Piotr Skwieciński
_II.jpg) Piotr Skwieciński (2022) | |
| Data i miejsce urodzenia |
1 maja 1963 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz, publicysta, dyplomata |
| Narodowość |
polska |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
dyrektor Instytutu Polskiego w Moskwie |
| Odznaczenia | |
 
| |
Piotr Skwieciński (ur. 1 maja 1963 w Warszawie)[1] – polski dziennikarz, publicysta, dyplomata.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Od 1982 studiował historię na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, pracę magisterską Stronnictwo Ludowe wobec obozu rządzącego w latach 1936–1938, napisaną pod kierunkiem Andrzeja Garlickiego, obronił w 1989[2]. W latach 80. czynny w ówczesnym podziemiu solidarnościowym (Oficyna Wydawnicza „Pokolenie” oraz Niezależne Zrzeszenie Studentów)[1], w latach 90. – w Lidze Republikańskiej[3].
W latach 1990–1994 był dziennikarzem „Życia Warszawy”, w latach 1994–1996 wiceszefem programu informacyjnego Wiadomości TVP1, w latach 1996–1998 pracował w gazecie „Życie”. W latach 2003–2006 był kierownikiem publicystyki politycznej w telewizji TV Puls, współpracował z „Gazetą Polską”, „Rzeczpospolitą” i „Dziennikiem” oraz „Nowym Państwem”.
W latach 2006–2009 prezes Polskiej Agencji Prasowej (zastąpił Waldemara Siwińskiego), w przeszłości 1998–2003 kierownik jej krajowego oddziału. 15 stycznia 2009 złożył dymisję z funkcji prezesa zarządu PAP SA. Następnie współpracownik „Rzeczpospolitej”. Od marca do końca grudnia 2011 moskiewski korespondent tej gazety (1 stycznia 2012 „Rzeczpospolita” zlikwidowała placówkę w Moskwie w ramach oszczędności). Od stycznia 2012 do lutego 2013 publicysta „Rzeczypospolitej" i tygodnika „Uważam Rze”.
Od lutego 2013 do lutego 2019 publicysta tygodnika W Sieci.
W 2020 Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego powołało go do Rady Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia[4]. 1 marca 2019 został dyrektorem Instytutu Polskiego w Moskwie[5]. W kwietniu 2022 został wydalony z Rosji wraz z grupą 45 polskich dyplomatów w ramach retorsji po inwazji Rosji na Ukrainę[6][7]. 22 sierpnia 2022 objął stanowisko zastępcy dyrektora Departamentu Dyplomacji Publicznej i Kulturalnej Ministerstwa Spraw Zagranicznych[8].
W latach 2009–2010 był doradcą prezesa Narodowego Banku Polskiego Sławomira Skrzypka[9].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- 2010: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[10].
- 2022: Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości[11].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Romaszewscy. Autobiografia, Wydawnictwo Trzecia Strona, Warszawa 2014, ISBN 978-83-645-2604-6[12]
- Kompleks Rosji, Teologia Polityczna, Warszawa 2017, ISBN 978-83-628-8433-9[13]
- Koniec ruskiego miru? O ideowych źródłach rosyjskiej agresji, Teologia Polityczna, Warszawa 2022, ISBN 978-83-67065-27-6[14]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Piotr Skwieciński – Encyklopedia Solidarności, www.encysol.pl [dostęp 2019-02-25].
- ↑ Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000, wyd. Arkadiusz Wingert, Kraków 2010, s. 605
- ↑ Prawicowe dzieci kwiaty. Ideowe pozy lat 90., „Newsweek.pl”, 4 kwietnia 2009 [dostęp 2016-11-29] (pol.).
- ↑ Rada Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia., OpenLEX [dostęp 2021-01-06] [zarchiwizowane z adresu 2021-06-05].
- ↑ „Rozpocząłem tzw. coś nowego”. Piotr Skwieciński nowym szefem Instytutu Polskiego w Moskwie, Do Rzeczy, 25 lutego 2019 [dostęp 2019-02-25] (pol.).
- ↑ Piotr Skwieciński wśród polskich dyplomatów wydalonych z Rosji, wirtualnemedia.pl, 11 kwietnia 2022 [dostęp 2022-04-13] [zarchiwizowane z adresu 2022-04-12].
- ↑ Tomasz Ławnicki, "Wykopano rowy". Wydalony dyplomata mówi, jak Rosjanie utrudniali Polakom wyjazd, naTemat.pl, 30 kwietnia 2022 [dostęp 2022-06-18] (pol.).
- ↑ Ryszard Gromadzki, Rosja. Inny świat, Do Rzeczy, 4 września 2022 [dostęp 2022-11-19].
- ↑ Udowodnij swoją przydatność w NBP. gazetaprawna.pl, 9 marca 2010.
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 marca 2010 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 560).
- ↑ Odznaczenia członków służby zagranicznej, Ministerstwo Spraw Zagranicznych – Portal Gov.pl, 17 listopada 2022 [dostęp 2022-11-19] [zarchiwizowane z adresu 2022-11-19].
- ↑ Romaszewscy. Autobiografia., dsh.waw.pl [dostęp 2023-01-30] (pol.).
- ↑ Premiera książki Piotra Skwiecińskiego „Kompleks Rosji” – relacja ze spotkania, teologiapolityczna.pl [dostęp 2023-01-30] (pol.).
- ↑ Piotr Skwieciński, Koniec ruskiego miru? O ideowych źródłach rosyjskiej agresji Wesja publikacji Wersja drukowana, Księgarnia Teologii Politycznej [dostęp 2023-01-30] (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Teksty P. Skwiecińskiego w serwisie WPolityce.pl
- Absolwenci Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego
- Dyplomaci III Rzeczypospolitej
- Dyrektorzy Instytutów Polskich
- Działacze Ligi Republikańskiej
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Ludzie związani z Moskwą
- Ludzie związani z Narodowym Bankiem Polskim
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości
- Polscy dziennikarze prasowi
- Polscy dziennikarze telewizyjni
- Polscy publicyści konserwatywni
- Urodzeni w 1963
- Urzędnicy Ministerstwa Spraw Zagranicznych (III Rzeczpospolita)