Rezerwat przyrody Dalkowskie Jary
51°39′18″N 15°52′45″E/51,655000 15,879167.jpg) Tablica informacyjna w rezerwacie | |
| rezerwat leśny | |
| Typ | |
|---|---|
| Podtyp |
zbiorowisk leśnych[1] |
| Państwo | |
| Województwo | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
1972 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia |
36,12 ha |
Położenie na mapie gminy Gaworzyce  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu polkowickiego  | |
| 51°39′18″N 15°52′45″E/51,655000 15,879167
| |
Rezerwat przyrody Dalkowskie Jary – leśny rezerwat przyrody w południowo-zachodniej Polsce na Wzgórzach Dalkowskich, na terenie leśnictwa Dalków (województwo dolnośląskie, powiat polkowicki, gmina Gaworzyce).
Rezerwat położony jest w północno-środkowej części Wzgórz Dalkowskich, około 1,0 km na południowy zachód od miejscowości Dalków.
Rezerwat został utworzony na mocy zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 23 czerwca 1972 na powierzchni 17,17 ha[2]. Został powiększony w 2002 na mocy Rozporządzenia Wojewody Dolnośląskiego z dnia 31 lipca 2002[3], obecnie zajmuje powierzchnię 36,12 ha[1]. Został utworzony w celu zachowania ze względów naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych fragmentu lasu mieszanego o cechach zespołu naturalnego[2]. Rezerwat chroni rozłożyste dęby oraz fragment lasu świeżego z przewagą buka. Ochronie podlegają również intensywnie ukształtowane formy geomorfologiczne terenu oraz krajobraz kulturowy.
Rezerwat obejmuje zalesioną szczytową partię Garbu Kocich Gór w głównym Grzbiecie Wzgórz Dalkowskich. Znajduje się tu wzgórza o stromych zboczach żłobione siecią wąwozów. Na stosunkowo małej powierzchni rezerwatu różnica wysokości wynosi 65 m pomiędzy bezwzględnymi wysokościami 150–215 m. W rezerwacie wyodrębniono dwa zespoły buczyn rosnących na granicy zasięgu buka: żyzna buczyna niżowa (Melico Fagetum) i buczyna kwaśna (Luzulo pilosae- Fagetum) o charakterystycznej dla Wzgórz Dalkowskich zubożałej postaci. Obok dojrzałych buczyn występują stadia lasów regenerujących[3].
W partii szczytowej rezerwatu znajdują się pozostałości po dwóch grodziskach z dość dobrze zachowanymi fosami obronnymi określone jako zabytki kultury łużyckiej i wczesnośredniowiecznej. Grodziska ujęte są w rejestrze zabytków kultury[3].
Inne[edytuj | edytuj kod]
- W rezerwacie znajduje się 7 pomników przyrody, których wiek przekracza 200 lat.
- Do 1945 roku obszar rezerwatu „Dalkowskie Jary” stanowił własność większego majątku ziemskiego. Ostatnim właścicielem ziem i terenu był Richard von Hindersin, dzięki któremu w rezerwacie zachowały się okazałe buki.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Rezerwat przyrody Dalkowskie Jary. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2019-04-26].
- ↑ a b Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 23 czerwca 1972 r. w sprawie uznania za rezerwaty przyrody (M.P. z 1972 r. nr 36, poz. 202)
- ↑ a b c Dalkowskie Jary. Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych we Wrocławiu. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].
