Ingemar Stenmark
Jan Ingemar Stenmark (ur. 18 marca 1956 w Joesjö) – szwedzki narciarz alpejski, trzykrotny medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata oraz trzykrotny zdobywca Pucharu świata. Zawodnik klubu Tärna IK Fjälvinden. Uznawany za najlepszego narciarza alpejskiego w dziejach, przez znawców narciarstwa uważany również za największy talent w historii tej dyscypliny.
Wygrywał zawody tylko w dwóch konkurencjach narciarstwa alpejskiego: w slalomie gigancie i slalomie. W przeciągu swojej kariery Ingemar Stenmark ustanowił rekord pod względem wygranych zawodów Pucharu Świata (aktualny w latach 1981-2023) z 86. triumfami (drugi w tej klasyfikacji Austriak Marcel Hirscher zwyciężał 67 razy)[1]. W marcu 2023 roku rekord Stenmarka pobiła Mikaela Shiffrin.
Szwed jest ponadto rekordzistą pod względem ilości miejsc na podium w zawodach PŚ, które zajmował w sumie 155 razy (86 zwycięstw, 43 drugich i 26 trzecich miejsc)[2]. Drugi w tej klasyfikacji jest Marc Girardelli, który na podium stawał 97 razy. Jest też zawodnikiem, który najczęściej wygrywał zawody PŚ w gigancie (46 zwycięstw)[3] i slalomie (40 zwycięstw)[4]. Ponadto Szwed stawał na podium w 41. kolejnych startach w zawodach PŚ (w sezonach 1978/1979-1980/1981) oraz odniósł piętnaście zwycięstw w piętnastu kolejnych zawodach w jednej konkurencji (gigant w sezonach 1978/1979-1980/1981)[5]. Jest także rekordzistą pod względem zdobytych Małych Kryształowych Kul za zwycięstwa w klasyfikacjach poszczególnych konkurencji. Szwed zdobył ich 16, po osiem w gigancie i slalomie. Dziewięciokrotnie zdobywał mistrzostwo Szwecji: w slalomie w latach 1974, 1976, 1977, 1978 i 1979 oraz gigancie w latach 1976, 1977, 1978 i 1979.
Kariera[edytuj | edytuj kod]
Ingemar Stenmark zaczął uprawiać narciarstwo alpejskie w wieku 5 lat, trenując w miejscowości Tärnaby. W wieku ośmiu lat wygrał swoje pierwsze zawody krajowe, a od trzynastego roku życia był członkiem reprezentacji Szwecji w kategorii juniorów[6]. W 1974 roku wywalczył złoty medal w slalomie gigancie podczas mistrzostw Europy juniorów w Jasnej[7].
W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 8 grudnia 1973 roku w Val d’Isère, zajmując 46. miejsce w gigancie. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył 16 grudnia tego samego roku w Saalbach, gdzie rywalizację w gigancie zakończył na dziewiątej pozycji. Blisko trzy miesiące później 2 marca 1974 roku w Voss po raz pierwszy stanął na podium zawodów tego cyklu, zajmując trzecie miejsce w gigancie. Wyprzedzili go tylko Włoch Gustav Thöni oraz Austriak Hansi Hinterseer. W sezonie 1973/1974 jeszcze trzykrotnie stawał na podium: 3 marca w Voss i 10 marca w Wysokich Tatrach był drugi w slalomie, a 9 marca 1974 roku w Wysokich Tatrach zajął drugie miejsce w gigancie. W klasyfikacji generalnej dało mu to dwunaste miejsce, a w klasyfikacjach slalomu i giganta był szósty. W lutym 1974 roku wystartował na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, gdzie był dziewiąty w gigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończył.
Pierwsze zwycięstwo w zawodach PŚ odniósł 17 grudnia 1974 roku w Madonna di Campiglio, gdzie był najlepszy w slalomie. Łącznie dwanaście razy stawał na podium, w tym jeszcze czterokrotnie zwyciężał: 12 stycznia w Wengen wygrał kolejny slalom, a 23 lutego w Naeba, 2 marca w Garibaldi i 13 marca 1975 roku w Sun Valley był najlepszy w gigancie. W klasyfikacji generalnej sezonu 1974/1975 był tym razem drugi za Gustavem Thönim, a w klasyfikacjach slalomu i giganta zdobył pierwsze w karierze Małe Kryształowe Kule za końcowe zwycięstwo.
W trzech kolejnych sezonach Szwed zdominował rywalizację w Pucharze Świata, trzy razy z rzędu zdobywając Kryształową Kulę. W tym czasie 37 razy stawał na podium, odnosząc jednocześnie 23 zwycięstwa. W każdym z sezonów zwyciężał także w klasyfikacjach slalomu i giganta. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1976/1977, kiedy czternaście razy stawał na podium i dziesięciokrotnie zwyciężał. W 1976 roku wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku, gdzie wywalczył brązowy medal w gigancie. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie dwaj Szwajcarzy: Heini Hemmi i Ernst Good. Na tych samych igrzyskach wystąpił także w slalomie, w którym po pierwszym przejeździe zajmował dziewiąte miejsce. Nie ukończył jednak drugiego przejazdu i ostatecznie nie był klasyfikowany. Podczas rozgrywanych dwa lata później mistrzostw świata w Garmisch-Partenkirchen Stenmark wywalczył złote medale w slalomie i slalomie gigancie. W pierwszej z tych konkurencji pokonał drugiego Andreasa Wenzela z Liechtensteinu o ponad dwie sekundy. W slalomie zwyciężył z przewagą 0,66 sekundy nad Włochem Piero Grosem i 0,93 sekundy nad kolejnym reprezentantem Liechtensteinu, Paulem Frommeltem.
Także w sezonie 1978/1979 najczęściej stawał na podium oraz odniósł najwięcej zwycięstw spośród wszystkich startujących zawodników. Łącznie w tym sezonie zwyciężał aż trzynaście razy, tym samym bijąc rekord dwunastu zwycięstw w jednym sezonie, ustanowiony przez Francuza Jean-Claude'a Killy'ego w sezonie 1966/1967[6]. Wynik Szweda nigdy nie został pobity, chociaż w sezonie 2000/2001 wyrównał go Austriak Hermann Maier[8]. Jednakże zmiana w przepisach dotyczących ostatecznego triumfatora Pucharu Świata sprawiła, iż został sklasyfikowany dopiero na piątym miejscu. W sezonie tym zliczano wyniki trzech najlepszych startów z każdej konkurencji, Szwed nie mógł więc zdobyć czwartej z rzędu Kryształowej Kuli, bowiem nie startował w zjazdach ani kombinacji alpejskiej[6]. Był za to zdecydowanie najlepszy w klasyfikacjach slalomu i giganta.
Od 1980 do 1984 roku w każdym z sezonów Pucharu Świata Szwed plasował się na drugiej pozycji w klasyfikacji generalnej. Najbliżej zwycięstwa był w sezonie 1979/1980, kiedy do pierwszego w klasyfikacji generalnej Andreasa Wenzela z Liechtensteinu stracił tylko cztery punkty. W sezonie 1980/1981 strata do najlepszego zawodnika, Phila Mahre z USA wyniosła sześć punktów. Mahre wyprzedził bezpośrednio Stenmarka także w sezonach 1981/1982 i 1982/1983, a w sezonie 1983/1984 o 26 punktów lepszy był Pirmin Zurbriggen ze Szwajcarii. W każdym z sezonów przynajmniej dziesięć razy plasował się w czołowej trójce zawodów, łącznie odnosząc 38 zwycięstw. Najczęściej na podium stawał w sezonie 1980/1981, kiedy dokonał tego aż dziewiętnaście razy. Więcej zwycięstw odniósł rok wcześniej, wygrywając jedenaście zawodów. W sezonach 1979/1980 i 1980/1981 zwyciężał w klasyfikacjach slalomu i giganta, co było odpowiednio szóstym i siódmy triumfem z rzędu w tych klasyfikacjach. Ponadto w sezonie 1981/1982 był drugi w obu klasyfikacjach, w sezonie 1982/1983 wygrał po raz ósmy klasyfikację slalomu i był drugi w gigancie, a w sezonie 1983/1984 wygrał po raz ósmy klasyfikację giganta był drugi w slalomie.
Kolejne medale wywalczył na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid w 1980 roku, gdzie ponownie był najlepszy w slalomie i gigancie. Po pierwszym przejeździe slalomu zajmował czwarte miejsce, tracąc do prowadzącego Phila Mahre 0,58 sekundy. W drugim przejeździe był jednak wyraźniej najlepszy, zwyciężając ostatecznie z przewagą 0,50 s nad Philem Mahre i 0,80 s nad Jacquesem Lüthym ze Szwajcarii. W gigancie pierwszy przejazd ukończył na trzeciej pozycji o 0,32 s za prowadzącym Andreasem Wenzelem. Podobnie jak w slalomie w drugim przejeździe giganta osiągnął najlepszy czas, wyprzedzając pozostałych zawodników o blisko sekundę. Ostatecznie na podium wyprzedził Andreasa Wenzela i Austriaka Hansa Enna. Wywalczonych w Lake Placid tytułów nie mógł obronić na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach w Sarajewie, ponieważ Międzynarodowy Komitet Olimpijski uznał go za profesjonalistę po tym, jak Szwed podpisał kontrakty sponsorskie z firmami, które nie były sponsorami reprezentacji narodowej[9][10]. Z tego samego powodu na igrzyskach w 1984 roku nie wystartowała reprezentująca Liechtenstein Hanni Wenzel. Stenmark wystąpił za to na rozgrywanych w 1982 roku mistrzostwach świata w Schladming, zdobywając dwa medale. W slalomie był najlepszy wyprzedzając Bojana Križaja z Jugosławii oraz swego rodaka Bengta Fjällberga. W gigancie wywalczył tym razem srebrny medal, rozdzielając na podium Steve'a Mahre z USA i kolejnego reprezentanta Jugosławii, Borisa Strela. Do zwycięzcy Szwed stracił 0,51 sekundy.
Sezon 1984/1985 był pierwszym od dziesięciu lat sezonem, w którym Stenmark nie wygrał żadnych zawodów Pucharu Świata. Na podium znalazł się cztery razy: 4 stycznia w Bad Wiessee był trzeci w slalomie, 21 stycznia w Wengen i 16 lutego w Kranjskiej Gorze był drugi w tej konkurencji, a 10 marca 1985 roku zajął drugie miejsce w gigancie. Wyniki ten dały mu szóste miejsce w klasyfikacji generalnej, trzecie w klasyfikacji slalomu oraz dziesiąte w klasyfikacji giganta. Wśród slalomistów wyprzedzili go tylko Marc Girardelli z Luksemburga oraz Paul Frommelt. Z rozgrywanych w lutym 1985 roku mistrzostw świata w Bormio wrócił bez medalu. W slalomie zajął czwarte miejsce, przegrywając walkę o podium z Austriakiem Robertem Zollerem o 0,39 sekundy. Wystartował także w slalomie gigancie, jednak nie ukończył rywalizacji.
Ponownie na najwyższym stopniu podium stanął 15 grudnia 1985 roku w Alta Badia, gdzie w zawodach Pucharu Świata był najlepszy w gigancie. W kolejnych startach siedem razy stawał na podium odnosząc jeszcze trzy zwycięstwa: 25 stycznia w St. Anton am Arlberg wygrał slalom, a 27 lutego w Hemsedal i 18 marca 1986 roku w Lake Placid wygrywał giganta. W klasyfikacji generalnej był piąty, a w klasyfikacjach giganta i slalomu zajmował drugie miejsce. Wśród slalomistów lepszy był jedynie Rok Petrovič z Jugosławii, a w klasyfikacji giganta Szweda wyprzedził Szwajcar Joël Gaspoz. Podobne wyniki osiągał sezonie 1986/1987, który ukończył na szóstej pozycji w klasyfikacji generalnej. Na podium stawał pięciokrotnie, w tym odniósł dwa zwycięstwa: 29 listopada 1986 roku w Sestriere i 14 lutego 1987 roku w Markstein był najlepszy w slalomie. W klasyfikacji giganta był siódmy, a w klasyfikacji slalomu zajął drugie miejsce za Markusem Wasmeierem z RFN. Wystąpił na mistrzostwach świata w Crans-Montana w 1987 roku, jednak ponownie nie zdobył medalu. W slalomie był piąty, a rywalizację w gigancie zakończył na dziesiątym miejscu.
Najważniejszym punktem sezonu 1987/1988 były igrzyska olimpijskie w Calgary. Stenmark wystąpił najpierw w gigancie, zajmując po pierwszym przejeździe 30. miejsce. Drugiego przejazdu nie ukończył i ostatecznie nie był klasyfikowany. W slalomie uzyskał jedenasty czas pierwszego przejazdu i najlepszy czas drugiego. Wystarczyło to do zajęcia piątego miejsca; do brązowego medalisty, Paula Frommelta, stracił 0,38 sekundy. W zawodach pucharowych startował rzadko, przy czym raz stanął na podium: 29 listopada 1987 roku w Sestriere był drugi w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 21. miejsce, a w klasyfikacji giganta był dziewiąty. Startował także w sezonie 1988/1989, który ukończył na siedemnastym miejscu. Wtedy też po raz ostatni stanął na podium, 19 lutego 1989 roku w Aspen zwyciężając w gigancie. Ostatni występ w zawodach Pucharu Świata zanotował 9 marca 1989 roku w Shiga Kōgen, gdzie w gigancie zajął czwartą pozycję. W klasyfikacji giganta był czwarty. Brał również udział w mistrzostwach świata w Vail w 1989 roku, gdzie w gigancie był szósty, a zawodów slalomowych nie ukończył. W 1989 roku zakończył karierę.
W latach 1977-1979 Stenmark otrzymywał nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich[11]. W latach 1978-1980 był wybierany sportowcem roku w Szwecji, a w ankiecie w 1999 roku wybrano go szwedzkim sportowcem stulecia. W latach 1975 i 1978 otrzymywał nagrodę Svenska Dagbladets guldmedalj[12]. Ponadto w 1979 roku otrzymał Medal Holmenkollen wspólnie z dwójką biegaczy narciarskich: reprezentującą ZSRR Raisą Smietaniną i Norwegiem Erikiem Håkerem[13].
W 1984 roku wziął ślub z Ann Uvhagen, z którą ma córkę[14].
Po zakończeniu kariery pracował między innymi dla słoweńskiej firmy Elan, produkującej sprzęt narciarski.
W 2004 roku przeżył trzęsienie ziemi na Oceanie Indyjskim i wywołaną nim falę tsunami, która pochłonęła ponad 200 tysięcy ofiar[15].
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
3.
|
10 lutego | 1976 |  Innsbruck
|
Gigant | 3:26,97 | +0,44 |  Heini Hemmi
|
| DNF | 14 lutego | 1976 | Innsbruck
|
Slalom | 2:03,29 | – |  Piero Gros
|
1.
|
19 lutego | 1980 |  Lake Placid
|
Gigant | 2:40,74 | – | – |
| 1.
|
22 lutego | 1980 | Lake Placid
|
Slalom | 1:44,26 | – | – |
| DNF | 25 lutego | 1988 |  Calgary
|
Gigant | 2:06,37 | – | Alberto Tomba
|
| 5. | 27 lutego | 1988 | Calgary
|
Slalom | 1:39.47 | +0,75 | Alberto Tomba
|
Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 9. | 5 lutego | 1974 | Sankt Moritz
|
Gigant | 3:07,92 | +5,59 | Gustav Thöni
|
| DNF[16] | 10 lutego | 1974 | Sankt Moritz
|
Slalom | 1:49,98 | – | Gustav Thöni
|
3.
|
10 lutego | 1976 | Innsbruck
|
Gigant | 3:26,97 | +0,44 | Heini Hemmi
|
| DNF | 14 lutego | 1976 | Innsbruck
|
Slalom | 2:03,29 | – | Piero Gros
|
1.
|
2 lutego | 1978 |  Garmisch-Partenkirchen
|
Gigant | 3:02,52 | – | – |
| 1.
|
5 lutego | 1978 | Garmisch-Partenkirchen
|
Slalom | 1:39,54 | – | – |
| 1.
|
19 lutego | 1980 | Lake Placid
|
Gigant | 2:40,74 | – | – |
| 1.
|
22 lutego | 1980 | Lake Placid
|
Slalom | 1:44,26 | – | – |
2.
|
3 lutego | 1982 | Schladming
|
Gigant | 2:38,80 | +0,51 | Steve Mahre
|
| 1.
|
7 lutego | 1982 | Schladming
|
Slalom | 1:48,48 | – | – |
| DNF2[17] | 7 lutego | 1985 | Bormio
|
Gigant | 2:28,90 | – | Markus Wasmeier
|
| 4. | 10 lutego | 1985 | Bormio
|
Slalom | 1:38,82 | +0,92 |  Jonas Nilsson
|
| 10. | 4 lutego | 1987 | Crans-Montana
|
Gigant | 2:32,38 | +2,31 | Pirmin Zurbriggen
|
| 5. | 8 lutego | 1987 | Crans-Montana
|
Slalom | 1:54,63 | +0,97 | Frank Wörndl
|
| 6. | 9 lutego | 1989 | Vail
|
Gigant | 2:37,66 | +2,19 | Rudolf Nierlich
|
| DNF[18] | 12 lutego | 1989 | Vail
|
Slalom | 2:02,85 | – | Rudolf Nierlich
|
Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
- sezon 1973/1974: 12.
- sezon 1974/1975: 2.
- sezon 1975/1976: 1.
- sezon 1976/1977: 1.
- sezon 1977/1978: 1.
- sezon 1978/1979: 5.
- sezon 1979/1980: 2.
- sezon 1980/1981: 2.
- sezon 1981/1982: 2.
- sezon 1982/1983: 2.
- sezon 1983/1984: 2.
- sezon 1984/1985: 6.
- sezon 1985/1986: 5.
- sezon 1986/1987: 6.
- sezon 1987/1988: 21.
- sezon 1988/1989: 17.
Zwycięstwa w zawodach[edytuj | edytuj kod]
Madonna di Campiglio – 17 grudnia 1974 – slalom
Wengen – 12 stycznia 1975 – slalom
Naeba – 23 lutego 1975 – slalom gigant
Garibaldi – 2 marca 1975 – slalom gigant
Sun Valley – 13 marca 1975 – slalom gigant- Vipiteno – 15 grudnia 1975 – slalom
- Wengen – 11 stycznia 1976 – slalom
Kitzbühel – 24 stycznia 1976 – slalom
Zwiesel – 27 stycznia 1976 – slalom gigant- Copper Mountain – 7 marca 1976 – slalom
- Aspen – 14 marca 1976 – slalom
- Laax – 3 stycznia 1977 – slalom
- Berchtesgaden – 10 stycznia 1977 – slalom
- Kitzbühel – 16 stycznia 1977 – slalom
- Wengen – 23 stycznia 1977 – slalom
- St. Anton am Arlberg – 6 lutego 1977 – slalom
- Sun Valley – 6 marca 1977 – slalom gigant
Voss – 18 marca 1977 – slalom
Åre – 20 marca 1977 – slalom- Åre – 21 marca 1977 – slalom gigant
Sierra Nevada – 25 marca 1977 – slalom gigant
Val d’Isère – 10 grudnia 1977 – slalom gigant- Madonna di Campiglio – 13 grudnia 1977 – slalom
- Madonna di Campiglio – 14 grudnia 1977 – slalom gigant
- Oberstaufen – 5 stycznia 1978 – slalom
- Zwiesel – 8 stycznia 1978 – slalom gigant
- Zwiesel – 9 stycznia 1978 – slalom
- Arosa – 18 marca 1978 – slalom gigant
- Schladming – 9 grudnia 1978 – slalom gigant
Kranjska Gora – 21 grudnia 1978 – slalom- Kranjska Gora – 22 grudnia 1978 – slalom gigant
- Courchevel – 7 stycznia 1979 – slalom gigant
- Adelboden – 16 stycznia 1979 – slalom gigant
- Steinach am Brenner – 23 stycznia 1979 – slalom gigant
Jasná – 4 lutego 1979 – slalom gigant- Åre – 10 lutego 1979 – slalom gigant
- Åre – 11 lutego 1979 – slalom
- Lake Placid – 4 marca 1979 – slalom gigant
- Heavenly Valley – 12 marca 1979 – slalom gigant
- Furano – 17 marca 1979 – slalom
- Furano – 19 marca 1979 – slalom gigant
- Val d’Isère – 8 grudnia 1979 – slalom gigant
- Madonna di Campiglio – 11 grudnia 1979 – slalom
- Madonna di Campiglio – 12 grudnia 1979 – slalom gigant
- Adelboden – 21 stycznia 1980 – slalom gigant
- Chamonix – 27 stycznia 1980 – slalom
- Waterville Valley – 27 lutego 1980 – slalom
- Mont-Sainte-Anne – 1 marca 1980 – slalom gigant
- Cortina d’Ampezzo – 10 marca 1980 – slalom
- Cortina d’Ampezzo – 11 marca 1980 – slalom gigant
- Saalbach – 13 marca 1980 – slalom gigant
- Saalbach – 15 marca 1980 – slalom
- Madonna di Campiglio – 9 grudnia 1980 – slalom
- Madonna di Campiglio – 10 grudnia 1980 – slalom gigant
- Morzine – 6 stycznia 1981 – slalom gigant
- Kitzbühel – 18 stycznia 1981 – slalom
- Adelboden – 26 stycznia 1981 – slalom specjalny
- St. Anton am Arlberg – 1 lutego 1981 – slalom
- Schladming – 2 lutego 1981 – slalom gigant
- Oslo – 8 lutego 1981 – slalom
- Voss – 11 lutego 1981 – slalom gigant
- Åre – 14 lutego 1981 – slalom gigant
- Morzine – 9 stycznia 1982 – slalom gigant
- Bad Wiessee – 12 stycznia 1982 – slalom
- Kitzbühel – 17 stycznia 1982 – slalom
- Adelboden – 19 stycznia 1982 – slalom gigant
- Kirchberg in Tirol – 9 lutego 1982 – slalom gigant
- Courmayeur – 14 grudnia 1982 – slalom
- Kitzbühel – 23 stycznia 1983 – slalom
- Markstein – 11 lutego 1983 – slalom
- Todtnau – 13 lutego 1983 – slalom gigant
- Gällivare – 26 lutego 1983 – slalom gigant
- Courmayeur – 13 grudnia 1983 – slalom
- Madonna di Campiglio – 20 grudnia 1983 – slalom
- Adelboden – 10 stycznia 1984 – slalom gigant
- Parpan – 17 stycznia 1984 – slalom
- Kirchberg in Tirol – 23 stycznia 1984 – slalom gigant
Borowec – 4 lutego 1984 – slalom gigant- Vail – 7 marca 1984 – slalom gigant
- Alta Badia – 15 grudnia 1985 – slalom gigant
- St. Anton am Arlberg – 25 stycznia 1986 – slalom
- Hemsedal – 27 lutego 1986 – slalom gigant
- Lake Placid – 18 marca 1986 – slalom gigant
- Sestriere – 29 listopada 1986 – slalom
- Markstein – 14 lutego 1987 – slalom
- Aspen – 19 lutego 1989 – slalom gigant
- 86 zwycięstw (46 w slalomie gigancie i 40 w slalomie)
Pozostałe miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]
- Voss – 2 marca 1974 (gigant) – 3. miejsce
- Voss – 3 marca 1974 (slalom) – 2. miejsce
- Vysoké Tatry – 9 marca 1974 (gigant) – 2. miejsce
- Vysoké Tatry – 10 marca 1974 (slalom) – 2. miejsce
- Val d’Isère – 5 grudnia 1974 (gigant) – 2. miejsce
- Kitzbühel – 19 stycznia 1975 (slalom) – 2. miejsce
- Fulpmes – 21 stycznia 1975 (gigant) – 2. miejsce
- Chamonix – 30 stycznia 1975 (slalom) – 2. miejsce
- Naeba – 21 lutego 1975 (slalom) – 2. miejsce
- Sun Valley – 15 marca 1975 (slalom) – 3. miejsce
- Val Gardena – 23 marca 1975 (slalom równoległy) – 2. miejsce
- Val d’Isère – 5 grudnia 1975 (gigant) – 2. miejsce
- Schladming – 21 grudnia 1975 (slalom) – 2. miejsce
- Garmisch-Partenkirchen – 5 stycznia 1976 (slalom) – 3. miejsce
- Adelboden – 12 stycznia 1976 (gigant) – 2. miejsce
- Morzine – 18 stycznia 1976 (gigant) – 3. miejsce
- Val d’Isère – 10 grudnia 1976 (gigant) – 2. miejsce
- Adelboden – 24 stycznia 1977 (gigant) – 2. miejsce
- Furano – 27 lutego 1977 (slalom) – 2. miejsce
- Sun Valley – 5 marca 1977 (slalom) – 2. miejsce
- Adelboden – 17 stycznia 1978 (gigant) – 2. miejsce
- Chamonix – 12 lutego 1978 (slalom) – 2. miejsce
- Stratton Mountain – 3 marca 1978 (gigant) – 3. miejsce
- Stratton Mountain – 4 marca 1978 (slalom) – 2. miejsce
- Waterville Valley – 6 marca 1978 (gigant) – 3. miejsce
- Crans-Montana – 15 stycznia 1979 (slalom) – 3. miejsce
- Kitzbühel – 21 stycznia 1979 (slalom) – 2. miejsce
- Jasná – 5 lutego 1979 (slalom) – 3. miejsce
- Oslo – 7 lutego 1979 (slalom) – 2. miejsce
- Lenggries – 8 stycznia 1980 (slalom) – 3. miejsce
- Wengen – 20 stycznia 1980 (slalom) – 2. miejsce
- Oberstaufen – 8 marca 1980 (gigant) – 3. miejsce
- Oberstaufen – 13 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
- Oberstaufen – 17 stycznia 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
- Wengen – 25 stycznia 1981 (slalom) – 3. miejsce
- Åre – 15 lutego 1981 (slalom) – 2. miejsce
- Aspen – 7 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
- Furano – 14 marca 1981 (gigant) – 3. miejsce
- Furano – 15 marca 1981 (slalom) – 3. miejsce
- Borowec – 24 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
- Laax – 28 marca 1981 (gigant) – 3. miejsce
- Aprica – 8 grudnia 1981 (gigant) – 3. miejsce
- Madonna di Campiglio – 9 grudnia 1981 (slalom) – 2. miejsce
- Cortina d’Ampezzo – 14 grudnia 1981 (slalom) – 3. miejsce
- Wengen – 24 stycznia 1982 (slalom) – 2. miejsce
- Jasná – 14 marca 1982 (slalom) – 2. miejsce
- Kranjska Gora – 20 marca 1982 (slalom) – 2. miejsce
- Montgenèvre – 26 marca 1982 (slalom) – 2. miejsce
- Madonna di Campiglio – 21 grudnia 1982 (slalom) – 2. miejsce
- Kranjska Gora – 29 stycznia 1983 (gigant) – 3. miejsce
- Gällivare – 27 lutego 1983 (slalom) – 3. miejsce
- Aspen – 7 marca 1983 (gigant) – 3. miejsce
- Vail – 8 marca 1983 (gigant) – 2. miejsce
- Furano – 19 marca 1983 (gigant) – 3. miejsce
- Borowec – 5 lutego 1984 (slalom) – 2. miejsce
- Åre – 17 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce
- Oslo – 24 marca 1984 (slalom) – 2. miejsce
- Bad Wiessee – 4 stycznia 1985 (slalom) – 3. miejsce
- Wengen – 21 stycznia 1985 (slalom) – 2. miejsce
- Kranjska Gora – 16 lutego 1985 (slalom) – 2. miejsce
- Aspen – 10 marca 1985 (gigant) – 2. miejsce
- Kitzbühel – 19 stycznia 1986 (slalom) – 2. miejsce
- Parpan – 21 stycznia 1986 (slalom) – 2. miejsce
- Oslo – 25 lutego 1986 (slalom) – 2. miejsce
- Heavenly Valley – 11 marca 1986 (slalom) – 3. miejsce
- Madonna di Campiglio – 16 grudnia 1986 (slalom) – 2. miejsce
- Kranjska Gora – 20 grudnia 1986 (slalom) – 3. miejsce
- Adelboden – 20 stycznia 1987 (gigant) – 3. miejsce
- Madonna di Campiglio – 29 listopada 1987 (gigant) – 2. miejsce
- 43 drugie miejsca i 26 trzecich miejsc.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
- Profil na Alpine Ski Database (ang.)
- Profil na stronie Sports Reference. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-07)]. (ang.)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ FIS.com: Competitors having more than one Victory. data.fis-ski.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-13)]. (ang.)
- ↑ FIS.com: Competitors having more than one Podium. data.fis-ski.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-27)]. (ang.)
- ↑ Competitors having more than one Victory: Giant Slalom (ang.)
- ↑ Competitors having more than one Victory: Giant Slalom (ang.)
- ↑ FIS.com Ingemar Stenmark FIS World Cup (ang.)
- ↑ a b c Ingemar Stenmark, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-03] (ang.).
- ↑ Arbeiter-Zeitung: zeiten–weiten–resultate: skisport, 29 stycznia 1974, str 12 (niem.)
- ↑ Los Angeles Times: Maier Equals Stenmark's Record With 13th Victory (ang.)
- ↑ Ottawa Citizen: Ski start banned from olympics, 26 listopada 1983, str. 71 (ang.)
- ↑ Olympic.org: Ingemar Stenmark (ang.)
- ↑ Skieur d'Or Award (ang.)
- ↑ Bragdmedaljörer genom tiderna (szw.)
- ↑ Holmenkollmedaljen. scandion.no. [dostęp 2015-12-23]. (norw.).
- ↑ Evening News: Stenmark marries airline hostess, Associated Press. 10 września 1984. str. 4B (ang.)
- ↑ Celebrities Among Victims of Tsunami (ang.)
- ↑ alpineskiworld.net: 10.02.1974. St.Moritz Slalom, men (ang.)
- ↑ alpineskiworld.net: 07.02.1985. Bormio Giant Slalom, men (ang.)
- ↑ alpineskiworld.net: 12.02.1989. Vail Slalom,men (ang.)
|
|