Peter Behrens

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Peter Behrens
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 kwietnia 1868
Hamburg

Data i miejsce śmierci

27 lutego 1940
Berlin

Zawód, zajęcie

architekt

P. Behrens: dom własny w Darmstadt

Peter Behrens (ur. 14 kwietnia 1868 w Hamburgu, zm. 27 lutego 1940 w Berlinie) – niemiecki architekt, projektant form przemysłowych i malarz, przedstawiciel secesji i modernizmu, współzałożyciel Deutsche Werkbundu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Behrens studiował malarstwo na akademiach w Karlsruhe i Düsseldorfie u Ferdinanda Brütta[1].

W 1893 roku był współzałożycielem Secesji Monachijskiej[2], a od 1899 roku członkiem kolonii artystycznej Darmstädter Künstlerkolonie na wzgórzu Mathildenhöhe w Darmstadt, gdzie zaczął również działać jako architekt[2]. W 1902 roku uczył na kursach w Muzeum Rzemiosła w Norymberdze, a w latach 1903–1907 kierował Szkołą Rzemiosła Artystycznego w Düsseldorfie[2]. Od 1907 roku był doradcą artystycznym koncernu elektrycznego AEG[1], projektował zarówno wszelkie budynki fabryczne i biurowe, jak i formy produkowanych urządzeń (np. czajników, lamp, wentylatorów czy pieców elektrycznych[1]), nadając im łatwo rozpoznawalne i powszechnie kojarzone cechy, przez co uznaje się go za pioniera corporate design. Projektował też wzory czcionek[1] – w 1908 roku zaprojektował na szczycie gmachu Reichstagu inskrypcję Dem Deutschen Volke[2].

W 1907 roku był jednym z założycieli Deutsche Werkbundu[2]. W 1921 roku Behrens był wykładowcą na Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie, a w latach 1922–1936 – profesorem architektury w Wiedniu.

P. Behrens: Alexanderhaus w Berlinie

W berlińskiej pracowni Behrensa jako młodzi architekci terminowali m.in. Ludwig Mies van der Rohe, Le Corbusier i Walter Gropius.

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Fritz Helmuth Ehmcke: Behrens, Peter. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). T. 2. 1955, s. 13–14. (niem.).
  2. a b c d e f g Archinform: Prof. Peter Behrens. fra.archinform.net. [dostęp 2010-07-05]. (niem.).
  3. Susanne Junker: Licht und Farbe im Berliner Untergrund (Light and colour in the Berlin subway). architonic.com. [dostęp 2010-07-05]. (ang.).
  4. Licht und Farbe im Berliner Untergrund. U-Bahnhöfe der Klassischen Moderne. Führer durch die Architektur der U-Bahnlinie 8 zur Ausstellung in der "Kleinen Humboldt-Galerie" [online], berliner-untergrundbahn.de [dostęp 2010-07-05] (niem.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]