Przejdź do zawartości

Michael von Grünigen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michael von Grünigen
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1969
Schönried

Klub

Ski-Club Schönried

Debiut w PŚ

10.01 1989, Kirchberg
(gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

23.11 1989, Park City (6. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

19.01 1993, Veysonnaz
(1. miejsce – gigant)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwajcaria
Igrzyska olimpijskie
brąz Nagano 1998 Gigant
Mistrzostwa świata
złoto Sestriere 1997 Gigant
złoto St. Anton 2001 Gigant
brąz Sierra Nevada 1996 Gigant
brąz Sierra Nevada 1996 Slalom
Mistrzostwa świata juniorów
srebro Sälen 1987 Gigant
Puchar Świata
3. miejsce
1995/1996
Puchar Świata (Slalom gigant)
Mała Kryształowa Kula
1995/1996
Mała Kryształowa Kula
1996/1997
Mała Kryształowa Kula
1998/1999
Mała Kryształowa Kula
2002/2003
2. miejsce
1997/1998
2. miejsce
2000/2001
3. miejsce
1999/2000
Strona internetowa

Michael von Grünigen (ur. 11 kwietnia 1969 w Schönried) – szwajcarski narciarz alpejski, brązowy medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata i zdobywca Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji Pucharu Świata w gigancie.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Michael von Grünigen pojawił się w 1987 roku, podczas mistrzostw świata juniorów w Sälen. Wywalczył tam srebrny medal w slalomie, a w gigancie zajął piąte miejsce. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował w 10 stycznia 1989 roku w Kirchbergu, jednak nie zdobył punktów. Dokonał tego dziesięć miesięcy później, 23 listopada 1989 roku w Park City, zajmując szóste miejsce w gigancie. W sezonie 1989/1990 punktował jeszcze czterokrotnie, ale nie poprawił tego wyniku, ostatecznie zajmując 46. miejsce w klasyfikacji generalnej.

Pierwszy raz na podium zawodów pucharowych stanął 19 stycznia 1993 roku w Veysonnaz, zwyciężając w gigancie. W zawodach tych wyprzedził bezpośrednio Włocha Alberto Tombę oraz Lasse Kjusa z Norwegii. W kolejnych startach jeszcze kilka razy plasował się w najlepszej dziesiątce, jednak na podium już nie stawał. W klasyfikacji generalnej zajął dwudzieste miejsce, a w klasyfikacji giganta był szósty. W lutym 1993 roku startował na mistrzostwach świata w Morioce, gdzie zajął szesnaste miejsce w slalomie, a giganta nie ukończył. W międzyczasie zajął między innymi siódme miejsce w gigancie na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm w 1991 roku oraz siódme miejsce w slalomie na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Albertville. W tym czasie jego najlepszym wynikiem pucharowym było czwarte miejsce w gigancie wywalczone 4 stycznia 1992 roku w Kranjskiej Gorze. W klasyfikacji generalnej zajmował jednak odległe lokaty.

Najważniejszym punktem sezonu 1993/1994 były igrzyska olimpijskie w Lillehammer. Szwajcar zajął tam piętnaste miejsce w slalomie, a rywalizacji w gigancie nie ukończył, wypadając z trasy już w pierwszym przejeździe. W Pucharze Świata wielokrotnie zajmował miejsca w dziesiątce, jednak na podium stanął raz: 13 grudnia 1993 roku w Val d’Isère zajmując trzecie miejsce w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajął tym razem 19. miejsce, a w klasyfikacji giganta drugi raz z rzędu był szósty.

Przełom w karierze von Grünigena nastąpił w sezonie 1994/1995, który ukończył na dziewiątej pozycji. Na podium plasował się trzykrotnie, w tym 18 grudnia 1994 roku w Val d’Isère odniósł drugie w karierze zwycięstwo. Poza tym 3 grudnia w Tignes był drugi w tej konkurencji, a 22 stycznia 1995 roku w Wengen drugie miejsce zajął w slalomie. Wyniki te dały mu piąte miejsce w klasyfikacji giganta oraz siódme wśród slalomistów. Najlepsze wyniki w zawodach tego cyklu osiągnął w sezonie 1995/1996. Na podium stawał osiem razy, odnosząc przy tym pięć zwycięstw: 12 listopada w Tignes, 17 listopada w Vail, 25 listopada w Park City, 19 stycznia w Adelboden oraz 10 lutego w Hinterstoder był najlepszy w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajął trzecie miejsce, ulegając tylko Lasse Kjusowi i Austriakowi Güntherowi Maderowi. Wywalczył ponadto pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji giganta. W lutym 1996 roku brał udział w mistrzostwach świata w Sierra Nevada, zdobywając swój pierwszy medal na arenie międzynarodowej. W gigancie zajął tam trzecie miejsce, plasując się o 0,82 sekundy za Tombą i 0,38 sekundy za swym rodakiem, Ursem Kälinem. Dwa dni później brązowy medal zdobył także w slalomie, tym razem ulegając Tombie i Austriakowi Mario Reiterowi.

Kolejny medal wywalczył podczas mistrzostw świata w Sestriere w 1997 roku. Zwyciężył tam w gigancie, wyprzedzając Lasse Kjusa o 1,12 sekundy i Austriaka Andreasa Schifferera o 1,45 sekundy. Trzy dni później von Grünigen zajął siódme miejsce w slalomie. W Pucharze Świata siedem razy stawał na podium, odnosząc cztery kolejne zwycięstwa w gigancie: 22 grudnia w Alta Badia, 5 stycznia w Kranjskiej Gorze, 8 marca w Nagano i 15 marca 1997 roku w Vail. Wyniki te dały mu piąte miejsce w klasyfikacji generalnej oraz kolejne zwycięstwo w klasyfikacji giganta. Podobne wyniki osiągał także w sezonie 1997/1998, który ukończył na szóstej pozycji. Z sześciu podiów trzykrotnie stawał na najwyższym stopniu, za każdym razem w gigancie. Najpierw zwyciężył 16 października w Tignes, następnie 14 grudnia 1997 roku w Val d’Isère, a 28 lutego 1998 roku w był najlepszy w Yongpyong. Tym razem w klasyfikacji giganta był drugi, przegrywając tylko ze zdobywcą Pucharu Świata, Hermannem Maierem. W lutym 1998 roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Nagano. Po pierwszym przejeździe giganta zajmował piąte miejsce, tracąc do prowadzącego Maiera 0,62 sekundy. W drugim przejeździe uzyskał szósty wynik, co jednak dało mu trzeci łączny czas i brązowy medal. Oprócz Maiera von Grünigena wyprzedził jeszcze jego rodak, Stephan Eberharter.

Trzecią w karierze Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji giganta zdobył w sezonie 1998/1999. Na podium stawał wówczas pięć razy, w tym zwyciężając w gigancie 20 grudnia w Alta Badia i 14 marca 1999 roku w Sierra Nevada. W klasyfikacji generalnej był ósmy, a wśród slalomistów zajął dziewiąte miejsce. Z rozgrywanych lutym 1999 roku mistrzostw świata w Vail wrócił jednak bez medalu. W swojej koronnej konkurencji był siódmy, a slalom zakończył na dwunastej pozycji. Sezon 1999/2000 był pierwszym od sześciu lat, w którym von Grünigen nie odniósł żadnego pucharowe zwycięstwa. Na podium plasował się czterokrotnie: 31 października w Tignes był drugi, 24 listopada w Vail i 5 lutego w Todtnau trzeci, a 26 lutego w Yongpyong ponownie zajął drugie miejsce w gigancie. W klasyfikacji generalnej był piętnasty, jednak w gigancie zajął trzecie miejsce za Hermannem Maierem i Christianem Mayerem.

Ostatni medal zdobył na mistrzostwach świata w Sankt Anton w 2001 roku. Po raz drugi w karierze zdobył tam tytuł mistrzowski w swej koronnej konkurencji, wyprzedzając Norwega Kjetila André Aamodta i Francuza Frédérica Coviliego. Wystąpił także w slalomie, jednak zajął 22. miejsce. Kolejne trzy zwycięstwa odniósł w zawodach pucharowych, wygrywając giganta 17 listopada w Park City, 17 grudnia w Val d’Isère i 6 stycznia 2001 roku w Les Arcs. W klasyfikacji generalnej był tym razem piąty, a w klasyfikacji giganta zajął drugie miejsce za Maierem. Kolejny sezon ukończył na piętnastym miejscu, a w gigancie był szósty. Tym samym pierwszy raz od 1996 roku Szwajcar nie stanął na podium klasyfikacji giganta. W zawodach trzy razy stanął na podium: 28 października w Sölden był trzeci, 16 grudnia w Alta Badia zajął drugie miejsce, a 10 marca 2002 roku w Altenmarkt był najlepszy w gigancie. W lutym 2002 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie plasował się poza czołową dziesiątką. W gigancie był jedenasty, a w slalomie zajął czternaste miejsce.

Ostatnie sukcesy osiągał w sezonie 2002/2003. W klasyfikacji generalnej był ponownie piętnasty, jednak w klasyfikacji giganta zdobył czwartą Małą Kryształową Kulę. Na podium stawał sześć razy: 22 listopada w Park City, 15 grudnia w Val d’Isère i 1 marca w Yongpyong wygrywał, 14 stycznia 2003 roku w Adelboden był drugi, a 27 października w Sölden i 15 marca w Lillehammer zajmował drugie miejsce. Wystąpił także na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, gdzie w swoim jedynym starcie był siódmy w gigancie. W marcu 2003 roku zakończył karierę.

Wielokrotnie zdobywał medale mistrzostw Szwajcarii, w tym złote w slalomie w latach 1996, 1997 i 2001 oraz w gigancie w latach 1997 i 2001. W 1997 roku został wybrany sportowcem roku w Szwajcarii. Po zakończeniu kariery pracował dla firm produkujących sprzęt narciarski i dla Swiss-Ski.

Jego siostra Christine także była narciarką alpejską.

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
13. 18 lutego 1992 Francja Albertville Gigant 2:06,98 +3,69 Włochy Alberto Tomba
7. 22 lutego 1992 Francja Albertville Slalom 1:44,39 +2,03 Norwegia Finn Christian Jagge
DNF 23 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Gigant 2:52,46 Niemcy Markus Wasmeier
15. 27 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Slalom 2:02,02 +3,86 Austria Thomas Stangassinger
3. 19 lutego 1998 Japonia Nagano Gigant 2:38,51 +1,18 Austria Hermann Maier
19. 21 lutego 1998 Japonia Nagano Slalom 1:49,31 +5,65 Norwegia Hans Petter Buraas
11. 21 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Gigant 2:23,28 +1,79 Austria Stephan Eberharter
14. 23 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Slalom 2:23,28 +4,29 Francja Jean-Pierre Vidal
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
DSQ2[1] 22 stycznia 1991 Austria Saalbach Slalom 1:55,38 Luksemburg Marc Girardelli
7. 3 lutego 1991 Austria Saalbach Gigant 2:29,94 +2,13 Austria Rudolf Nierlich
DNF2[2] 10 lutego 1993 Japonia Morioka Gigant 2:15,36 - Norwegia Kjetil André Aamodt
16. 13 lutego 1993 Japonia Morioka Slalom 1:40,33 +3,44 Norwegia Kjetil André Aamodt
3. 23 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Gigant 1:58,63 +0,82 Włochy Alberto Tomba
3. 25 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Slalom 1:42,26 +0,55 Włochy Alberto Tomba
1. 12 lutego 1997 Włochy Sestriere Gigant 2:48,23
7. 15 lutego 1997 Włochy Sestriere Slalom 1:51,70 +1,36 Norwegia Tom Stiansen
7. 12 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Gigant 2:19,31 +1,93 Norwegia Lasse Kjus
12. 14 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Slalom 1:42,12 +2,09 Finlandia Kalle Palander
1. 8 lutego 2001 Austria Sankt Anton Gigant 2:23,80 - -
22. 10 lutego 2001 Austria Sankt Anton Slalom 1:39,66 +5,23 Austria Mario Matt
7. 12 lutego 2003 Szwajcaria Sankt Moritz Gigant 2:45,93 +0,93 Stany Zjednoczone Bode Miller
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
2. 21 marca 1987 Szwecja Sälen Slalom 1:50,95 +0,21 Włochy Roger Pramotton
5. 22 marca 1987 Szwecja Sälen Gigant 2:31,70 +1,76 Szwajcaria Thomas Wolf

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szwajcaria Veysonnaz19 stycznia 1993 (gigant)
  2. Francja Val d’Isère18 grudnia 1994 (gigant)
  3. Francja Tignes12 listopada 1995 (gigant)
  4. Stany Zjednoczone Vail17 listopada 1995 (gigant)
  5. Stany Zjednoczone Park City25 listopada 1995 (gigant)
  6. Szwajcaria Adelboden19 stycznia 1996 (gigant)
  7. Austria Hinterstoder10 lutego 1996 (gigant)
  8. Włochy Alta Badia22 grudnia 1996 (gigant)
  9. Słowenia Kranjska Gora5 stycznia 1997 (gigant)
  10. Japonia Nagano8 marca 1997 (gigant)
  11. Stany Zjednoczone Vail15 marca 1997 (gigant)
  12. Francja Tignes26 października 1997 (gigant)
  13. Francja Val d’Isère14 grudnia 1997 (gigant)
  14. Korea Południowa Yongpyong28 lutego 1998 (gigant)
  15. Włochy Alta Badia20 grudnia 1998 (gigant)
  16. Hiszpania Sierra Nevada14 marca 1999 (gigant)
  17. Stany Zjednoczone Park City17 listopada 2000 (gigant)
  18. Francja Val d’Isère17 grudnia 2000 (gigant)
  19. Francja Les Arcs6 stycznia 2001 (gigant)
  20. Austria Flachau10 marca 2002 (gigant)
  21. Stany Zjednoczone Park City22 listopada 2002 (gigant)
  22. Francja Val d’Isère15 grudnia 2002 (gigant)
  23. Korea Południowa Yongpyong1 marca 2003 (gigant)

Pozostałe miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
  1. Francja Val d’Isère13 grudnia 1993 (gigant) – 3. miejsce
  2. Francja Tignes3 grudnia 1994 (gigant) – 2. miejsce
  3. Szwajcaria Wengen22 stycznia 1995 (slalom) – 2. miejsce
  4. Włochy Alta Badia17 grudnia 1995 (gigant) – 2. miejsce
  5. Słowenia Kranjska Gora21 grudnia 1995 (gigant) – 2. miejsce
  6. Austria Flachau6 stycznia 1996 (gigant) – 3. miejsce
  7. Austria Sölden27 października 1996 (gigant) – 2. miejsce
  8. Stany Zjednoczone Park City25 listopada 1996 (slalom) – 3. miejsce
  9. Szwajcaria Adelboden14 stycznia 1997 (gigant) – 2. miejsce
  10. Włochy Alta Badia21 grudnia 1997 (gigant) – 2. miejsce
  11. Słowenia Kranjska Gora3 stycznia 1998 (gigant) – 3. miejsce
  12. Szwajcaria Adelboden13 stycznia 1998 (gigant) – 2. miejsce
  13. Austria Flachau10 stycznia 1999 (gigant) – 2. miejsce
  14. Szwajcaria Wengen17 stycznia 1999 (slalom) – 2. miejsce
  15. Niemcy Ofterschwang27 lutego 1999 (gigant) – 3. miejsce
  16. Francja Tignes31 października 1999 (gigant) – 2. miejsce
  17. Stany Zjednoczone Vail24 listopada 1999 (gigant) – 2. miejsce
  18. Niemcy Todtnau5 lutego 2000 (gigant) – 3. miejsce
  19. Korea Południowa Yongpyong26 lutego 2000 (gigant) – 2. miejsce
  20. Szwajcaria Adelboden9 stycznia 2001 (gigant) – 2. miejsce
  21. Austria Sölden28 października 2001 (gigant) – 3. miejsce
  22. Włochy Alta Badia16 grudnia 2001 (gigant) – 2. miejsce
  23. Austria Sölden27 października 2002 (gigant) – 3. miejsce
  24. Szwajcaria Adelboden14 stycznia 2003 (gigant) – 2. miejsce
  25. Norwegia Lillehammer15 marca 2003 (gigant) – 3. miejsce

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]