49°54′N 28°34′E/49,900000 28,566667Berdyczów
| |||||
 Klasztor Karmelitów w Berdyczowie fundacji Janusza Tyszkiewicza | |||||
| |||||
| Państwo |  Ukraina
| ||||
| Obwód | żytomierski | ||||
| Burmistrz | Wasyl Mazur | ||||
| Powierzchnia | 35,33 km² | ||||
| Populacja (2018) • liczba ludności |
75 603[1] | ||||
| Nr kierunkowy | +380 | ||||
| Kod pocztowy | UA-13300 | ||||
Położenie na mapie obwodu żytomierskiego   Berdyczów | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  Berdyczów | |||||
| 49°54′N 28°34′E/49,900000 28,566667
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Portal  Ukraina
| |||||
Berdyczów (ukr. Бердичів, Berdycziw; jid. באַרדיטשעװ, Bardiczew) – miasto w obwodzie żytomierskim Ukrainy, siedziba władz rejonu berdyczowskiego, położone 44 km na południe od Żytomierza, nad rzeką Hniłopiat, prawym dopływem Teterewy.
Prywatne miasto szlacheckie położone było w powiecie żytomierskim województwa kijowskiego, własność wojewody kijowskiego Janusza Tyszkiewicza w latach 30 i 40-tych XVII wieku[2].
Ośrodek handlowo-przemysłowy. W mieście znajduje się stacja kolejowa Berdyczów.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Na mocy unii lubelskiej w 1569 miasto stało się częścią Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Około 1626 r. wojewoda kijowski Janusz Tyszkiewicz po uwolnieniu z niewoli tureckiej jako wotum dziękczynne ufundował w Berdyczowie kościół i sprowadził karmelitów. Stanisław Zaremba (biskup kijowski) w 1647 został, według relacji wiernych, uzdrowiony za wstawiennictwem Matki Bożej Berdyczowskiej, której obraz ogłosił cudownym. Obraz koronowany został w 1756 papieskimi koronami. Berdyczów, w którym znajduje się kościół Karmelitów Bosych z XVIII w., był słynnym ośrodkiem kultu maryjnego, a w XIX wieku centrum chasydzkim na Wołyniu.
W 1593 r. uzyskał prawa miejskie. Czasy Augusta III i Stanisława Augusta Poniatowskiego były dla Berdyczowa okresem rozwoju. Sanktuarium otoczono potężnym wałem, z mostem zwodzonym i z bastionami uzbrojonymi w 60 armat. Była to prawdziwa twierdza. W tych murach wzrastał karmelita o. Marek Jandołowicz – duchowy przywódca konfederacji barskiej, którego Juliusz Słowacki uczynił głównym bohaterem znanego dramatu. W 1768 r. Kazimierz Pułaski z 700 konfederatami i 800 cywilami przetrwał 17 dni oblężenia Berdyczowa, trzykrotnie odpierając szturmy.
Od 1721 roku wszedł w posiadanie rodziny Radziwiłłów jako spadek dla Barbary Franciszki Zawisza zamężnej za Mikołajem Faustynem Radziwiłłem[3].
W 1777 roku w Berdyczowie ukazała się pierwsza polska encyklopedia przeznaczona dla dzieci i młodzieży Krótkie zebranie zarzutów ciekawych o rzeczach tego świata pod, zmysły nam podpadających i je zadziwiających ku pożytkowi młodzi zwięzłemi odpowiedziami ułatwione napisana przez Józefa Iwanickiego[4][5].
Berdyczów w 1793 roku w wyniku II rozbioru Polski został włączony do Rosji, od 1846 był siedzibą ujezdu berdyczowskiego. W 1837 w Berdyczowie powstał Związek Ludu Polskiego. 15 marca 1850 roku w Berdyczowie miał miejsce ślub Eweliny Hańskiej i Honoré de Balzaca. W dniu 3 grudnia 1857 roku w Berdyczowie przyszedł na świat Józef Teodor Konrad Korzeniowski, bardziej znany jako Joseph Conrad. Wiosną 1920 roku zajęty przez wojska polskie podczas Wyprawy kijowskiej. W lecie 1920 roku podczas wojny polsko-bolszewickiej Rosjanie wymordowali w szpitalu w Berdyczowie 600 rannych polskich żołnierzy wraz z opiekującymi się nimi pielęgniarkami[6]. Od 1922 miasto było w Ukraińskiej SRR. W 1941 roku zajęte przez III Rzeszę. Po wojnie w ZSRR. Od 1991 należy do państwa ukraińskiego.
Podczas II wojny światowej w sanktuarium berdyczowskim mieściło się radzieckie więzienie.
Ludność[edytuj | edytuj kod]
Ludność
| 1789 | 2 640 |
| 1867 | 52 563 |
| 1897 | 53 351 |
| 1926 | 55 556 |
| 1939 | 62 014 |
| 1959 | 53 206 |
| 1970 | 71 475 |
| 1979 | 80 171 |
| 1989 | 91 629 |
| 2001 | 87 575 |
| 2012 | 78 799 |
Zgodnie z danymi spisu powszechnego 2001 w Berdyczówie mieszka 87,6 tys. osób.
Liczba ludności[edytuj | edytuj kod]
| 1926[7] | 1939[8] | 1959[9] | 2001[10] | |
| Ukraińcy | 26,4% | 42,1% | 56,2% | 84,8% |
| Rosjanie | 8,1% | 8,7% | 18,6% | ≈9,5% |
| Polacy | 8,5% | 10,1% | 11,7% | ≈5,0% |
| Żydzi | 55,5% | 37,5% | 11,8% | ≈0,5% |
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Związani z Berdyczowem[edytuj | edytuj kod]
- Władysław Bukowiński – polski ksiądz katolicki, długoletni misyjny duszpasterz w Kazachstanie i całej sowieckiej Azji Środkowej,
- Wanda Wolska Conus – polska historyk, bizantynolog, filolog klasyczny, mecenas kultury, po drugiej wojnie światowej związana z Francją,
- Polina Gelman - radziecka żołnierka, Bohater Związku Radzieckiego (1946),
- Antonina Girycz (ur. 1939) – polska aktorka teatralna i filmowa,
- Wasilij Grossman – rosyjski pisarz żydowskiego pochodzenia,
- Vladimir Horowitz – amerykański pianista pochodzenia żydowskiego,
- Józef Konrad Korzeniowski – polski pisarz i nowelista, tworzący w języku angielskim,
- Władysław Kozłowski – polski filozof, socjolog, psycholog, pedagog, literat, powstaniec z 1863,
- Jurij Krymarenko - ukraiński lekkoatleta, mistrz świata,
- Noach Pryłucki – poseł na Sejm Ustawodawczy 1919-1922 pochodzenia żydowskiego, fołkista,
- Udalryk Krzysztof Radziwiłł – polski pisarz i prozaik, generał i poseł Rzeczypospolitej,
- Mikołaj Faustyn Radziwiłł – polski szlachcic, miecznik wielki litewski,
- Ołeksandr Razumkow - ukraiński polityk.
W kulturze: „Pisz na Berdyczów”[edytuj | edytuj kod]
W drugiej połowie XVIII wieku, Radziwiłłowie wystarali się u króla Stanisława Augusta Poniatowskiego o przywilej dla Berdyczowa zezwalający na organizowanie w nim niezwykłej liczby dziesięciu jarmarków rocznie. Między innymi dlatego Berdyczów stał się prawdziwym centrum handlu dalekosiężnego – jednym z najważniejszych w Rzeczypospolitej. Zjeżdżali się do Berdyczowa regularnie kupcy z najróżniejszych stron Europy. Z tego czasu pochodzi właśnie kupieckie zawołanie ... pisz do mnie na Berdyczów – jako że był to w życiu wędrownych kupców jedyny adres, gdzie było pewne, że w przeciągu 2-3 miesięcy na pewno się zjawią. Stąd poste restante Berdyczowa pełniła ważną rolę w przebiegu informacji handlowej. Dziś znaczenie tego zawołania zmieniło swój sens, często bywa używane w sytuacjach, w których jedna osoba chce „spławić” drugą. W polszczyźnie zrobiło karierę wraz z popularnością poematu dygresyjnego „Beniowski” Juliusza Słowackiego, gdzie w Pieśni I czytamy:
| „ | Lecz pan Beniowski liczył lat dwadzieścia,
O doświadczenie jak o grosz złamany Nie dbał – wolałby mieć wioskę i teścia, To jest ślubem być dozgonnym związany Z panną Anielą. – Téj sztuka niewieścia Sprawiła, że był srodze zakochany; Na gitarze grał i rym śpiewał włoski, I wszystko dobrze szło – dopóki wioski Nie stracił... wtenczas po włosku: addio! Po polsku: pisuj do mnie na Berdyczów. Okropne słowa! jeśli nie zabiją, To serce schłoszczą tysiącami biczów. |
” |
Co ciekawe, Władysław Kopaliński w swoim „Słownik mitów i tradycji kultury” błędnie sugeruje, iż powiedzenie „pisz na Berdyczów” wzięło się z niezbyt sprawnej poczty berdyczowskiej[11] – w rzeczywistości uchodziła ona za jedną z najlepszych w regionie[12].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- klasztor warowny karmelitów Bosych z XVII wieku, ufundowany przez Janusza Tyszkiewicza
- Kościół Niepokalanego Poczęcia NMP z XVIII w. z cudownym obrazem Matki Bożej Berdyczowskiej.
- Kościół farny pw. św. Barbary z 1826 roku, w którym ślub wzięli Honoré de Balzac i Ewelina Hańska
- pałac Radziwiłłów z XVIII i XIX wieku
- sobór prawosławny św. Mikołaja z lat 1908 - 1910
- zamek obronny na stoku góry, odbudowany po zniszczeniu przez Fedora Tyszkiewicza[13]
- gród cadyka Lewi Izaaka z Berdyczowa
- Synagoga Chóralna z XIX wieku
- cerkiew św. Trójcy
Współpraca[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Чисельність населення (за оцінкою) на 1 листопада 2018 року // Головне управління статистики у Житомирській області
- ↑ Наталія Білоус, Приватні міста Київського воєводства в першій половині XVII ст.: кількість, особливості розвитку та функціонування, w: Україна в Центрально-Східній Європі Випуск 15, Kijów 2015, s. 143.
- ↑ Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, tom I, s.134.
- ↑ Iwanicki 1777 ↓.
- ↑ Iwanowska 1990 ↓.
- ↑ Polacy w Kijowie, wyborcza.pl [dostęp 2017-11-22] (pol.).
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1926 года. М.: Издание ЦСУ Союза ССР, 1928-29
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1939 года. Национальный состав населения районов, городов и крупных сел союзных республик СССР
- ↑ Кабузан В. М. — Украинцы в мире динамика численности и расселения. 20-е годы XVIII века — 1989 год Форм. этн. и политических границ укр. этноса. Ин-т рос. истории РАН. М. Наука, 2006.
- ↑ Про кількість та склад населення України за підсумками Всеукраїнського перепису населення 2001 року
- ↑ Taką samą informację podaje Nowa księga przysłów i wyrażeń przysłowiowych polskich (red. J. Krzyżanowski, PIW 1969, tom I, s. 75) oraz Jerzy Bralczyk w książce 444 zdania polskie (Świat Książki 2007, s. 315).
- ↑ Obcyjezykpolski.pl Pisz na Berdyczów
- ↑ Antoni Urbański: Podzwonne na zgliszczach Litwy i Rusi, (II cz. książki Memento kresowe). Warszawa: 1928, s. 76.
- ↑ Бердичів - офіційний портал міста
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Iwanicki: "Krótkie zebranie zarzutów ciekawych o rzeczach tego świata...". Berdyczów: W Drukarni Fortecy Najświętszej Maryi Panny za Przywilejem Jego Królewskiej Mości, 1777.
- Aleksandra Iwanowska. Rozwój polskiej terminologii morskiej w XVIII w.", "Kwartalnik Historii Nauki i Techniki", 35/4.. , s. 533-560, 1990. Warszawa.
- Antoni Urbański, Podzwonne na zgliszczach Litwy i Rusi, Warszawa 1928, s 76-78
- Sanktuaria – Berdyczów
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Berdyczów w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. I: Aa – Dereneczna. Warszawa 1880.
- Berdyczów w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo. Warszawa 1900.
- Gazetteer
- Aktualności Berdyczowa (ukr.)
- Historia Żydów w Berdyczowie na portalu Wirtualny Sztetl
- Historia Berdyczowa w Rzeczypospolitej i pod zaborami, związki miasta z Polską, wirtualna mapa okolic – Rzeczpospolita wirtualna
- MSN World Atlas
- Zdjęcia z Berdyczowa
| ||||||
| ||||||||
