49°24′13″N 22°27′43″E/49,403611 22,461944Solina
| Artykuł | 49°24'13"N 22°27'43"E |
| - błąd | 39 m |
| WD | 49°23'N, 22°28'E |
| - błąd | 2336 m |
| Odległość | 2409 m |
| ||||
| ||||
 Budynek elektrowni w Solinie | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  podkarpackie
| |||
| Powiat | leski | |||
| Gmina | Solina | |||
| Liczba ludności (2019) | 432[1] | |||
| Strefa numeracyjna | 13 | |||
| Kod pocztowy | 38-610 | |||
| Tablice rejestracyjne | RLS | |||
| SIMC | 0360649 | |||
Położenie na mapie gminy Solina  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu leskiego  | ||||
| 49°24′13″N 22°27′43″E/49,403611 22,461944
| ||||
Solina – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie leskim, w gminie Solina[2][3].
Według danych z 2011 roku miejscowość zamieszkiwało 426 osób.[4]
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy raz Solina wzmiankowana jest w dokumencie z 1426 jako miejscowość leżąca w dobrach Kmitów. W II połowie XV w. miała miejsce powtórna lokacja wioski na prawie wołoskim. Przypadła ona synowi siostry wojewody, Katarzyny Kmicianki (zamężnej za Andrzejem Stadnickim, kasztelanem sanockim) – Mikołajowi Stadnickiemu, Katarzyna Kmicianka wniosła w wianie mężowi Mikołajowi Stadnickiemu Solinę. Otrzymał on wtedy w spadku jeszcze Myczków.
W połowie XIX wieku właścicielami posiadłości tabularnej w Solinie był Franciszek Leszczyński i Józef Jaszowski[5]. Właścicielem majątku Solina był Franciszek Leszczyński, uczestnik powstania styczniowego z 1863, porucznik wojsk austriackich, uczestnik bitwy pod Solferino, pochowany w 1904 w Uhercach. W 1893 właścicielem posiadłości tabularnej w Solinie był Rudolf Malcher[6].
Do 1939 we wsi znajdował się dwór, którego właścicielem był Antoni Borzemski (ur. 1854)[7].
Większą część mieszkańców stanowili Polacy. Po II wojnie światowej zostali stąd wysiedleni wszyscy Ukraińcy. Obecnie wieś jest osiedlem pracowników elektrowni wodnej i domów wypoczynkowych.
Do 30 grudnia 1999 Solina była siedzibą gminy Solina (siedziba przeniesiona do Polańczyka).
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.
W pobliżu wsi znajduje się Jezioro Solińskie powstałe w 1968 poprzez spiętrzenie wód rzek San i Solinka. Przed powstaniem zapory i elektrowni wieś znajdowała się w miejscu obecnego dna zbiornika.
Solina jest ośrodkiem sportów wodnych i przystanią dla statków spacerowych.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Raport o stanie gminy Solina za rok 2019. bip.solina.regiony.pl. [dostęp 2020-06-11].
- ↑ GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Wieś Solina w liczbach, [w:] Polska w liczbach [online], polskawliczbach.pl [dostęp 2020-05-27] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 203.
- ↑ Obwieszczenie. „Gazeta Lwowska”, s. 10, Nr 264 z 19 listopada 1893.
- ↑ Profesor w Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku, autor Powiat sanocki w cyfrach – studyum statystyczne, Sanok 1904.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Solina, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 609.
- Strona gminy
- Wirtualna wycieczka po koronie zapory w Solinie oraz kamera internetowa live
| |||||||||||||||
