Sieciech (palatyn)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Palatyn Sieciech)
Sieciech
Herb
Topór
Rodzina

Starża-Toporczyk

Data urodzenia

XI w.

Data śmierci

XII w.

Multimedia w Wikimedia Commons

Sieciech – wojewoda krakowski[1][2], możnowładca małopolski z rodu Starżów-Toporczyków. Żył na przełomie XI / XII w.[3] Palatyn Władysława Hermana w latach 1080–1100[4].

Jest kontrowersyjną postacią okresu średniowiecznej Polski. Sieciech jest drugim (po Masławie) udokumentowanym możnym, spoza kręgów dynastycznych[5], który swoimi działaniami dążył do jawnego przejęcia władzy w Polsce[6][7][8].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Ufundowany przez palatyna Sieciecha kościół św. Andrzeja w Krakowie.

Nosił rodzime imię Sieciech.

Prawdopodobnie przyczynił się do wygnania w 1079 roku króla Bolesława Śmiałego (po wydaniu przezeń wyroku skazującego biskupa Szczepana na obcięcie członków), zwiększając swoje wpływy na dworze książęcym Władysława Hermana[9]. W latach 1080–1100 piastował funkcję palatyna. Palatyn miał pod sobą dwór i osobę księcia, pod nieobecność władcy sprawował najwyższe funkcje wojskowe i państwowe. W ambicjach osiągnięcia godności książęcej pomagała mu Judyta Maria, żona Hermana. Prawdopodobnie była kochanką Sieciecha[10]. Do najwyższych godności państwowych wynosił także swoich popleczników[10][11].

Faktycznie palatyn rządził Księstwem; bił własną monetę; był pierwszym opiekunem Bolesława Krzywoustego[10]. Władysław popadł w zależność od swojego stronnika, któremu być może zawdzięczał wyniesienie na tron[10]. W działalności Sieciecha niemałą rolę odgrywały takie cechy jak – ambicja, żądza władzy i chęć wzbogacenia się. Dla osiągnięcia swych celów palatyn potrafił użyć gwałtownych środków, mających dać mu możliwość długotrwałej władzy w kraju[6].

W 1090 Sieciech, z pomocą dowodzonego przez siebie rycerstwa opanował i przyłączył Pomorze Gdańskie. Zainspirowana przez niego ekspansja doprowadziła do krótkotrwałego opanowania Nakła, Czarnkowa, Wyszogródu i Świecia[12]. W ważniejszych grodach umieścił polskie załogi. Pozostałe spalono. W kilka miesięcy później doszło do buntu miejscowych elit, co doprowadziło do przywrócenia suwerenności ziem wschodniopomorskich[13].

W pierwszej połowie lat 90. XI w. nastąpiły represje Sieciecha wobec możnych, tj. sprzedawanie w niewolę, usuwanie z urzędów, wyroki, wygnania[14]. Na skutek działań palatyna nastąpiła masowa emigracja polityczna z ziem polskich do Czech[15]. W reakcji na agresywne działania Sieciecha śląscy możni (opozycjoniści) porwali i sprowadzili w 1093 do ojczyzny Zbigniewa, pierworodnego syna Władysława Hermana[14]. Pomocy w sprowadzeniu Zbigniewa do Księstwa udzielił Brzetysław II, książę Czech[16]. Młody książę wraz z emigrantami politycznymi przybył do Wrocławia, gdzie początkowo był pod silnym wpływem opozycyjnej arystokracji[16]. Schronienia pierworodnemu udzielił kasztelan wrocławski Magnus. Herman uznał to za spisek śląskich możnych. Wyruszył na Wrocław wraz z posiłkami węgierskimi[14]. Podczas nieudanej interwencji Hermana i po nielojalnych działaniach Węgrów, którzy uprowadzili Sieciecha i Bolesława Krzywoustego, książę polski został zmuszony do uznania pierworodnego syna za swego prawowitego następcę[14].

Wydany w 1093 akt legitymizacji przyznawał starszemu synowi prawa pochodzenia i dziedziczenia tronu. Po ucieczce Sieciecha i Bolesława z niewoli, na polecenie palatyna zorganizowano wyprawę na Śląsk i Kujawy celem unieważnienia aktu legitymizacji. Po przegranej bitwie nad Gopłem w 1096 Zbigniew został uwięziony, a następnie – na skutek interwencji biskupów w maju 1097 lub 1099 – uwolniony[17][18]. Przywrócono mu także utracone prawa[19].

Po odkryciu rzeczywistych zamiarów Sieciecha i Judyty Marii – Zbigniew nawiązał porozumienie z nastoletnim Bolesławem. Obaj bracia stanowczo zażądali przekazania im rządów. Herman zgodził się na podział swoich domen na dzielnice. Bolesław otrzymał Małopolskę, Śląsk, ziemię lubuską z zachodnim skrawkiem Wielkopolski sięgającym po granicę pomorską. Zbigniew natomiast otrzymał Wielkopolskę (włącznie z Gnieznem), Kujawy, ziemię łęczycką, sieradzką oraz Mazowsze (z Płockiem)[20][21]. Mazowsze wraz z siedzibą w Płocku zostało jednak pod kontrolą Hermana, podobnie jak ważniejsze grody w dzielnicy Bolesława, tj. Wrocław, Kraków i Sandomierz[22][23].

Podział państwa i dopuszczenie synów Hermana do współrządów zaniepokoiło Sieciecha. Palatyn rozpoczął przygotowania do rozprawy z braćmi. Wiedział, że podział kraju na dzielnice może osłabić jego pozycję[8]. Nadal obsadzał stanowiska swoimi ludźmi w dzielnicach juniorów, co przy zarządzaniu centralnej administracji powodowało iluzoryczność podziału Księstwa[24].

Bolesław i Zbigniew na wieść o zbliżającym się konflikcie postanowili zawiązać opozycyjną koalicję. Doszło do tego na wiecu zorganizowanym we Wrocławiu z inicjatywy możnowładcy polskiego Skarbimira. Postanowiono usunąć dotychczasowego opiekuna Bolesława, Wojsława (powinowatego Sieciecha), oraz zorganizować wyprawę przeciw palatynowi[8]. W 1099 pod Żarnowcem nad Pilicą doszło do starcia zbuntowanej opozycji z wojskami Hermana i Sieciecha. Buntownicy wygrali bitwę, a książę Władysław wyraził zgodę na trwałe usunięcie Sieciecha z zajmowanego stanowiska[8].

W kilka miesięcy później siły opozycji przeciwko palatynowi zostały skierowane w stronę Sieciechowa[25], gdzie ukrył się palatyn. Nieoczekiwanie Herman z niewielkimi oddziałami przyszedł z pomocą obleganemu. W tej sytuacji juniorzy postanowili pozbawić Hermana władzy. Do konfliktu doszło w okolicach Płocka. Herman po przegranej bitwie zobowiązał się do wygnania Sieciecha z kraju[26]. Na przełomie 1100/1101 palatyn opuścił Polskę[8], udając się na ziemie niemieckie. Do kraju wrócił po kilku latach, jednak w Księstwie Polskim nie odegrał już żadnej roli. Prawdopodobnie został oślepiony[4].

Monety palatyna[edytuj | edytuj kod]

Za sprawą palatyna Sieciecha wybito pierwsze w Polsce monety prywatne. Znane są dwa typy monet palatyna (choć dawniej wyliczano ich więcej, niesłusznie zaliczając w poczet jego działalności menniczej monety obce). Obie noszą w polu awersu znak wojewody i legendę otokową ZETECH (Sieciech), która jest zapewne drugim najstarszym zabytkiem piśmiennictwa polskiego (a pierwszym imieniem oddanym po polsku). Monety te były prawdopodobnie wybijane w Sieciechowie oraz w drugiej mennicy koło Krakowa, w okresie 1090–1100[27]. Największy zbiór denarów Sieciecha (122 sztuki ze 150 znanych w ogóle) pochodzący z odkrytego w 1935 skarbu ze Słuszkowa znajduje się w Muzeum Okręgowym Ziemi Kaliskiej w Kaliszu[28].

  • Denar Sieciecha z krzyżem „kawaleryjskim”.
    Denar Sieciecha z krzyżem „kawaleryjskim”.
  • Denar Sieciecha z jego rzekomym monogramem.
    Denar Sieciecha z jego rzekomym monogramem.
  • Skarb ze Słuszkowa, denary Sieciecha
    Skarb ze Słuszkowa, denary Sieciecha

Sieciech w kulturze[edytuj | edytuj kod]

Legenda[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie dzieł Bartosza Paprockiego, Kasper Niesiecki przytacza legendę[2]:

Sieciech wojewoda Krakowski, do Morawy z wojskiem wysłany, dostawszy języka, że nieprzyjaciel blisko nocował, wojsko uszykowawszy jak do boju, ruszyć mu się kazał, przed nim szła straż pierwsza, ta napadłszy na zasadzkę, mocno się z sobą starli: gdzie między innymi, rycerz Godziemba nazwany, potężnie rażąc nieprzyjaciela, od broni odpadł; do bliskiego tedy lasu uchodził, ale że i tam za nim Morawczyk nacierał, spodziewając się, że bezbronnego snadno w łyka weźmie; Godziemba chybko skoczy z konia, sosenkę z korzeniem wyrwie, nią się adwersarzowi broni; obciął ci w prawdzie Morawczyk pierwszym zamachem dwie od niej gałęzie, atoli już lżejszą, bo obciętą sosną, gdy go Godziemba smagło uderzył, z konia zwaliwszy, pojmał, i do Sieciecha hetmana przyprowadził: a w nagrodę męstwa swego, tęż samą sosnę, tak jak była, za herb otrzymał: w roku 1094.

Innymi słowy, wojewoda krakowski o imieniu Sieciech, wkroczył na czele polskich wojsk na Morawy. Polski rycerz Godziemba stracił w walce broń. Jeden z nieprzyjaciół widząc Polaka bezbronnym skoczył, aby go pojmać. Godziemba nie tracąc ducha podjechał do pobliskiego lasu i wyrwawszy z ziemi młodą sosnę stanął do walki, po czym pokonał wroga i pojmał go w niewolę. W nagrodę za swój czyn otrzymał herb z wizerunkiem sosny[2].

 Osobny artykuł: Godziemba (herb szlachecki).

Gry wideo[edytuj | edytuj kod]

Jednym z grywalnych władców w serii gier Crusader Kings jest Sieciech Topór, wasal i dworzanin Władysława Hermana[29].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kasper Niesiecki, Powiększony dodatkami z poźniejszych autorów rękopismów, dowodów, urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, Jan Nepomucen Bobrowicz, t. IX, Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1842, s. 94–103 [dostęp 2021-05-22].
  2. ↑ a b c Kasper Niesiecki, Powiększony dodatkami z poźniejszych autorów rękopismów, dowodów, urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, Jan Nepomucen Bobrowicz, t. IV, Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1839, s. 164–167 [dostęp 2021-05-22].
  3. ↑ Nawrot 2007 ↓, s. 583.
  4. ↑ a b Ł. Piernikarczyk: Palatyn Sieciech (1080–1100). [dostęp 2010-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 maja 2010)].
  5. ↑ Ł. Piernikarczyk: Masław i jego państwo (1037–1047). [dostęp 2010-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 maja 2016)].
  6. ↑ a b Maleczyński 1975 ↓, s. 30.
  7. ↑ Grodecki, Zachorowski i Dąbrowski 1995 ↓, s. 128–129.
  8. ↑ a b c d e Szczur 2002 ↓, s. 120.
  9. ↑ Sieciechowi przypisuje się również otrucie Mieszka Bolesławowica, pretendenta do tronu. Ł. Piernikarczyk: Palatyn Sieciech (1080–1100). [dostęp 2010-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 maja 2010)].
  10. ↑ a b c d Grodecki, Zachorowski i Dąbrowski 1995 ↓, s. 128.
  11. ↑ M. Spórna P. Wierzbicki: Słownik władców Polski i pretendentów do tronu polskiego. s. 445.
  12. ↑ Piekarczyk-Gałkowska 2004 ↓, s. 334.
  13. ↑ Szczur 2002 ↓, s. 117–118.
  14. ↑ a b c d Grodecki, Zachorowski i Dąbrowski 1995 ↓, s. 129.
  15. ↑ Barański 2006 ↓, s. 182.
  16. ↑ a b Barański 2006 ↓, s. 182–183.
  17. ↑ Korczak 1999 ↓, s. 65.
  18. ↑ Nastąpiło to przy konsekracji katedry gnieźnieńskiej (Barański 2006 ↓, s. 183). Konsekracja tej katedry jest zwykle datowana na 1 maja 1097. Pojawiły się jednak opinie, że odbyła się ona dwa lata później – 1 maja 1099 (Powierski 1994 ↓, s. 67 i nast).
  19. ↑ Grodecki, Zachorowski i Dąbrowski 1995 ↓, s. 131.
  20. ↑ Grodecki, Zachorowski i Dąbrowski 1995 ↓, s. 131–135.
  21. ↑ G. Labuda uważał, że do podziału doszło ok. 1097 (Labuda 1996 ↓, s. 16, 69). K. Maleczyński przyjął datę pierwszego podziału na rok 1099 (Wyrozumski 1984 ↓, s. 101).
  22. ↑ Szczur 2002 ↓, s. 119.
  23. ↑ Grodecki, Zachorowski i Dąbrowski 1995 ↓, s. 131–132.
  24. ↑ Barański 2006 ↓, s. 184.
  25. ↑ Jasienica 2007 ↓, s. 116.
  26. ↑ Pietras 1978 ↓, s. 58.
  27. ↑ W. Garbaczewski: Polska: Epoka denarowa w mennictwie polskim. [dostęp 2017-09-26]. (pol.).
  28. ↑ A. Kędzierski, Polskie denary krzyżowe w skarbie ze Słuszkowa, „Wiadomości Numizmatyczne”, XLII, z 1–2, 1998, s. 30.
  29. ↑ Interesting characters – CK3 Wiki [online], ck3.paradoxwikis.com [dostęp 2023-06-19].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Opracowania[edytuj | edytuj kod]

Ważniejsze opracowania online[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sieciech_(palatyn)&oldid=72234705”