rafał A. Ziemkiewicz, Piotr Gociek, Piotr Gabryel, Waldemar Łysiak, Piotr Gursztyn, Wojciech Wybranowski, Sławomir Cenckiewicz, Piotr Gontarczyk, Sławomir Koper, Kamila Baranowska, Marek Magierowski, Andrzej Horubała, Tomasz Wróblewski, Agnieszka Rybak, Jarosław Stróżyk, Joanna Bojańczyk, Wiesław Chełminiak, Maciej Chmiel, Anna Herbich, Kataryna, Piotr Kobalczyk, Marcin Makowski, Mariusz Majewski, Krzysztof Masłoń, Piotr Pałka, Anna Piotrowska, Monika Rogozińska, Adam Tycner, Piotr Włoczyk, Marcin Wolski, Igor Zalewski, Eryk Mistewicz, Szewach Weiss[5]. Z pismem współpracuje także rysownik Andrzej Krauze.
W latach 2013–2018 zastępcą redaktora naczelnego czasopisma był Andrzej Horubała[6].
Inne[edytuj | edytuj kod]
Z tygodnikiem ukazuje się miesięczny dodatek historyczny „Historia Do Rzeczy”, kontynuacja dodatku „Uważam Rze Historia”[7]. Od 6 lipca 2015 roku tygodnik dostępny jest w wersji dźwiękowej w jednym z serwisów internetowych zajmujących się dystrybucją audiobooków[8]. Lektorem został Roch Siemianowski. Pierwsze wydanie audio zostało udostępnione nieodpłatnie.
Od 2013 redakcja tygodnika przyznaje nagrodę „Strażnik Pamięci” w kategoriach „Instytucja”, „Mecenas” i „Twórca”[9][10].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ „Gazeta Polska” i „Wprost” z największymi spadkami w I półroczu 2019 roku, www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2019-08-29] (pol.).
- ↑ A.M. Frankowiak, Oblicza tożsamości europejskiej na łamach polskich tygodników opinii w latach 2004-2015, Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, Olsztyn 2016, s. 361. ISBN 978-83-8100-021-5
- ↑ Nie ma zgody na milczenie – spot (pol.). dorzeczy.pl. [dostęp 2013-03-30].
- ↑ Bronisław Wildstein. Felieton pożegnalny. „Do Rzeczy”. 14/113, s. 7, 2015-03-30. Orle Pióro sp. z o.o.. ISSN 2299-8500.
- ↑ Redakcja (pol.). dorzeczy.pl. [dostęp 2013-02-04].
- ↑ Andrzej Horubała odchodzi z tygodnika "Do Rzeczy". "Paweł Lisicki zabronił mi opublikowania krytycznej opinii o tweecie Rafała Ziemkiewicza". wpolityce.pl, 5 kwietnia 2018. [dostęp 2018-04-05].
- ↑ Niedługo „Historia Do Rzeczy”! (pol.). dorzeczy.pl. [dostęp 2013-02-04].
- ↑ „Do Rzeczy” na audiobooku (pol.). Dorzeczy.pl, 2015-07-03. [dostęp 2015-07-07].
- ↑ Strażnik Pamięci (pol.). dorzeczy.pl. [dostęp 2013-11-22].
- ↑ Poznaliśmy "Strażników Pamięci 2013" (pol.). aliorbank.pl, 2013-11-06. [dostęp 2013-11-22].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Komunikat prasowy Platformy Mediowej Point Group S.A., Tygodnik Do Rzeczy. Tygodnik Pawła Lisickiego już niebawem na rynku, 2013-01-17
- Wirtualnemedia.pl, Credo tygodnika „Do Rzeczy”: zaufanie czytelników jest nadrzędnym celem redakcji, 2013-01-23
