Potarzyca (powiat gostyński)
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2022) |
283[2] |
Strefa numeracyjna |
65 |
Kod pocztowy |
63-840[3] |
Tablice rejestracyjne |
PGS |
SIMC |
0372144 |
Położenie na mapie gminy Krobia | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego | |
Położenie na mapie powiatu gostyńskiego | |
51°46′00″N 17°02′39″E/51,766667 17,044167[1] |
Potarzyca – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gostyńskim, w gminie Krobia.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wieś pierwotnie związana była z Wielkopolską. Istnieje co najmniej od początku XVI wieku. Wymieniona została w dokumencie z 1510 jako „Potarzicza”, 1563 „Potarzyca”, 1564 „Potharzycza”, 1571 „Potarzycze”[4].
Miejscowość była początkowo wsią kościelną należącą do kleru, własnością biskupstwa poznańskiego leżącą w kluczu krobskim. W 1510 leżała w powiecie kościańskim Korony Królestwa Polskiego w parafii Krobia[4].
Odnotowano ją również w historycznych rejestrach poborowych. W 1510 w Potarzycy było 7 łanów osiadłych oraz 5 łanów opuszczonych, a także 4 łany sołeckie. Mieszkańcy płacili meszne dla plebana w Krobi. W 1530 pobrano podatki od 4 łanów. W 1563 od 8,5 łana, karczmy dorocznej oraz od trzech komorników[4].
W 1564 wieś Potarzyca leżała w kluczu krobskim. Z 8,5 łana osiadłego mieszkańcy płacili po jednej grzywnie i 8 groszy czynszu oraz w naturze po 4 ćwiertnie owsa, dwa kapłony, dwa koguty oraz 10 jaj. Każdy kmieć osiadły dawał też dwa grosze daniny zwanej „krowne”. Karczmarz płacił jeden złoty. Płacono także w naturze opłatę zwaną „wiecne”, a ponadto kmiecie z tego tytułu dawali w naturze po kogucie. W sumie wieś płaciła w tym roku 10,5 grzywny 19 groszy, dwa małdraty i 10 ćwiertni owsa czynszowego, 17 kapłonów, 17 kogutów oraz 85 jaj. Folwark w Potarzycy miał 9,5 łana osiadłego. Jesienią role folwarczne powinny być wysiewane ok. 9 małdratów zboża, a w rzeczywistości wysiewano około 6 małdratów. Obok folwarku znajdowały się 3 małe oraz jeden duży ogród, były też łąki, z których zbierano około trzech stogów siana[4].
Wieś Potarzyca położona była w 1581 roku w powiecie kościańskim województwa poznańskiego w Rzeczypospolitej Obojga Narodów[5].
Wskutek II rozbioru Polski w 1793, miejscowość przeszła pod władanie Prus i jak cała Wielkopolska znalazła się w zaborze pruskim. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Kröben (krobskim) w rejencji poznańskiej[6]. Potarzyca należały do okręgu ekonomii Krobia tego powiatu i stanowiły część majątku Chumiętki, którego właścicielem był wówczas rząd pruski w Berlinie[6]. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 197 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 25 dymów (domostw)[6].
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa leszczyńskiego.
Dominuje tu krajobraz rolniczy z przewagą upraw buraków cukrowych, zboża i truskawek.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 109166
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06] .
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 971 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ a b c d Gąsiorowski 1992 ↓, s. 798.
- ↑ Adolf Pawiński, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym, Wielkopolska t. I, Warszawa 1883, s. 71.
- ↑ a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜ztwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère), 1846, s. 234.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Antoni Gąsiorowski: Słownik historyczno-geograficzny województwa poznańskiego w średniowieczu, cz. III L-Q, hasło „Potarzyca”. Poznań: Wydawnictwo PTPN, 1992, s. 798.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Potarzyca, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014 .