Ludwik Ciba

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Jacek Ciba
podpułkownik dyplomowany artylerii podpułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

11 sierpnia 1894
Wielowieś

Data śmierci

8 listopada 1938

Przebieg służby
Lata służby

do 1938

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Artylerii Polowej Legionów
Centrum Wyszkolenia Artylerii
Wyższa Szkoła Wojenna
1 Pułk Artylerii Najcięższej
6 Pułk Artylerii Ciężkiej

Stanowiska

dowódca dywizjonu artylerii
wykładowca
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku artylerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Ludwik Jacek Ciba (ur. 11 sierpnia 1894 w Wielowsi, zm. 8 listopada 1938) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 sierpnia 1894 w Wielowsi (obecnie Tarnobrzeg)[1]. W 1913 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Jaśle[2].

W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 10 Kaniowskiego pułku artylerii polowej[3]. W kwietniu 1920 dowodził 5 baterią II dywizjonu majora Aleksandra Majewskiego. Walczył na terenie Polesia w składzie 9 Dywizji Piechoty. Wyróżnił się w walkach z bolszewickimi pociągami pancernymi, stoczonymi 7 maja pod Wasilewiczami i 9 maja pod Babiczami, zyskując pochwały dowódcy dywizji, generała podporucznika Władysława Sikorskiego i dowódcy XVII Brygady Piechoty, podpułkownika Mieczysława Trojanowskiego. W czasie drugiej z wymienionych walk jego bateria uszkodziła pociąg pancerny „Czarnomorzec” (ros. бронепоезд „Черноморец”[4]). Generał Sikorski w rozkazie dywizyjnym numer 91 napisał: „Dowódcy i całej 5-tej baterii 10 pap dziękuję w imieniu służby narodowej za jej dzielną i skuteczną walkę z artylerią i bolszewickimi pociągami pancernymi w czasie pochodu na Rzeczycę wzdłuż toru kolejowego”. 18 sierpnia wyróżnił się męstwem w walce o Wyszków za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari[5].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 252. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6]. W latach 1922–1924 był słuchaczem III Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[7]. Z dniem 1 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi i wyznaczony na stanowisko kierownika Referatu Organizacyjnego w Oddziale Ogólnym. W czasie studiów w Wyższej Szkole Wojennej i służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 10 pap[8][9][10]. 3 maja 1926 awansował do stopnia majora ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 31. lokatą w korpusie oficerów artylerii[11]. 30 listopada 1926 został przeniesiony do Wydziału Fortyfikacji Oddziału III Sztabu Generalnego w Warszawie[12][13].

5 listopada 1928 został skierowany do 1 pułku artylerii polowej Legionów w Wilnie, w celu odbycia praktyki liniowej na stanowisku dowódcy dywizjonu[14]. 23 grudnia 1929 otrzymał przeniesienie do Szkoły Strzelania Artylerii, funkcjonującej w ramach Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, na stanowisko wykładowcy[15]. 20 września 1930 został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy taktyki artylerii[16][17][18]. W latach 1933–1934 był szefem Katedry Artylerii Wyższej Szkoły Wojennej[19]. Komendant Wyższej Szkoły Wojennej, generał brygady Tadeusz Kutrzeba w sporządzonej opinii służbowej stwierdził: „bardzo dobry artylerzysta z dużym doświadczeniem wojennym. Inteligentny, wymowny. Potrafi pobudzić zainteresowanie i jasno przedstawić swój pogląd. W terenie czuje się bardzo dobrze. Bardzo dobry, pewny siebie wykładowca taktyki artylerii”. W tym samym czasie wykładowcami i asystentami byli także oficerowie dyplomowani artylerii: podpułkownik Mikołaj Łapicki, major Jan Ciałowicz, major Jan Patoczka, kapitan Andrzej Marecki i kapitan Stanisław Mayer[20].

14 grudnia 1931 awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii[21]. 22 grudnia 1934 otrzymał przeniesienie do 1 pułku artylerii najcięższej w Górze Kalwarii na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku[22]. 28 stycznia 1938 objął dowództwo 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie[23]. Inspektor armii we Lwowie, generał dywizji Kazimierz Fabrycy w sporządzonej opinii inspektorskiej stwierdził: „Dobry wychowawca, dobry wyszkoleniowiec. Technicznie i taktycznie bardzo dobry. Zdolny dowódca pułku”[24]. Pośmiertnie awansowany na pułkownika ze starszeństwem z 19 marca 1939 w korpusie oficerów artylerii[25].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-03-20].
  2. ↑ Księga pamiątkowa 70-lecia Państwowego Gimnazjum imienia króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle 1868–1938. Jasło: 1938, s. 120.
  3. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 292, 583.
  4. ↑ Z informacji dostępnych w Internecie wynika, że Armia Czerwona w czasie wojny domowej i wojny z Polską posiadała dwa pociągi pancerne o tej samej nazwie. Jeden z nich nosił numer „38” i był określany jako „1-й Черноморский”, natomiast drugi był zdobycznym niemieckim pociągiem pancernym „Deutschland”.
  5. ↑ Rudolf Leroch-Orlot: Zarys historji wojennej 10-go kaniowskiego pułku artyleji polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1932, s. 12-14, 22, 25, 27, 28, 30, 32, 34, 37, 42.
  6. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 196.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 733, 818, 1502.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 569.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 49, 655, 742. Szefem Oddziału Ogólnego Sztabu DOK IV był jego kolega z kursu w W.S.Woj., major SG dr Kazimierz Putek.
  10. ↑ Witold Jarno, Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939, Instytut Historii Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Historii Polski Współczesnej, Wydawnictwo „Ibidem”, Łódź 2001, ISBN 83-88679-10-4, s. 123.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 126.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 51 z 30 listopada 1926 roku, s. 421.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 432,456.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 342.
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 386.
  16. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 299.
  17. ↑ Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931, s. 24.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 179, 798.
  19. ↑ Maciej Szczurowski, Kadra dowódcza artylerii Wojska Polskiego w przededniu wybuchu II wojny światowej Piotrkowskie Zeszyty Historyczne, T. 3, 2001, s.151-156.
  20. ↑ Opinie generała Tadeusza Kutrzeby o oficerach Wyższej Szkoły Wojennej z grudnia 1931 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/121, s. 577. W kadrze szkoły był także ppłk dypl. Henryk Romiszowski ale jak wynika z opinii komendanta szkoły nie prowadził wykładów, lecz był jego pomocnikiem w dziale organizacji nauki.
  21. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 15 grudnia 1931 roku, s. 398.
  22. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263.
  23. ↑ Sprawozdanie ze Zjazdu Jubileuszowego. Dodatek do Księgi pamiątkowej 70-lecia Państwowego Gimnazjum imienia króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle 1868–1938. Jasło: 1938, s. 17.
  24. ↑ Wykaz imienny podpułkowników artylerii posiadających warunki do awansu na pułkowników w 1939 r., Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/120, s. 209.
  25. ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 23, Fundacja CDCN, Kraków 2003, ISBN 978-83-7188-691-1, s. 469.
  26. ↑ Rudolf Leroch-Orlot, Zarys historii ..., s. 42.
  27. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  28. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  29. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Rudolf Leroch-Orlot, Zarys historii wojennej 10-go Pułku Kaniowskiego Artylerii Polowej, Warszawa 1929.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Ciba&oldid=70082769”