Rezerwat przyrody Jezioro Liwia Łuża
54°05′18″N 15°05′53″E/54,088333 15,098056
| |
| rezerwat faunistyczny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
8 lipca 1959 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia |
239,74 ha |
| Ochrona |
ścisła 162,52 ha |
Położenie na mapie gminy Rewal  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu gryfickiego  | |
| 54°05′18″N 15°05′53″E/54,088333 15,098056
| |
„Jezioro Liwia Łuża” – faunistyczny rezerwat przyrody o powierzchni 239,74 ha[1], w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfickim, w gminie Rewal, 0,5–1,0 km od brzegu Morza Bałtyckiego. Rezerwat w strefie oddziaływania cofki morskiej[2]. Obszar rezerwatu pokrywa się z linią brzegową jeziora Liwia Łuża. Na północy i zachodzie kąpielisko morskie Niechorze, na północnym wschodzie – Pogorzelica, na południu wieś Skalno.
Rezerwat został utworzony w dniu 8 lipca 1959 roku.[3]
Znajduje się na obszarach programu Natura 2000:[2]
- Trzebiatowsko-Kołobrzeskiego Pasa Nadmorskiego (PLH320017), który jest specjalnym obszarem ochrony siedlisk
- Wybrzeża Trzebiatowskiego (PLB320010) – obszaru specjalnej ochrony ptaków.
Ochrona[edytuj | edytuj kod]
Celem ochrony jest zachowanie ekosystemu płytkiego lagunowego jeziora wraz z różnorodnością siedlisk kształtowanych pod jego wpływem w warunkach zmiennego oddziaływania wód Bałtyku oraz siedlisk rzadkich gatunków roślin szczególnie słonolubnych i biotopów ptaków wodno-błotnych[2].
Ochroną ścisłą jest objęte 162,52 ha wód przybrzeżnych, powierzchni jeziora z największą liczbą „wysp” z szuwarów oczeretowych, z olsami i szuwarami trzcinowymi. Pozostała część rezerwatu podlega ochronie czynnej (11,97 ha) oraz ochronie krajobrazowej (65,19 ha)[2].
Ostoja ptaków[edytuj | edytuj kod]
Niegdyś, gdy na jeziorze istniały naturalne łachy, gniazdował tutaj[4] m.in.: perkoz dwuczuby (Podiceps cristatus – 30 par), łabędź niemy (Cygnus olor – 5 par), gęgawa (Anser anser – 20–25 par), błotniak stawowy (Circus aeruginosus – 2–3 pary), krwawodziób (Tringa totanus – 2 pary), śmieszka (Chroicocephalus ridibundus – 300 par) – obecnie kolonia lęgowa mew śmieszek znajduje się na jeziorze Konarzewo – mewa srebrzysta (Larus argentatus – 4–6 par; obecnie, mewy te licznie gniazdują na dachach budynków na terenie Niechorza), rybitwa zwyczajna (Sterna hirundo – 3–4 pary), wąsatka (Panurus biarmicus – 1 para), srokosz (Lanius excubitor – 1 para). W czasie wiosenno-jesiennych wędrówek przebywają tu m.in.: gęś zbożowa (Anser fabalis) i gęś białoczelna (Anser albiflons) – 600 osobników, świstun (Anas penelope), krakwa (Anas strepera), rożeniec zwyczajny (Anas acuta)[potrzebny przypis].
W ostoi ma swoje pierzowisko gęgawa (Anser anser) – około 100 osobników.
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Wokół rezerwatu przebiega okrężny 
Szlak Liwiej Łuży, o długości 9,3 km, rozpoczynający się i kończący w Niechorzu, gdzie łączy się z 
E-9 Szlakiem Nadmorskim im. Czesława Piskorskiego (Świnoujście – Kołobrzeg – Darłowo – Łeba – Żarnowiec).
Na jeziorze zlokalizowane są trzy pomosty – dwa od strony Niechorza, jeden od strony Skalna.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rezerwat przyrody Jezioro Liwia Łuża. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2018-10-03].
- ↑ a b c d Rozporządzenie Nr 28/2008 Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony dla rezerwatu przyrody „Jezioro Liwia Łuża”. [w:] Dz. Urz. Województwa Zachodniopomorskiego Nr 59, poz. 1342 [on-line]. 2008-06-30. [dostęp 2018-10-03].
- ↑ Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 8 lipca 1959 r. (M.P. z 1959 r. nr 66, poz. 344)
- ↑ Maciej Gromadzki, Andrzej Dyrcz, Zbigniew Głowaciński i Maria Wieloch, Ostoje ptaków w Polsce, Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków, Biblioteka Monitoringu Środowiska, Gdańsk 1994, ISBN 83-902466-0-0 (strona 39.)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Maciej Gromadzki, Andrzej Dyrcz, Zbigniew Głowaciński i Maria Wieloch, Ostoje ptaków w Polsce, Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków, Biblioteka Monitoringu Środowiska, Gdańsk 1994, ISBN 83-902466-0-0