Przejdź do zawartości

Polina Gelman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Polina Gelman
Поли́на Ге́льман
Ilustracja
podpułkownik lotnictwa podpułkownik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

24 października 1919
Berdyczów

Data i miejsce śmierci

29 listopada 2005
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1941–1957

Siły zbrojne

Wojskowe Siły Powietrzne

Jednostki

46 Gwardyjski Pułk Nocnych Bombowców

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Późniejsza praca

nauczyciel akademicki

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za obronę Kaukazu” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Weteran pracy”

Polina Władimirowna Gelman (ros. Полина Владимировна Гельман, ur. 24 października 1919 w Berdyczowie, zm. 29 listopada 2005 w Moskwie) – radziecka podpułkownik lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego (1946).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w rodzinie żydowskiej. Od 1920 mieszkała z rodziną w Homlu, gdzie do 1938 skończyła 10 klas szkoły, później do 1941 studiowała na Wydziale Historycznym Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego.

Od października 1941 służyła w Armii Czerwonej, w lutym 1942 skończyła kursy szturmanów (nawigatorów) przy wojskowej lotniczej szkole pilotów w Engelsie, od maja 1942 do maja 1945 brała udział w wojnie z Niemcami w 588 nocnym lotniczym pułku bombowym/46 gwardyjskim nocnym lotniczym pułku bombowym[potrzebny przypis], w którym została szefem łączności. Od maja do lipca 1942 walczyła na Froncie Południowym, od lipca do września 1942 Północno-Kaukaskim, od września 1942 do stycznia 1943 w składzie Północnej Grupy Wojsk Frontu Zakaukaskiego, od stycznia do listopada 1943 ponownie na Froncie Północno-Kaukaskim, od listopada 1943 do maja 1944 w składzie Samodzielnej Armii Nadmorskiej, a od czerwca 1944 do maja 1945 na 2 Froncie Białoruskim. Uczestniczyła w bitwie o Kaukaz, wyzwoleniu Kubania, kerczeńsko-eltigeńskiej operacji desantowej, operacji krymskiej, operacji białostockiej, osowieckiej, mławsko-elbląskiej, pomorskiej i berlińskiej. Wykonała 857 lotów bojowych.

Po wojnie do października 1945 służyła jako szef łączności pułku bombowego w Północnej Grupie Wojsk stacjonującej w Polsce, w 1951 ukończyła Wojskowy Instytut Języków Obcych, w którym następnie pracowała, 1953-1956 kierowała biblioteką Wydziału Wojskowego przy Moskiewskim Instytucie Finansowym, w październiku 1956 została przeniesiona do rezerwy w stopniu majora. W latach 1959–1962 była tłumaczką w Centralnym Instytucie Komsomolskim, a 1962-1990 wykładowcą katedry ekonomii politycznej w Instytucie Nauk Społecznych, od 1970 w stopniu kandydata nauk ekonomicznych, następnie docenta. W 2000 otrzymała stopień podpułkownika. Została pochowana na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I inne.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]