Nicolas Slonimsky

Nicolas Slonimsky
Николай Леонидович Слонимский
Imię i nazwisko	Nikołaj Leonidowicz Słonimski
Data i miejsce urodzenia	27 kwietnia 1894 ; Petersburg
Pochodzenie	rosyjskie
Data i miejsce śmierci	25 grudnia 1995 ; Los Angeles
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	muzykolog, dyrygent, kompozytor
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nicolas Slonimsky (ros. Николай Леонидович Слонимский Nikołaj Leonidowicz Słonimski; ur. 15 kwietnia^?/27 kwietnia 1894 w Petersburgu, zm. 25 grudnia 1995 w Los Angeles^[1]) – amerykański muzykolog, dyrygent i kompozytor pochodzenia rosyjskiego.

Życiorys

Urodził się w nawróconej na prawosławie rodzinie pochodzenia żydowskiego^[2]: jego ojcem był Leonid Ludwik Słonimski, a dziadkiem – Chaim Zelig Słonimski. Był uczniem Izabeli Wengerowej, studiował w Konserwatorium Petersburskim u Wasilija Kałafatiego i Maksimiliana Sztajnberga^[1]. W latach 1921–1923 przebywał w Paryżu^[1], następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych, w 1931 roku otrzymując obywatelstwo amerykańskie^[1]^[3]. W latach 1923–1925 wykładał w Eastman School of Music w Rochester^[1]. Od 1925 do 1927 roku był sekretarzem Siergieja Kusewickiego^[1]. Dyrygował Harvard University Orchestra (1927–1930) i założoną przez siebie Chamber Orchestra of Boston (1927–1934)^[1]. Jako dyrygent występował regularnie w obydwu Amerykach oraz Europie^[1].

W latach 40. poświęcił się pracy naukowej, w latach 1945–1947 był wykładowcą języków i literatury słowiańskiej na Uniwersytecie Harvarda^[1]. Prowadził zajęcia poświęcone muzyce w Colorado College w Colorado Springs (1940 i 1947–1949), Simmons College w Bostonie (1947–1949), Peabody Conservatory w Baltimore (1956–1957), University of California w Los Angeles (1964–1967)^[1]. W latach 1962–1963 gościł z wykładami w ZSRR, Polsce, Jugosławii, Rumunii i Grecji^[1].

Twórczość

Związany był ze środowiskiem amerykańskiej awangardy muzycznej, jako dyrygent propagował i poprowadził prawykonania utworów takich twórców jak Charles Ives, Carl Ruggles, Edgar Varèse czy Henry Cowell^[1]^[3]. Jako kompozytor eksperymentował z tonalnością, wprowadzał współbrzmienia atonalne i politonalne oraz serie dwunastodźwiękowe^[1]. Skomponował m.in. Studies in Black and White na fortepian (1928), My Toy Balloon na orkiestrę i 100 kolorowych balonów (1942), Gravestones na głos i fortepian (1945), Minitudes na fortepian (1971–1977)^[3]. Był autorem leksykonów Thesaurus of Scales and Melodic Patterns (1947) i Lexicon of Musical Invective (1953)^[3]. Od 1958 roku redagował kolejne wydania Baker’s Biographical Dictionary of Musicians^[2]. Napisał prace Music since 1900 (1937, 5. wydanie 1986) i Music in Latin America (1945)^[3], a także autobiografię Perfect Pitch (1986)^[2]^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 297. ISBN 978-83-224-0865-0.
↑ ^a ^b ^c Emily Freeman Brown: A Dictionary for the Modern Conductor. Lanham: Rowman & Littlefield, 2015, s. 315. ISBN 978-0-8108-8400-7.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 250. ISBN 978-0-8108-6765-9.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 297. ISBN 978-83-224-0865-0.

[brown-2] Emily Freeman Brown: A Dictionary for the Modern Conductor. Lanham: Rowman & Littlefield, 2015, s. 315. ISBN 978-0-8108-8400-7.

[gagne-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 250. ISBN 978-0-8108-6765-9.

[1]

[2]

[3]