Przejdź do zawartości

Ingemar Stenmark

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ingemar Stenmark
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 marca 1956
Joesjö

Klub

Tärna IK Fjällvinden

Debiut w PŚ

8.12 1973, Val d’Isère
(46. miejsce – gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

16.12 1973, Saalbach
(9. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

2.03 1974, Voss
(3. miejsce – gigant)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

17.12 1974, Madonna di Campiglio (slalom)

Dorobek medalowy
}
Reprezentacja  Szwecja
Igrzyska olimpijskie
złoto Lake Placid 1980 narciarstwo alpejskie
(slalom gigant)
złoto Lake Placid 1980 narciarstwo alpejskie
(slalom)
brąz Innsbruck 1976 narciarstwo alpejskie
(slalom gigant)
Mistrzostwa świata
złoto Ga-Pa 1978 slalom gigant
złoto Ga-Pa 1978 slalom
złoto Lake Placid 1980 slalom gigant
złoto Lake Placid 1980 slalom
złoto Schladming 1982 slalom
srebro Schladming 1982 slalom gigant
brąz Innsbruck 1976 slalom gigant
Puchar Świata
Kryształowa Kula
1975/1976
Kryształowa Kula
1976/1977
Kryształowa Kula
1977/1978
2. miejsce
1974/1975
2. miejsce
1979/1980
2. miejsce
1980/1981
2. miejsce
1982/1983
2. miejsce
1983/1984
Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula
1974/1975
Mała Kryształowa Kula
1975/1976
Mała Kryształowa Kula
1976/1977
Mała Kryształowa Kula
1977/1978
Mała Kryształowa Kula
1978/1979
Mała Kryształowa Kula
1979/1980
Mała Kryształowa Kula
1980/1981
Mała Kryształowa Kula
1982/1983
2. miejsce
1981/1982
2. miejsce
1983/1984
2. miejsce
1985/1986
2. miejsce
1986/1987
3. miejsce
1984/1985
Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula
1974/1975
Mała Kryształowa Kula
1975/1976
Mała Kryształowa Kula
1976/1977
Mała Kryształowa Kula
1977/1978
Mała Kryształowa Kula
1978/1979
Mała Kryształowa Kula
1979/1980
Mała Kryształowa Kula
1980/1981
Mała Kryształowa Kula
1983/1984
2. miejsce
1981/1982
2. miejsce
1982/1983
2. miejsce
1985/1986

Jan Ingemar Stenmark (ur. 18 marca 1956 w Joesjö) – szwedzki narciarz alpejski, trzykrotny medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata oraz trzykrotny zdobywca Pucharu świata. Zawodnik klubu Tärna IK Fjälvinden. Uznawany za najlepszego narciarza alpejskiego w dziejach, przez znawców narciarstwa uważany również za największy talent w historii tej dyscypliny.

Wygrywał zawody tylko w dwóch konkurencjach narciarstwa alpejskiego: w slalomie gigancie i slalomie. W przeciągu swojej kariery Ingemar Stenmark ustanowił rekord pod względem wygranych zawodów Pucharu Świata (aktualny w latach 19812023) z 86. triumfami (drugi w tej klasyfikacji Austriak Marcel Hirscher zwyciężał 67 razy)[1]. W marcu 2023 roku rekord Stenmarka pobiła Mikaela Shiffrin.

Szwed jest ponadto rekordzistą pod względem ilości miejsc na podium w zawodach PŚ, które zajmował w sumie 155 razy (86 zwycięstw, 43 drugich i 26 trzecich miejsc)[2]. Drugi w tej klasyfikacji jest Marc Girardelli, który na podium stawał 97 razy. Jest też zawodnikiem, który najczęściej wygrywał zawody PŚ w gigancie (46 zwycięstw)[3] i slalomie (40 zwycięstw)[4]. Ponadto Szwed stawał na podium w 41. kolejnych startach w zawodach PŚ (w sezonach 1978/1979-1980/1981) oraz odniósł piętnaście zwycięstw w piętnastu kolejnych zawodach w jednej konkurencji (gigant w sezonach 1978/1979-1980/1981)[5]. Jest także rekordzistą pod względem zdobytych Małych Kryształowych Kul za zwycięstwa w klasyfikacjach poszczególnych konkurencji. Szwed zdobył ich 16, po osiem w gigancie i slalomie. Dziewięciokrotnie zdobywał mistrzostwo Szwecji: w slalomie w latach 1974, 1976, 1977, 1978 i 1979 oraz gigancie w latach 1976, 1977, 1978 i 1979.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Ingemar Stenmark zaczął uprawiać narciarstwo alpejskie w wieku 5 lat, trenując w miejscowości Tärnaby. W wieku ośmiu lat wygrał swoje pierwsze zawody krajowe, a od trzynastego roku życia był członkiem reprezentacji Szwecji w kategorii juniorów[6]. W 1974 roku wywalczył złoty medal w slalomie gigancie podczas mistrzostw Europy juniorów w Jasnej[7].

W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 8 grudnia 1973 roku w Val d’Isère, zajmując 46. miejsce w gigancie. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył 16 grudnia tego samego roku w Saalbach, gdzie rywalizację w gigancie zakończył na dziewiątej pozycji. Blisko trzy miesiące później 2 marca 1974 roku w Voss po raz pierwszy stanął na podium zawodów tego cyklu, zajmując trzecie miejsce w gigancie. Wyprzedzili go tylko Włoch Gustav Thöni oraz Austriak Hansi Hinterseer. W sezonie 1973/1974 jeszcze trzykrotnie stawał na podium: 3 marca w Voss i 10 marca w Wysokich Tatrach był drugi w slalomie, a 9 marca 1974 roku w Wysokich Tatrach zajął drugie miejsce w gigancie. W klasyfikacji generalnej dało mu to dwunaste miejsce, a w klasyfikacjach slalomu i giganta był szósty. W lutym 1974 roku wystartował na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, gdzie był dziewiąty w gigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończył.

Pierwsze zwycięstwo w zawodach PŚ odniósł 17 grudnia 1974 roku w Madonna di Campiglio, gdzie był najlepszy w slalomie. Łącznie dwanaście razy stawał na podium, w tym jeszcze czterokrotnie zwyciężał: 12 stycznia w Wengen wygrał kolejny slalom, a 23 lutego w Naeba, 2 marca w Garibaldi i 13 marca 1975 roku w Sun Valley był najlepszy w gigancie. W klasyfikacji generalnej sezonu 1974/1975 był tym razem drugi za Gustavem Thönim, a w klasyfikacjach slalomu i giganta zdobył pierwsze w karierze Małe Kryształowe Kule za końcowe zwycięstwo.

W trzech kolejnych sezonach Szwed zdominował rywalizację w Pucharze Świata, trzy razy z rzędu zdobywając Kryształową Kulę. W tym czasie 37 razy stawał na podium, odnosząc jednocześnie 23 zwycięstwa. W każdym z sezonów zwyciężał także w klasyfikacjach slalomu i giganta. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1976/1977, kiedy czternaście razy stawał na podium i dziesięciokrotnie zwyciężał. W 1976 roku wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku, gdzie wywalczył brązowy medal w gigancie. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie dwaj Szwajcarzy: Heini Hemmi i Ernst Good. Na tych samych igrzyskach wystąpił także w slalomie, w którym po pierwszym przejeździe zajmował dziewiąte miejsce. Nie ukończył jednak drugiego przejazdu i ostatecznie nie był klasyfikowany. Podczas rozgrywanych dwa lata później mistrzostw świata w Garmisch-Partenkirchen Stenmark wywalczył złote medale w slalomie i slalomie gigancie. W pierwszej z tych konkurencji pokonał drugiego Andreasa Wenzela z Liechtensteinu o ponad dwie sekundy. W slalomie zwyciężył z przewagą 0,66 sekundy nad Włochem Piero Grosem i 0,93 sekundy nad kolejnym reprezentantem Liechtensteinu, Paulem Frommeltem.

Także w sezonie 1978/1979 najczęściej stawał na podium oraz odniósł najwięcej zwycięstw spośród wszystkich startujących zawodników. Łącznie w tym sezonie zwyciężał aż trzynaście razy, tym samym bijąc rekord dwunastu zwycięstw w jednym sezonie, ustanowiony przez Francuza Jean-Claude'a Killy'ego w sezonie 1966/1967[6]. Wynik Szweda nigdy nie został pobity, chociaż w sezonie 2000/2001 wyrównał go Austriak Hermann Maier[8]. Jednakże zmiana w przepisach dotyczących ostatecznego triumfatora Pucharu Świata sprawiła, iż został sklasyfikowany dopiero na piątym miejscu. W sezonie tym zliczano wyniki trzech najlepszych startów z każdej konkurencji, Szwed nie mógł więc zdobyć czwartej z rzędu Kryształowej Kuli, bowiem nie startował w zjazdach ani kombinacji alpejskiej[6]. Był za to zdecydowanie najlepszy w klasyfikacjach slalomu i giganta.

Od 1980 do 1984 roku w każdym z sezonów Pucharu Świata Szwed plasował się na drugiej pozycji w klasyfikacji generalnej. Najbliżej zwycięstwa był w sezonie 1979/1980, kiedy do pierwszego w klasyfikacji generalnej Andreasa Wenzela z Liechtensteinu stracił tylko cztery punkty. W sezonie 1980/1981 strata do najlepszego zawodnika, Phila Mahre z USA wyniosła sześć punktów. Mahre wyprzedził bezpośrednio Stenmarka także w sezonach 1981/1982 i 1982/1983, a w sezonie 1983/1984 o 26 punktów lepszy był Pirmin Zurbriggen ze Szwajcarii. W każdym z sezonów przynajmniej dziesięć razy plasował się w czołowej trójce zawodów, łącznie odnosząc 38 zwycięstw. Najczęściej na podium stawał w sezonie 1980/1981, kiedy dokonał tego aż dziewiętnaście razy. Więcej zwycięstw odniósł rok wcześniej, wygrywając jedenaście zawodów. W sezonach 1979/1980 i 1980/1981 zwyciężał w klasyfikacjach slalomu i giganta, co było odpowiednio szóstym i siódmy triumfem z rzędu w tych klasyfikacjach. Ponadto w sezonie 1981/1982 był drugi w obu klasyfikacjach, w sezonie 1982/1983 wygrał po raz ósmy klasyfikację slalomu i był drugi w gigancie, a w sezonie 1983/1984 wygrał po raz ósmy klasyfikację giganta był drugi w slalomie.

Kolejne medale wywalczył na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid w 1980 roku, gdzie ponownie był najlepszy w slalomie i gigancie. Po pierwszym przejeździe slalomu zajmował czwarte miejsce, tracąc do prowadzącego Phila Mahre 0,58 sekundy. W drugim przejeździe był jednak wyraźniej najlepszy, zwyciężając ostatecznie z przewagą 0,50 s nad Philem Mahre i 0,80 s nad Jacquesem Lüthym ze Szwajcarii. W gigancie pierwszy przejazd ukończył na trzeciej pozycji o 0,32 s za prowadzącym Andreasem Wenzelem. Podobnie jak w slalomie w drugim przejeździe giganta osiągnął najlepszy czas, wyprzedzając pozostałych zawodników o blisko sekundę. Ostatecznie na podium wyprzedził Andreasa Wenzela i Austriaka Hansa Enna. Wywalczonych w Lake Placid tytułów nie mógł obronić na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach w Sarajewie, ponieważ Międzynarodowy Komitet Olimpijski uznał go za profesjonalistę po tym, jak Szwed podpisał kontrakty sponsorskie z firmami, które nie były sponsorami reprezentacji narodowej[9][10]. Z tego samego powodu na igrzyskach w 1984 roku nie wystartowała reprezentująca Liechtenstein Hanni Wenzel. Stenmark wystąpił za to na rozgrywanych w 1982 roku mistrzostwach świata w Schladming, zdobywając dwa medale. W slalomie był najlepszy wyprzedzając Bojana Križaja z Jugosławii oraz swego rodaka Bengta Fjällberga. W gigancie wywalczył tym razem srebrny medal, rozdzielając na podium Steve'a Mahre z USA i kolejnego reprezentanta Jugosławii, Borisa Strela. Do zwycięzcy Szwed stracił 0,51 sekundy.

Sezon 1984/1985 był pierwszym od dziesięciu lat sezonem, w którym Stenmark nie wygrał żadnych zawodów Pucharu Świata. Na podium znalazł się cztery razy: 4 stycznia w Bad Wiessee był trzeci w slalomie, 21 stycznia w Wengen i 16 lutego w Kranjskiej Gorze był drugi w tej konkurencji, a 10 marca 1985 roku zajął drugie miejsce w gigancie. Wyniki ten dały mu szóste miejsce w klasyfikacji generalnej, trzecie w klasyfikacji slalomu oraz dziesiąte w klasyfikacji giganta. Wśród slalomistów wyprzedzili go tylko Marc Girardelli z Luksemburga oraz Paul Frommelt. Z rozgrywanych w lutym 1985 roku mistrzostw świata w Bormio wrócił bez medalu. W slalomie zajął czwarte miejsce, przegrywając walkę o podium z Austriakiem Robertem Zollerem o 0,39 sekundy. Wystartował także w slalomie gigancie, jednak nie ukończył rywalizacji.

Ponownie na najwyższym stopniu podium stanął 15 grudnia 1985 roku w Alta Badia, gdzie w zawodach Pucharu Świata był najlepszy w gigancie. W kolejnych startach siedem razy stawał na podium odnosząc jeszcze trzy zwycięstwa: 25 stycznia w St. Anton am Arlberg wygrał slalom, a 27 lutego w Hemsedal i 18 marca 1986 roku w Lake Placid wygrywał giganta. W klasyfikacji generalnej był piąty, a w klasyfikacjach giganta i slalomu zajmował drugie miejsce. Wśród slalomistów lepszy był jedynie Rok Petrovič z Jugosławii, a w klasyfikacji giganta Szweda wyprzedził Szwajcar Joël Gaspoz. Podobne wyniki osiągał sezonie 1986/1987, który ukończył na szóstej pozycji w klasyfikacji generalnej. Na podium stawał pięciokrotnie, w tym odniósł dwa zwycięstwa: 29 listopada 1986 roku w Sestriere i 14 lutego 1987 roku w Markstein był najlepszy w slalomie. W klasyfikacji giganta był siódmy, a w klasyfikacji slalomu zajął drugie miejsce za Markusem Wasmeierem z RFN. Wystąpił na mistrzostwach świata w Crans-Montana w 1987 roku, jednak ponownie nie zdobył medalu. W slalomie był piąty, a rywalizację w gigancie zakończył na dziesiątym miejscu.

Najważniejszym punktem sezonu 1987/1988 były igrzyska olimpijskie w Calgary. Stenmark wystąpił najpierw w gigancie, zajmując po pierwszym przejeździe 30. miejsce. Drugiego przejazdu nie ukończył i ostatecznie nie był klasyfikowany. W slalomie uzyskał jedenasty czas pierwszego przejazdu i najlepszy czas drugiego. Wystarczyło to do zajęcia piątego miejsca; do brązowego medalisty, Paula Frommelta, stracił 0,38 sekundy. W zawodach pucharowych startował rzadko, przy czym raz stanął na podium: 29 listopada 1987 roku w Sestriere był drugi w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 21. miejsce, a w klasyfikacji giganta był dziewiąty. Startował także w sezonie 1988/1989, który ukończył na siedemnastym miejscu. Wtedy też po raz ostatni stanął na podium, 19 lutego 1989 roku w Aspen zwyciężając w gigancie. Ostatni występ w zawodach Pucharu Świata zanotował 9 marca 1989 roku w Shiga Kōgen, gdzie w gigancie zajął czwartą pozycję. W klasyfikacji giganta był czwarty. Brał również udział w mistrzostwach świata w Vail w 1989 roku, gdzie w gigancie był szósty, a zawodów slalomowych nie ukończył. W 1989 roku zakończył karierę.

W latach 1977–1979 Stenmark otrzymywał nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich[11]. W latach 1978–1980 był wybierany sportowcem roku w Szwecji, a w ankiecie w 1999 roku wybrano go szwedzkim sportowcem stulecia. W latach 1975 i 1978 otrzymywał nagrodę Svenska Dagbladets guldmedalj[12]. Ponadto w 1979 roku otrzymał Medal Holmenkollen wspólnie z dwójką biegaczy narciarskich: reprezentującą ZSRR Raisą Smietaniną i Norwegiem Erikiem Håkerem[13].

W 1984 roku wziął ślub z Ann Uvhagen, z którą ma córkę[14].

Po zakończeniu kariery pracował między innymi dla słoweńskiej firmy Elan, produkującej sprzęt narciarski.

W 2004 roku przeżył trzęsienie ziemi na Oceanie Indyjskim i wywołaną nim falę tsunami, która pochłonęła ponad 200 tysięcy ofiar[15].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
3. 10 lutego 1976 Austria Innsbruck Gigant 3:26,97 +0,44 Szwajcaria Heini Hemmi
DNF 14 lutego 1976 Austria Innsbruck Slalom 2:03,29 Włochy Piero Gros
1. 19 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Gigant 2:40,74
1. 22 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Slalom 1:44,26
DNF 25 lutego 1988 Kanada Calgary Gigant 2:06,37 Włochy Alberto Tomba
5. 27 lutego 1988 Kanada Calgary Slalom 1:39.47 +0,75 Włochy Alberto Tomba
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
9. 5 lutego 1974 Szwajcaria Sankt Moritz Gigant 3:07,92 +5,59 Włochy Gustav Thöni
DNF[16] 10 lutego 1974 Szwajcaria Sankt Moritz Slalom 1:49,98 Włochy Gustav Thöni
3. 10 lutego 1976 Austria Innsbruck Gigant 3:26,97 +0,44 Szwajcaria Heini Hemmi
DNF 14 lutego 1976 Austria Innsbruck Slalom 2:03,29 Włochy Piero Gros
1. 2 lutego 1978 Garmisch-Partenkirchen Gigant 3:02,52
1. 5 lutego 1978 Garmisch-Partenkirchen Slalom 1:39,54
1. 19 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Gigant 2:40,74
1. 22 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Slalom 1:44,26
2. 3 lutego 1982 Austria Schladming Gigant 2:38,80 +0,51 Stany Zjednoczone Steve Mahre
1. 7 lutego 1982 Austria Schladming Slalom 1:48,48
DNF2[17] 7 lutego 1985 Włochy Bormio Gigant 2:28,90 Markus Wasmeier
4. 10 lutego 1985 Włochy Bormio Slalom 1:38,82 +0,92 Szwecja Jonas Nilsson
10. 4 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Gigant 2:32,38 +2,31 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
5. 8 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Slalom 1:54,63 +0,97 Frank Wörndl
6. 9 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Gigant 2:37,66 +2,19 Austria Rudolf Nierlich
DNF[18] 12 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Slalom 2:02,85 Austria Rudolf Nierlich

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach

[edytuj | edytuj kod]
  1. Włochy Madonna di Campiglio – 17 grudnia 1974 – slalom
  2. Szwajcaria Wengen – 12 stycznia 1975 – slalom
  3. Japonia Naeba – 23 lutego 1975 – slalom gigant
  4. Kanada Garibaldi – 2 marca 1975 – slalom gigant
  5. Stany Zjednoczone Sun Valley – 13 marca 1975 – slalom gigant
  6. Włochy Vipiteno – 15 grudnia 1975 – slalom
  7. Szwajcaria Wengen – 11 stycznia 1976 – slalom
  8. Austria Kitzbühel – 24 stycznia 1976 – slalom
  9. Zwiesel – 27 stycznia 1976 – slalom gigant
  10. Stany Zjednoczone Copper Mountain – 7 marca 1976 – slalom
  11. Stany Zjednoczone Aspen – 14 marca 1976 – slalom
  12. Szwajcaria Laax – 3 stycznia 1977 – slalom
  13. Berchtesgaden – 10 stycznia 1977 – slalom
  14. Austria Kitzbühel – 16 stycznia 1977 – slalom
  15. Szwajcaria Wengen – 23 stycznia 1977 – slalom
  16. Austria St. Anton am Arlberg – 6 lutego 1977 – slalom
  17. Stany Zjednoczone Sun Valley – 6 marca 1977 – slalom gigant
  18. Norwegia Voss – 18 marca 1977 – slalom
  19. Szwecja Åre – 20 marca 1977 – slalom
  20. Szwecja Åre – 21 marca 1977 – slalom gigant
  21. Hiszpania Sierra Nevada – 25 marca 1977 – slalom gigant
  22. Francja Val d’Isère – 10 grudnia 1977 – slalom gigant
  23. Włochy Madonna di Campiglio – 13 grudnia 1977 – slalom
  24. Włochy Madonna di Campiglio – 14 grudnia 1977 – slalom gigant
  25. Oberstaufen – 5 stycznia 1978 – slalom
  26. Zwiesel – 8 stycznia 1978 – slalom gigant
  27. Zwiesel – 9 stycznia 1978 – slalom
  28. Szwajcaria Arosa – 18 marca 1978 – slalom gigant
  29. Austria Schladming – 9 grudnia 1978 – slalom gigant
  30. Kranjska Gora – 21 grudnia 1978 – slalom
  31. Kranjska Gora – 22 grudnia 1978 – slalom gigant
  32. Francja Courchevel – 7 stycznia 1979 – slalom gigant
  33. Szwajcaria Adelboden – 16 stycznia 1979 – slalom gigant
  34. Austria Steinach am Brenner – 23 stycznia 1979 – slalom gigant
  35. Czechosłowacja Jasná – 4 lutego 1979 – slalom gigant
  36. Szwecja Åre – 10 lutego 1979 – slalom gigant
  37. Szwecja Åre – 11 lutego 1979 – slalom
  38. Stany Zjednoczone Lake Placid – 4 marca 1979 – slalom gigant
  39. Stany Zjednoczone Heavenly Valley – 12 marca 1979 – slalom gigant
  40. Japonia Furano – 17 marca 1979 – slalom
  41. Japonia Furano – 19 marca 1979 – slalom gigant
  42. Francja Val d’Isère – 8 grudnia 1979 – slalom gigant
  43. Włochy Madonna di Campiglio – 11 grudnia 1979 – slalom
  44. Włochy Madonna di Campiglio – 12 grudnia 1979 – slalom gigant
  45. Szwajcaria Adelboden – 21 stycznia 1980 – slalom gigant
  46. Francja Chamonix – 27 stycznia 1980 – slalom
  47. Stany Zjednoczone Waterville Valley – 27 lutego 1980 – slalom
  48. Kanada Mont-Sainte-Anne – 1 marca 1980 – slalom gigant
  49. Włochy Cortina d’Ampezzo – 10 marca 1980 – slalom
  50. Włochy Cortina d’Ampezzo – 11 marca 1980 – slalom gigant
  51. Austria Saalbach – 13 marca 1980 – slalom gigant
  52. Austria Saalbach – 15 marca 1980 – slalom
  53. Włochy Madonna di Campiglio – 9 grudnia 1980 – slalom
  54. Włochy Madonna di Campiglio – 10 grudnia 1980 – slalom gigant
  55. Francja Morzine – 6 stycznia 1981 – slalom gigant
  56. Austria Kitzbühel – 18 stycznia 1981 – slalom
  57. Szwajcaria Adelboden – 26 stycznia 1981 – slalom specjalny
  58. Austria St. Anton am Arlberg – 1 lutego 1981 – slalom
  59. Austria Schladming – 2 lutego 1981 – slalom gigant
  60. Norwegia Oslo – 8 lutego 1981 – slalom
  61. Norwegia Voss – 11 lutego 1981 – slalom gigant
  62. Szwecja Åre – 14 lutego 1981 – slalom gigant
  63. Francja Morzine – 9 stycznia 1982 – slalom gigant
  64. Bad Wiessee – 12 stycznia 1982 – slalom
  65. Austria Kitzbühel – 17 stycznia 1982 – slalom
  66. Szwajcaria Adelboden – 19 stycznia 1982 – slalom gigant
  67. Austria Kirchberg in Tirol – 9 lutego 1982 – slalom gigant
  68. Włochy Courmayeur – 14 grudnia 1982 – slalom
  69. Austria Kitzbühel – 23 stycznia 1983 – slalom
  70. Francja Markstein – 11 lutego 1983 – slalom
  71. Niemcy Todtnau – 13 lutego 1983 – slalom gigant
  72. Szwecja Gällivare – 26 lutego 1983 – slalom gigant
  73. Włochy Courmayeur – 13 grudnia 1983 – slalom
  74. Włochy Madonna di Campiglio – 20 grudnia 1983 – slalom
  75. Szwajcaria Adelboden – 10 stycznia 1984 – slalom gigant
  76. Szwajcaria Parpan – 17 stycznia 1984 – slalom
  77. Austria Kirchberg in Tirol – 23 stycznia 1984 – slalom gigant
  78. Bułgaria Borowec – 4 lutego 1984 – slalom gigant
  79. Stany Zjednoczone Vail – 7 marca 1984 – slalom gigant
  80. Włochy Alta Badia – 15 grudnia 1985 – slalom gigant
  81. Austria St. Anton am Arlberg – 25 stycznia 1986 – slalom
  82. Norwegia Hemsedal – 27 lutego 1986 – slalom gigant
  83. Stany Zjednoczone Lake Placid – 18 marca 1986 – slalom gigant
  84. Włochy Sestriere – 29 listopada 1986 – slalom
  85. Francja Markstein – 14 lutego 1987 – slalom
  86. Stany Zjednoczone Aspen – 19 lutego 1989 – slalom gigant
  • 86 zwycięstw (46 w slalomie gigancie i 40 w slalomie)

Pozostałe miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
  1. Norwegia Voss2 marca 1974 (gigant) – 3. miejsce
  2. Norwegia Voss3 marca 1974 (slalom) – 2. miejsce
  3. Czechosłowacja Vysoké Tatry9 marca 1974 (gigant) – 2. miejsce
  4. Czechosłowacja Vysoké Tatry10 marca 1974 (slalom) – 2. miejsce
  5. Francja Val d’Isère5 grudnia 1974 (gigant) – 2. miejsce
  6. Austria Kitzbühel19 stycznia 1975 (slalom) – 2. miejsce
  7. Austria Fulpmes21 stycznia 1975 (gigant) – 2. miejsce
  8. Francja Chamonix30 stycznia 1975 (slalom) – 2. miejsce
  9. Japonia Naeba21 lutego 1975 (slalom) – 2. miejsce
  10. Stany Zjednoczone Sun Valley15 marca 1975 (slalom) – 3. miejsce
  11. Włochy Val Gardena23 marca 1975 (slalom równoległy) – 2. miejsce
  12. Francja Val d’Isère5 grudnia 1975 (gigant) – 2. miejsce
  13. Austria Schladming21 grudnia 1975 (slalom) – 2. miejsce
  14. Garmisch-Partenkirchen5 stycznia 1976 (slalom) – 3. miejsce
  15. Szwajcaria Adelboden12 stycznia 1976 (gigant) – 2. miejsce
  16. Francja Morzine18 stycznia 1976 (gigant) – 3. miejsce
  17. Francja Val d’Isère10 grudnia 1976 (gigant) – 2. miejsce
  18. Szwajcaria Adelboden24 stycznia 1977 (gigant) – 2. miejsce
  19. Japonia Furano27 lutego 1977 (slalom) – 2. miejsce
  20. Stany Zjednoczone Sun Valley5 marca 1977 (slalom) – 2. miejsce
  21. Szwajcaria Adelboden17 stycznia 1978 (gigant) – 2. miejsce
  22. Francja Chamonix12 lutego 1978 (slalom) – 2. miejsce
  23. Stany Zjednoczone Stratton Mountain3 marca 1978 (gigant) – 3. miejsce
  24. Stany Zjednoczone Stratton Mountain4 marca 1978 (slalom) – 2. miejsce
  25. Stany Zjednoczone Waterville Valley6 marca 1978 (gigant) – 3. miejsce
  26. Szwajcaria Crans-Montana15 stycznia 1979 (slalom) – 3. miejsce
  27. Austria Kitzbühel21 stycznia 1979 (slalom) – 2. miejsce
  28. Czechosłowacja Jasná5 lutego 1979 (slalom) – 3. miejsce
  29. Norwegia Oslo7 lutego 1979 (slalom) – 2. miejsce
  30. Lenggries8 stycznia 1980 (slalom) – 3. miejsce
  31. Szwajcaria Wengen20 stycznia 1980 (slalom) – 2. miejsce
  32. Oberstaufen8 marca 1980 (gigant) – 3. miejsce
  33. Oberstaufen13 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
  34. Oberstaufen17 stycznia 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
  35. Szwajcaria Wengen25 stycznia 1981 (slalom) – 3. miejsce
  36. Szwecja Åre15 lutego 1981 (slalom) – 2. miejsce
  37. Stany Zjednoczone Aspen7 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
  38. Japonia Furano14 marca 1981 (gigant) – 3. miejsce
  39. Japonia Furano15 marca 1981 (slalom) – 3. miejsce
  40. Bułgaria Borowec24 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
  41. Szwajcaria Laax28 marca 1981 (gigant) – 3. miejsce
  42. Włochy Aprica8 grudnia 1981 (gigant) – 3. miejsce
  43. Włochy Madonna di Campiglio9 grudnia 1981 (slalom) – 2. miejsce
  44. Włochy Cortina d’Ampezzo14 grudnia 1981 (slalom) – 3. miejsce
  45. Szwajcaria Wengen24 stycznia 1982 (slalom) – 2. miejsce
  46. Czechosłowacja Jasná14 marca 1982 (slalom) – 2. miejsce
  47. Kranjska Gora20 marca 1982 (slalom) – 2. miejsce
  48. Francja Montgenèvre26 marca 1982 (slalom) – 2. miejsce
  49. Włochy Madonna di Campiglio21 grudnia 1982 (slalom) – 2. miejsce
  50. Kranjska Gora29 stycznia 1983 (gigant) – 3. miejsce
  51. Szwecja Gällivare27 lutego 1983 (slalom) – 3. miejsce
  52. Stany Zjednoczone Aspen7 marca 1983 (gigant) – 3. miejsce
  53. Stany Zjednoczone Vail8 marca 1983 (gigant) – 2. miejsce
  54. Japonia Furano19 marca 1983 (gigant) – 3. miejsce
  55. Bułgaria Borowec5 lutego 1984 (slalom) – 2. miejsce
  56. Szwecja Åre17 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce
  57. Norwegia Oslo24 marca 1984 (slalom) – 2. miejsce
  58. Bad Wiessee4 stycznia 1985 (slalom) – 3. miejsce
  59. Szwajcaria Wengen21 stycznia 1985 (slalom) – 2. miejsce
  60. Kranjska Gora16 lutego 1985 (slalom) – 2. miejsce
  61. Stany Zjednoczone Aspen10 marca 1985 (gigant) – 2. miejsce
  62. Austria Kitzbühel19 stycznia 1986 (slalom) – 2. miejsce
  63. Szwajcaria Parpan21 stycznia 1986 (slalom) – 2. miejsce
  64. Norwegia Oslo25 lutego 1986 (slalom) – 2. miejsce
  65. Stany Zjednoczone Heavenly Valley11 marca 1986 (slalom) – 3. miejsce
  66. Włochy Madonna di Campiglio16 grudnia 1986 (slalom) – 2. miejsce
  67. Kranjska Gora20 grudnia 1986 (slalom) – 3. miejsce
  68. Szwajcaria Adelboden20 stycznia 1987 (gigant) – 3. miejsce
  69. Włochy Madonna di Campiglio29 listopada 1987 (gigant) – 2. miejsce
  • 43 drugie miejsca i 26 trzecich miejsc.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]