Romuald Miaśkiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Romuald Miaśkiewicz
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1900
Legarda

Data i miejsce śmierci

28 października 1958
Stare Proboszczewice

Przebieg służby
Lata służby

1920–1946

Siły zbrojne


Wojsko Polskie

Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

1 Syberyjski Pułk Piechoty
37 Łęczycki Pułk Piechoty
78 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca plutonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

kierownik szkoły

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Kombatanta-Ochotnika do 1918 (Francja)

Romuald Miaśkiewicz (ur. 31 stycznia 1900 roku w Legardzie koło Gostynina, zm. 28 października 1958 roku w Starych Proboszczewicach) – polski nauczyciel i pedagog, oficer Wojska Polskiego, więzień niemieckich obozów koncentracyjnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Legardzie jako szóste, najmłodsze dziecko Jana i Marianny z Imocińskich. Początkowe nauki pobierał w szkole powszechnej w Podgórzu. Następnie uczęszczał do Państwowego Gimnazjum w Gostyninie[1].

W 1920 roku, jak większość gostynińskich gimnazjalistów, zgłosił się na ochotnika do Komendy Uzupełnień w Płocku[2]. 23 lipca 1920 roku został wcielony do ówczesnego 1 Syberyjskiego Pułku Piechoty. 12 lutego 1921 roku został z niego bezterminowo zwolniony jako uczeń szeregowiec i wstąpił do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego im. Króla Bolesława Krzywoustego w Płocku, które ukończył 28 czerwca 1925 roku. 1 września tego samego roku został nauczycielem Publicznej Szkoły Powszechnej w Miszewie Murowanym. W 1927 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy ze starszeństwem 1 lipca 1925 roku (Dziennik Personalny 1927.06.25 R.8 Nr 17[3]).

W 1928 roku brał udział w ćwiczeniach oficerów rezerwy w Szkole Podchorążych Rezerwy nr 4 w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie ukończył skrócony kurs. W 1929 roku odbył ćwiczenia aplikacyjne w 37 Łęczyckim Pułku Piechoty. W latach 1929–1932 pracował jako nauczyciel Szkoły Powszechnej w Sędku. W 1930 roku brał udział w ćwiczeniach oficerów rezerwy w 37 Pułku Piechoty. Wówczas był szefem V Płockiej Kompanii Przysposobienia Wojskowego[4]. W 1931 roku odbył ponowne ćwiczenia aplikacyjne w 37 Pułku Piechoty. W 1932 roku brał udział w ćwiczeniach oficerów rezerwy w 37 Pułku Piechoty[5].

Zainicjował budowę szkoły w Proboszczewicach. Organizował fundusze oraz materiały budowlane. W latach 1932–1939 był jej kierownikiem[6][7]. Był członkiem Zarządu Powiatowego Związku Strzeleckiego w Płocku[8]. Z dniem 6 sierpnia 1939 roku został mianowany porucznikiem rezerwy[9].

W trakcie kampanii wrześniowej, służył w 78 Pułku Piechoty jako dowódca plutonu. Brał udział w bitwie pod Mławą i obronie Warszawy. Po przegranej wojnie obronnej, powrócił do Proboszczewic[10].

W dniu 7 kwietnia 1940 roku, został aresztowany przez Niemców jako tzw. Schutzhaft (więzień polityczny uwięziony prewencyjnie). Trafił do obozu Soldau, wraz z innymi nauczycielami i księżmi, m. in. swoim uczniem, księdzem Stanisławem Bornińskim[11]. Został dostarczony przez Policję Państwową do KL Dachau, gdzie otrzymał numer 4728[12]. W dniu 26 maja 1940 roku, został wywieziony do KL Mauthausen – Komando Gusen, gdzie otrzymał numer 608. Tamże zginął ksiądz Borniński, z którym razem znosił trudy niewoli[13]. Następnie w dniu 30 maja 1940 roku, trafił do obozu głównego z numerem 349, gdzie przebywał do 28 kwietnia 1943 roku. W tym samym roku został przeniesiony do podobozu Linz i Linz III, gdzie pracował jako Hilfsarbeiter (robotnik niewykwalifikowany)[14].

Po wyzwoleniu obozu w dniu 5 maja 1945 roku, dołączył do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie jako porucznik. Przebywał w obozie Wojska Polskiego w La Courtine bez przydziału. 28 lipca 1945 roku powrócił do kraju i został ponownie kierownikiem szkoły w Proboszczewicach. Wskutek przynależności do PSZ, służbowo zwolniony i przeniesiony do Kroczewa[15].

Zmarł na atak serca 28 października 1958 roku. Jest patronem ulicy w Nowych Proboszczewicach[16].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Ożenił się z nauczycielką Różą Idźkiewicz w 1929 roku. Miał trójkę dzieci: Aleksandrę (1930), Ewę (1935), Krzysztofa (1938)[17].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne, Rejonowe Komendy Uzupełnień 14501-14750, Ankieta II.56.14672.
  2. ↑ Gostyniński Słownik Biograficzny pod red. dr Barbary Konarskiej-Pabiniak. Gostynin: 2017, s. 227. ISBN 978-83-88779-31-2.
  3. ↑ Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa – Dziennik Personalny 1927.06.25 R.8 Nr17.
  4. ↑ Mazowsze Płockie i Kujawy. Miesięcznik ilustrowany, artystyczny, społeczny i literacki, Rok 1930, Wydawnictwa V, str. 27.
  5. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne....
  6. ↑ Historia Szkoły Podstawowej w Starych Proboszczewicach.
  7. ↑ Kalendarz Informator Mazowsza Płockiego i Ziem Sąsiednich na rok 1939 pod red. Ignacego Jana Kurskiego, Wyd. Braci Detrychów w Płocku, str. 53.
  8. ↑ Kalendarz Informator Mazowsza Płockiego... str. 89.
  9. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne....
  10. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne....
  11. ↑ Adam Ejnik – Tragiczna śmierć księdza z Poniatowa.
  12. ↑ Arolsen Archives.
  13. ↑ Liber Albus. Martyrologium duchowieństwa — Polska XX w. (lata 1914 – 1989) - ksiądz Stanisław Borniński.
  14. ↑ Arolsen Archives....
  15. ↑ Historia Szkoły....
  16. ↑ Gmina Stara Biała - Wykaz ulic w miejscowości Nowe Proboszczewice.
  17. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne....
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Romuald_Miaśkiewicz&oldid=73822866”