52°23′21″N 16°46′55″E/52,389167 16,781944Skórzewo (województwo wielkopolskie)
| Artykuł | 52°23′21″N 16°46′55″E |
| - błąd | 38 m |
| WD | 52°22'59.9"N, 16°48'0.0"E, 52°23'27.06"N, 16°47'21.62"E |
| - błąd | 14 m |
| Odległość | 1467 m |
| ||||
| ||||
 Skórzewo – widok od zachodu i typowa, podmiejska zabudowa jednorodzinna | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  wielkopolskie
| |||
| Powiat | poznański | |||
| Gmina | Dopiewo | |||
| Wysokość | 43 m n.p.m. | |||
| Liczba ludności (2019) | 7304 (w tym 7166 na stałe)[1] | |||
| Strefa numeracyjna | 61 | |||
| Kod pocztowy | 60-185 | |||
| Tablice rejestracyjne | PZ | |||
| SIMC | 0582870 | |||
Położenie na mapie gminy Dopiewo  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu poznańskiego  | ||||
| 52°23′21″N 16°46′55″E/52,389167 16,781944
| ||||
| Strona internetowa | ||||
Skórzewo – wieś sołecka w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim, w gminie Dopiewo. Graniczy z Poznaniem.
Przez Skórzewo przepływa Skórzyna, a swoje źródło posiada tu Plewianka[2].
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie poznańskim.
Zarys historyczny[edytuj | edytuj kod]
,_1965-08-23.png)
W latach 1400–1600 pojawiają się Gołuski i Skórzewo. W następnych 200 latach powstały folwarki: Gurowo, Pokrzywnica, Glinki, Polityka, Więckówko, Podłoziny, Podłozinki i Walerianowo. Przed rozbiorami głównymi ośrodkami osadnictwa były Konarzewo, Więckowice i Skórzewo. Dominowało Konarzewo. W XVI w. powstała tu parafia. W tym czasie wieś należała do Konarzewskich a od 1668 r. kolejno przechodziła w ręce: Ostaszewskich, Radomickich, Gurowskich, Działyńskich (tu w 1797 urodził się Tytus Działyński i tu zapoczątkował gromadzenie zbiorów bibliotecznych i pamiątek narodowych przeniesionych później do Kórnika), Dzieduszyckich i Czartoryskich. Do Konarzewa należały majątki i folwarki: Dopiewo, Dopiewiec, Glinki, Palędzie i Podłoziny o łącznym areale 2,5 tys. ha.
Drugim ośrodkiem były Więckowice; w skład tego majątku wchodziły: Drwęsa, Działy i Więckówko. Od XVIII w. kolejno władali nim: Zbijewscy, Bielińscy, Drwęscy, Turno, Mycielscy, Breza (ród, z którego wywodzi się pisarz Tadeusz Breza). Trzeci ośrodek – Skórzewo, z kościołem parafialnym, od XIV w. posiadali Drogosławice herbu Habdank, w XV w. – Skórzewscy (wówczas przy Skórzewie powstała nowa osada, tzw. Małe Skórzewo lub Skórzewko, która w XIX w. połączyła się przestrzennie z tzw. Wielkim Skórzewem), Zakrzewscy, Chłapowscy, Waligórscy, a po I wojnie światowej – Obrębowicze. W latach 1910–1929 proboszczem był tu ks. Stanisław Kozierowski, współorganizator powstania wielkopolskiego, jeden z założycieli Uniwersytetu Poznańskiego. W okresie zaborów tylko 3 majątki przeszły w ręce Niemców: Dąbrówka ze Zborowem, Trzcielin oraz Polityka.
W chwili obecnej mocno rozbudowana wieś z zanikającym rolnictwem indywidualnym, ze względu na sąsiedztwo Poznania nabiera charakteru wyłącznie mieszkalnego, aczkolwiek rozwija się tu też rzemiosło i drobny przemysł.
20 września 2018 na miejscowym cmentarzu arcybiskup Stanisław Gądecki odsłonił pomnik Dzieciom Nienarodzonym: Utraconym i Niechcianym[3].
Infrastruktura[edytuj | edytuj kod]
Na terenie Skórzewa znajduje się zabytkowy park podworski. Są też dwie szkoły podstawowe, ośrodek zdrowia i cmentarz.
Wspólnoty wyznaniowe[edytuj | edytuj kod]
Na terenie Skórzewa znajduje się zabytkowy kościół pod wezwaniem św. Marcina i Wincentego.
W miejscowości znajduje się również Sala Królestwa trzech poznańskich zborów Świadków Jehowy[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Liczba mieszkańców, Gmina Dopiewo, 28 czerwca 2018 [dostęp 2018-06-29].
- ↑ Poznań – atlas aglomeracji 1:15.000, wyd. CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2010, ISBN 978-83-7445-018-8
- ↑ Dzień Dziecka Utraconego, w: Głos dla Życia, nr 6 (149)/2017, s.7, ISSN 1231-207X.
- ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2018-10-18].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Skórzewo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 705.
| |||||||||||||||||
