Oleg Łukaszewicz

Oleg Łukaszewicz
Алег Вацлававіч Лукашэвіч
	; Oleg Łukaszewicz na Festiwalu Filmowym w Cannes. 2011
Data i miejsce urodzenia	27 marca 1972 ; Lachowicze, Białoruś
Zawód, zajęcie	dziennikarz, reżyser, fotograf
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Oleg Łukaszewicz biał. Алег Вацлававіч Лукашэвіч, ros. Олег Вацлавович Лукашевич (ur. 27 marca 1972) – białoruski prezenter telewizyjny, dziennikarz, reżyser, fotograf, wydawca.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1995 r. ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego. Rok później odbył staż jako reżyser i operator telewizyjny w międzynarodowym centrum „CIRNEA” w Paryżu. Zostaje pierwszym białoruskim dziennikarzem akredytowanym na Festiwalu Filmowym w Cannes.

Od 1994 r. Oleg Łukaszewicz tworzy dla białoruskiej telewizji: „Zniata! („Jest nakręcony!”), program o kinie i fotografii, „Nacha spadtchyna” („Nasze dziedzictwo”) na temat białoruskiego dziedzictwa kulturowego, „Novaïa collectsyïa” („Nowa kolekcja”), programy rzucające światło na najnowsze wydawnictwa międzynarodowych kin i tygodni mody w Paryżu, które powstają w oparciu o raporty i oryginalne wywiady, „Epokha” („The Times”), programy poświęcone wielkim osobistościom urodzonym na terytorium Białorusi. Przeprowadzał wywiady z ponad stu osobowościami, w tym z uznanymi międzynarodowymi reżyserami, aktorami, przedstawicielami show biznesu.Stała akredytacja na prestiżowych międzynarodowych festiwalach filmowych w Cannes, Berlinie i Wenecji pozwoliła na bezpośrednią komunikację z gwiazdami pierwszej wielkości. Przeprowadzał wywiady z wieloma klasykami światowego kina, takimi jak Peter Greenaway, Wim Wenders, Paul Verhoeven, Krzysztof Zanussi, Takeshi Kitano, Catherine Breillat, Nikita Michałkow, Pedro Almodovar, Ken Loach, Andrzej Wajda, Aleksandr Sokurow i inni. Pierre Cardin, Karl Lagerfeld, Patricia Kaas, Julia Ormond, Sharon Stone, Emmanuelle Béart, Asia Argento - to niekompletna lista gwiazd, z którymi spotkał się Oleg Łukaszewicz. Z jego inicjatywy i zaproszenia w lutym 2001 r. i wrześniu 2002 r. reżyser Krzysztof Zanussi odwiedził Mińsk z premierami. W listopadzie 2005 r. przewodniczył jury prasy filmowej na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Mińsku Listapad.

Od 2003 r., we współpracy z Aliaksandrem Aliaksejewem, stworzył projekt artystyczny „Dziedzictwo Białorusi”, który ma na celu zaoferowanie międzynarodowej reprezentacji białoruskiego dziedzictwa historycznego i kulturowego. Obejmuje publikację albumów prezentacyjnych, organizację międzynarodowych wystaw fotograficznych, produkcję filmów dokumentalnych i programów telewizyjnych skierowanych do międzynarodowej publiczności.

Od listopada 2010 r. Oleg Łukaszewicz został członkiem Republikańskiej Rady Publicznej w dziedzinie kultury i sztuki w Radzie Ministrów Republiki Białoruś. Wraz z Aliaksandrem Aliaksejwem zorganizował otwarcie pierwszego pawilonu Republiki Białoruś na 64 Festiwalu Filmowym w Cannes. W maju 2011 roku zostaje mianowany dyrektorem pawilonu narodowego.

W 2012 roku rozpoczął pracę nad projektem dokumentalnym i edukacyjnym „Artyści Szkoły Paryskiej. Tubylcy Białorusi". W maju 2014 r. сykl miał premierę z 9 filmów. Madonna zapewniła muzykę do projektu, podpisano z nią umowę. W 2017 r. zrealizował 10 filmów z serii „Sztuka współczesna Białorusi”, w okresie styczeń-luty 2018 r. projekt miał premierę na kanałach telewizyjnych Belarus-24 i Belarus-3.

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

„Marc Chagall. Kolor miłości”
„Chaim Soutine. Pragnienie koloru”
„Michel Kikoïne. Poetycki świat na płótnie”
„Nadia Léger. Patrząc w przyszłość”
„Pinchus Kremegne. Wieczne życie sztuki”
„Ossip Zadkine. Przeplatanie światła i cieni”
„Faïbich-Schraga Zarfin. Połysk koloru”
„Ossip Lubitch. Kontemplator życia”
„Léon Bakst. Mistrz linii”

Książki Albumy[edytuj | edytuj kod]

2004 - I edycja „Dziedzictwo Białorusi” (3000 egzemplarzy) ISBN 985-454-231-9
2005 - „Dziedzictwo Białorusi” 2 i 3 edycja (łączny nakład 6000 egzemplarzy) ISBN 985-454-288-2
2006 - I edycja „Heritage of Belarus” (3000 egzemplarzy) ISBN 985-454-301-3
2006 - „Dziedzictwo Białorusi” 4 edycja (3000 egzemplarzy) ISBN 985-454-302-1
2007 - „Spadchyna Belarus. Skarby” (3000 egzemplarzy) ISBN 978-985-454-388-8
2007 - „Dziedzictwo Białorusi” 5 i 6 edycja (nakład 8000 egzemplarzy) ISBN 978-985-454-354-3
2007 - 2 edycja „Dziedzictwo Białorusi” (nakład 3500 egzemplarzy) ISBN 978-985-454-338-2
2009 - „Tresuares of Belarus” I edycja (3000 egzemplarzy) ISBN 978-985-90180-2-2
2009 - 3 edycja „Heritage of Belarus” (3000 egzemplarzy) ISBN 978-985-454-483-0
2010 - 4 edycja „Dziedzictwo Białorusi” (nakład 5000 egzemplarzy) ISBN 978-985-454-566-0
2013 - 2 edycja „Tresuares of Belarus” (nakład 1000 egzemplarzy) ISBN 978-985-7058-20-4
2013 - Pierwsza edycja „Tresuares of Belarus” (nakład 1000 egzemplarzy) ISBN 978-985-7058-46-4
2014 - 2 edycja „Tresuares of Belarus” (1000 egzemplarzy), (wydanie 3 tys. еgzemplarzy).) ISBN 978-985-7103-09-6
2015 - „Dziedzictwo Białorusi” I edycja (1000 egzemplarzy) ISBN 978-985-90353-3-3
2017 - 2 edycja „Dziedzictwo Białorusi” (1000 egzemplarzy) ISBN 978-985-90353-7-1

Łączny nakład na październik 2018 r. wynosi 46,5 tys.

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

2001, 2003, 2009 - Honorową Nagrodę im. Jerzego Giedroycia, która docenia doskonałość dziennikarstwa w dziedzinie kultury.
W styczniu 2005 r. Nagrodą Prezydenta Republiki Białoruś „Za duchowe odrodzenie”.
W lutym 2005 r. Francysk Skaryna Diploma z Ministerstwa Informacji Republiki Białoruś.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]