Mieczysław Piątkowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Mieczysław Mak-Piątkowski)
Mieczysław Piątkowski
„Hipolit”, „Mak”, „Sylwester”
Ilustracja
pułkownik żandarmerii inżynier pułkownik żandarmerii inżynier
Data i miejsce urodzenia

18 marca 1880
Kiernasówka

Data i miejsce śmierci

9 maja 1945
Flossenbürg

Przebieg służby
Lata służby

1914–1931

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Dywizjon Żandarmerii

Stanowiska

zastępca dowódcy dywizjonu żandarmerii
dowódca dywizjonu żandarmerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Komandor Orderu Korony Rumunii Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii (wojenny republ.)
Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Seweryn Piątkowski (Mak-Piątkowski), ps. „Hipolit”, „Mak”, „Sylwester” (ur. 18 marca 1880 w Kiernasówce, zm. 9 maja 1945 we Flossenbürgu) – pułkownik żandarmerii inżynier Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Mieczysław Seweryn Piątkowski urodził się 18 marca 1880 roku w Kiernasówce na Ukrainie, w rodzinie Antoniego i Cecylii z Bielińskich. Był młodszym bratem Stanisława. Ukończył gimnazjum w Kijowie oraz Wydział Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Od 1901 czynny w Polskiej Partii Socjalistycznej, należał do jej Organizacji Bojowej (1904–1905). Za udział w zamachu na pomnik rzezi Pragi został skazany na karę śmierci zamienioną na katorgę. W latach 1908–1914 działał w Związku Walki Czynnej oraz Związku Strzeleckim.

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich oraz Polskiej Organizacji Wojskowej. 1 lipca 1915 roku został awansowany na podporucznika. 1 kwietnia 1917 roku był hospitantem w 1 pułku prtylerii, a jego oddziałem macierzystym był 4 pułk piechoty[1].

1 stycznia 1920 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia kapitana wojsk technicznych i przydzielony do dyspozycji Inspektora Wojsk Technicznych[2]. Następnie został przeniesiony do Dowództwa Żandarmerii Okręgu Generalnego „Łódź” w Łodzi[3]. 30 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w Korpusie Żandarmerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Żandarmerii Wojskowej[4].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[5]. W 1923 roku był zastępcą dowódcy 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie[6]. 22 marca 1924 roku został przeniesiony do Wydziału Żandarmerii w Departamencie I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[7][8]. 14 lipca 1926 roku został przydzielony do 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie na stanowisko dowódcy dywizjonu[9][10]. 1 stycznia 1929 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[11]. 29 stycznia 1929 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów żandarmerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Wojskowego Instytutu Geograficznego na stanowisko zastępcy szefa[12]. 31 marca 1930 roku otrzymał przeniesienie do Komendy Placu Lwów na stanowisko komendanta[13]. Z dniem 31 marca 1931 roku został przeniesiony w stan spoczynku[14]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[15].

Był sekretarzem generalnym koncernu naftowego „Małopolska” w Borysławiu. Pod koniec lat 30. związany z Klubem Demokratycznym oraz SD. W czasie II wojny światowej został wywieziony do Auschwitz-Birkenau[16], a następnie do Buchenwaldu. Uwolniony przez wojska amerykańskie w trakcie ewakuacji więźniów Buchenwaldu do Flossenburga, w kwietniu 1945. Zmarł w maju 1945 w szpitalu we Flossenburgu[17].

Od 1902 roku był mężem Wiktorii z Olszewskich (1884–1919), członkini PPS, z którą miał czworo dzieci:

  • Jadwigę Joannę (1904–1989), po mężu Bronic,
  • Zbigniewa Antoniego (1908–1993), absolwenta Wyższej Szkoły Nauk Polityczno-Ekonomicznych, żołnierza II Korpusu Polskiego, skoczka spadochronowego, uczestnika ruchu oporu w Jugosławii, od 1945 roku na emigracji w Buenos Aires,
  • Bohdana Juliusza Konrada (1910–1943), kapitana artylerii Wojska Polskiego, „cichociemnego”,
  • Aleksego Konrada Zenona (1915–1982), podporucznika 3 pułku Szwoleżerów Mazowieckich, uczestnika kampanii wrześniowej 1939 roku.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 13.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 17 stycznia 1920 roku, poz. 6.
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 7 lutego 1920 roku, poz. 89.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 30 z 11 sierpnia 1920 roku, poz. 740.
  5. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 291, tu figuruje jako Mieczysław Piątkowski-Pomian.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1053, 1063.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 28 z 22 marca 1924 roku, s. 142.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 16, 960, 965.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 14 lipca 1926 roku, s. 216.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 667, 674.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 4 stycznia 1929 roku, s. 1.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 15.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 111.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 365.
  15. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 359, 857.
  16. ↑ List osób wywiezionych do obozu
  17. ↑ Mieczysław Seweryn Piątkowski [online], www.ipsb.nina.gov.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
  18. ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu organizacji żandarmerji”.
  20. ↑ a b c d e f Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 233. [dostęp 2021-08-11].
  21. ↑ M.P. z 1924 r. nr 192, poz. 594 „za pełną poświęcenia i z narażeniem życia niesioną pomoc ofiarom wybuchu w Cytadeli warszawskiej w dniu 13 października 1923 r. oraz za ratowanie zagrożonego mienia państwowego”.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 99 z 27 września 1924 roku, s. 550 „w uznaniu zasług położonych podczas niesienia pomocy ofiarom wybuchu w Cytadeli oraz za ratowanie zagrożonego mienia państwowego”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Piątkowski&oldid=72341755”