Przejdź do zawartości

Petko Stajnow (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Petko Stajnow
ilustracja
Data urodzenia

31 maja 1890

Data śmierci

24 lipca 1972

Minister kolei, poczty i telegrafów Bułgarii
Okres

od 15 maja 1930
do 29 czerwca 1931

Poprzednik

Raszko Madżarow

Następca

Stojan Kosturkow

Minister spraw zagranicznych Bułgarii
Okres

od 9 września 1944
do 31 marca 1946

Poprzednik

Konstantin Murawiew

Następca

Georgi Kuliszew

Petko Stojanow Stajnow (bułg. Петко Стоянов Стайнов; ur. 31 maja 1890 w Kazanłyku, zm. 24 lipca 1972 w Sofii[1]) – bułgarski prawnik, polityk i dyplomata, minister spraw zagranicznych (1944–1946).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Stojana i Bonki. Po ukończeniu liceum w Starej Zagorze rozpoczął studia prawnicze w Grenoble, skąd przeniósł się do Paryża[1]. Po ukończeniu studiów paryskich w 1911, kontynuował specjalizację w Lipsku. W czasie wojen bałkańskich powrócił do kraju i wziął udział w działaniach wojennych. W 1914 obronił doktorat z ekonomii w Paryżu[1]. Po wybuchu I wojny światowej kierował Dyrekcją Prasową. Od 1923 wykładał prawo administracyjne na uniwersytecie sofijskim, a od 1925 na Uniwersytecie Gospodarki Narodowej i Światowej[1]. Od 1935 członek Bułgarskiej Akademii Nauk.

W 1923 po raz pierwszy został wybrany deputowanym do Zgromadzenia Narodowego[1]. W 1930 stanął na czele resortu kolei, poczty i telegrafów w rządzie Andreja Lapczewa.

W latach 1934–1935 w służbie dyplomatycznej. Pełnił funkcję ambasadora Bułgarii w Belgii, a następnie we Francji. Od 1935 poświęcił się pracy naukowej, współpracując z opozycją[1]. W czasie II wojny światowej współpracował ze zdominowanym przez komunistów Frontem Ojczyźnianym. Od września 1944 pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych, uczestnicząc w negocjacjach pokojowych z mocarstwami, a także w rozmowach z Jugosławią na temat federacji bałkańskiej[1]. W marcu 1946 na życzenie Wiaczesława Mołotowa, Stajnow został usunięty ze stanowiska. W latach 1947–1963 pełnił funkcję dziekana wydziału prawa uniwersytetu sofijskiego[1]. W 1966 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego[1].

W latach 1923–1972 był dwunastokrotnie wybierany deputowanym do Zgromadzenia Narodowego[1].

Był żonaty (żona Anna Kamenowa była pisarką i tłumaczką, córką Michaiła Madżarowa), miał dwoje dzieci (syna i córkę)[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 415–416. ISBN 978-954-430-603-8.
  2. Анна Каменова: Всяко мое заминаване е било начало на завръщане. archives.bnr.bg. [dostęp 2020-02-27]. (bułg.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 415-416. ISBN 978-954-430-603-8.