Patrizio Oliva
| Data i miejsce urodzenia |
28 stycznia 1959 | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obywatelstwo | ||||||||||||||||
| Styl walki |
praworęczny | |||||||||||||||
| Kategoria wagowa |
junior półśrednia | |||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych | ||||||||||||||||
| Liczba walk |
59 | |||||||||||||||
| Zwycięstwa |
57 | |||||||||||||||
| Przez nokauty |
20 | |||||||||||||||
| Porażki |
2 | |||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Patrizio Oliva (ur. 28 stycznia 1959 w Neapolu[1]) – włoski bokser, mistrz olimpijski z 1980, zawodowy mistrz świata kategorii junior półśredniej.
Jako amator wystąpił na mistrzostwach Europy w 1979 w Kolonii, gdzie zdobył srebrny medal w wadze lekkopółśredniej (do 63,5 kg), przegrywając w finale z Serykiem Konakbajewem ze Związku Radzieckiego[2].
Na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie zrewanżował się Konakbajewowi, którego pokonał w finale i zdobył złoty medal tej kategorii. Uzyskał wówczas Puchar Vala Barkera dla najlepszego technicznie boksera turnieju[1].
Był mistrzem Włoch w kategorii lekkiej (do 60 kg) w 1978[3].
Od 1980 walczył jako bokser zawodowy. W 1981 wywalczył tytuł mistrza Włoch wagi junior półśredniej, a 5 stycznia 1983 w Ischii pokonał Roberta Gambiniego z Francji i został mistrzem Europy EBU tej kategorii. Ośmiokrotnie skutecznie bronił tego tytułu.
15 marca 1986 w Monako zdobył tytuł mistrza świata wagi junior półśredniej organizacji WBA wygrywając na punkty z obrońcą tytułu Ubaldo Sacco z Argentyny. Walcząc w obronie tytułu wygrał z Amerykaninem Brianem Brunette i Rodolfo Gonzálezem z Meksyku, a 4 lipca 1987 w Ribera przegrał przez nokaut w 3. rundzie z Juanem Martinem Coggi z Argentyny. Była to jego pierwsza porażka.
Następną walkę stoczył dopiero w 1989, w wadze półśredniej.14 listopada 1990 został mistrzem Europy EBU tej kategorii, po zwycięstwie w Campione d’Italia nad Kirklandem Laingiem. Dwukrotnie obronił ten tytuł. 25 czerwca 1992 w Licola przegrał z Buddym McGirtem z USA w walce o pas mistrza świata wagi półśredniej organizacji WBC. Po tej walce zakończył karierę.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Patrizio Oliva [online], olympedia.org [dostęp 2021-07-17] (ang.).
- ↑ 23.European Championships – Cologne, FRG – May 5–12 1979 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2012-01-31] (ang.).
- ↑ Italian National Championships – Castelfranco Veneto – December 1978 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2012-01-31] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Wykaz walk zawodowych Olivy [online], boxrec.com [dostęp 2012-01-29] (ang.).
1952–2000: 60–63,5 kg, 2004–2012: 60–64 kg
Nagroda przyznawana pięściarzowi, który zaprezentował podczas danych letnich igrzysk olimpijskich najlepszy styl i technikę.
