Sanktuarium Królowej Rodzin w Lubaszu

Sanktuarium Królowej Rodzin w Lubaszu

IV.73/7/53 z dnia 16.01.1953
kościół parafialny
Kościół Najświętszej Maryi Panny w Lubaszu
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Miejscowość	Lubasz
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
	Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Lubaszu
Wezwanie	Najświętsza Maryja Panna
Wspomnienie liturgiczne	8 września
Przedmioty szczególnego kultu
Cudowne wizerunki	Matka Boska z Dzieciątkiem
Historia Data rozpoczęcia budowy 1750 Data zakończenia budowy 1761 Data poświęcenia 1775 Fundator Maksymilian Bończa Miaskowski
Dane świątyni Styl barok Świątynia • długość • szerokość 48 m 31 m Wieża kościelna • liczba wież 2 Ołtarz • liczba ołtarzy 6 Liczba naw 1
Położenie na mapie gminy Lubasz Sanktuarium Królowej Rodzin w Lubaszu
Położenie na mapie Polski Sanktuarium Królowej Rodzin w Lubaszu
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Sanktuarium Królowej Rodzin w Lubaszu
Położenie na mapie powiatu czarnkowsko-trzcianeckiego Sanktuarium Królowej Rodzin w Lubaszu
52°51′08,2218″N 16°31′37,7112″E

Sanktuarium Królowej Rodzin w Lubaszu – sanktuarium maryjne położone w Lubaszu, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w województwie wielkopolskim. Obiektem kultu jest szesnastowieczny obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, znajdujący się w zabytkowym kościele parafialnym parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Lubaszu.

Historia

Lubaski kościół zbudowano w latach 1750–1761 w stylu barokowym, w miejscu starego kościoła, który w 1750 roku zapadł się pod ziemię. Świątynia powstała dzięki staraniom wojewody kaliskiego Maksymiliana Bończy Miaskowskiego. Kościół został poświęcony w 1775 roku, zaś kościołem parafialnym stał się 22 maja 1779 r. W połowie XIX wieku powstała przykościelna plebania. Neogotycka dzwonnica stanęła w 1856 r. Kościół przeszedł gruntowny remont pod koniec XX wieku. Wtedy to, m.in. wyłożono obejście starobrukiem, przełożono dach i pomalowano zewnętrzną elewację.

Architektura

Wnętrze świątyni

Świątynię, powstałą na planie krzyża, otacza mur z bramą z 1900 roku. Jest to kościół jednonawowy, z wydzielonym prezbiterium, z przylegającymi do nawy kaplicami bocznymi. Obie strony fasady wieńczą wieże z ośmiobocznymi hełmami, zakończone pozłacanymi krzyżami. Do prezbiterium, którego sklepienie ukazuje Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny w otoczeniu ewangelistów, rodziców Maryi oraz św. Józefa i św. Elżbiety, przylegają skarbczyk oraz zakrystia. W prezbiterium ustawione są dwurzędowe stalle z herbem Lubasza.

Rokokowe wyposażenie pochodzi z 1760 r. Wnętrze kościoła zdobi polichromia z lat 30. XX w, autorstwa Wacława Taranczewskiego, przedstawiająca sceny z życia Maryi. Ambona i chrzcielnica, z misą chrzcielną schowaną za drzwiczkami, mieszczą się w przejściu z prezbiterium do nawy.

W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem; nad nim widnieją wizerunki Ducha Świętego i Boga Ojca. W ołtarzu znajdują się również rzeźby świętych; ulokowane są też drogocenne wota, ufundowane w 1651 r. przez Teodora i Łukasza Gorajskich za ocalenie pod Beresteczkiem.

Kaplica boczna św. Krzyża, z ołtarzem Pana Jezusa Ukrzyżowanego i Najświętszego Serca Jezusa oraz Pietą i figurą św. Teresy od Dzieciątka, znajduje się po prawej stronie. Po lewej stronie jest położona kaplica boczna św. Wojciecha i św. Stanisława Szczepanowskiego, z ołtarzami św. Wojciecha i św. Wawrzyńca.

Nad głównym wejściem ulokowana jest empora z organami oraz rzeźby aniołów. Po obu stronach kościoła znajdują się loże. W podkościelnych kryptach pochowani są kolatorzy oraz lubascy proboszczowie.

Cudowny obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem

Kult Matki Boskiej lubaskiej związany jest z objawieniem maryjnym, które miało miejsce na Krasnej Górze. Wedle podania Matka Boska objawiła się pewnemu leśnikowi i rzekła, iż na wszystkich tych, którzy będą modlić się w tym miejscu, spłyną łaski.

Obraz, przedstawiający Maryję piastującą Dzieciątko Jezus, wzmiankowany już w 1553 roku; został przekazany parafii przez stajkowskiego cystersa, ojca Adama Ryskoniusza. Wizerunek Matki Boskiej z Dzieciątkiem (nieznanego autora), pochodzi z Rzymu. Namalowany został pod koniec XVI wieku farbami olejnymi na drewnianych deskach. Otoczony jest rzeźbioną, srebrną ramą; ma wymiary 93,5 × 130,5 cm. Pierwowzorem cudownego obrazu jest obraz Salus Populi Romani z Bazyliki Matki Boskiej Śnieżnej w Rzymie.
Obraz znajdował się początkowo w drewnianym kościele, który w drugiej połowie XVII wieku spłonął, lecz sam obraz cudownie ocalał. W 1761 roku trafił do nowo wybudowanego kościoła. Sto lat później wizerunek Matki Boskiej ozdobiono srebrną sukienką i koronami udekorowanymi półszlachetnymi czeskimi kamieniami.

W 1984 r. doszło do kradzieży wotów, sukienki oraz koron, a po dwudziestu latach – do kolejnej kradzieży; zrabowano wówczas pozostałe wota, siedmioramienne świeczniki i srebrny pacyfikał.

Uroczysta koronacja obrazu koronami papieskimi miała miejsce 3 września 2000 roku. Poświęcenia koron dokonał 13 czerwca 1999 roku Jan Paweł II w Warszawie, natomiast koronacji – arcybiskup metropolita poznański Juliusz Paetz.

Bibliografia

• Historia kościoła. Sanktuarium Królowej Rodzin w Lubaszu. [dostęp 2012-10-07].