Klukowicze: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Mathiasrex (dyskusja | edycje)
345 374 edycje
drobne techniczne
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
meryt
Linia 30: Linia 30:


== Historia ==
== Historia ==
Wieś została założona w [[XVI wiek]]u. W [[1499]] roku wymieniana była jako własność ruskiego rodu Bukraba-Klukowickich. W [[XVII wiek]]u należała do Witanowskich, w [[XIX wiek]]u do Minekldiejów i Ponikwickich. Wieś szlachecka położona była w końcu XVIII wieku w [[powiat brzeskolitewski (I Rzeczpospolita)|powiecie brzeskolitewskim]] [[województwo brzeskolitewskie|województwa brzeskolitewskiego]]<ref> Вялiкi гicтарычны атлас Беларусi Т.2, Mińsk 2013, s. 106.</ref>.
Klukowicze powstały w II połowie XV w. jako jeden z folwarków wchodzących w skład rozległych dóbr ziemskich, które król Kazimierz Jagiellończyk nadał bojarowi Turowi. W 1499 r. rodzina Andrzejkowiczów, potomków Tura, uzyskała potwierdzenie prawa własności nadanych dziadowi ziem. W XVI w. doszło do podziału majątku i Klukowicze stały się centrum odrębnych dóbr ziemskich. W 1567 r. ich właścicielem był Awram Bukraba. Od nazw posiadanych siedzib Bukrabowie przyjęli nazwiska Klukowieckich lub Nurzeckich. W [[XVII wiek]]u należała do Witanowskich. Zapewne w latach 20. XVII w. Klukowicze przeszły w ręce Piotra Kochlewskiego, sędziego ziemskiego bielskiego, aktywnego działacza politycznego i kalwińskiego (zm. w 1646 r.). Pierwotna skromna siedziba klukowicka, chociaż nie stanowiła centrum dóbr, została przez zamożny ród Kochlewskich rozbudowana dzięki czemu uzyskała regularny barokowy układ. W [[XIX wiek]]u należała do Minekldiejów i Ponikwickich. Wieś szlachecka położona była w końcu XVIII wieku w [[powiat brzeskolitewski (I Rzeczpospolita)|powiecie brzeskolitewskim]] [[województwo brzeskolitewskie|województwa brzeskolitewskiego]]<ref> Вялiкi гicтарычны атлас Беларусi Т.2, Mińsk 2013, s. 106.</ref>.


W XIX w. Klukowicze leżały w [[Powiat brzeski (1795-1915)|powiecie brzeskim]] [[gubernia grodzieńska|guberni grodzieńskiej]], w gminie [[Połowce]]<ref>{{SgKP|XV_cz.2|87|Klukowicze 2), gmina Połowce}}</ref>.
W XIX w. Klukowicze leżały w [[Powiat brzeski (1795-1915)|powiecie brzeskim]] [[gubernia grodzieńska|guberni grodzieńskiej]], w gminie [[Połowce]]<ref>{{SgKP|XV_cz.2|87|Klukowicze 2), gmina Połowce}}</ref>.
Linia 44: Linia 44:
== Zabytki ==
== Zabytki ==


* [[Dwór]] drewniany z XIX wieku na planie litery L, niegdyś Ponikwickich, z dwoma ganeczkami i podcieniami wspartymi na trzech kolumnach, boniowane narożniki, kamienny spichlerz i obora z 1903 roku oraz park podworski. Pozostałości parku dworskiego z kasztanowcami, klonami, jesionami i lipami. Dwór w ruinie. nr rej.: A-58 z 27.08.2003
* [[Dwór]] drewniany z około 1914 roku na planie litery L, z dwoma ganeczkami i podcieniami wspartymi na trzech kolumnach, boniowane narożniki, kamienny spichlerz i obora z 1903 roku oraz park podworski. Pozostałości parku dworskiego z kasztanowcami, klonami, jesionami i lipami. Dwór w ruinie. nr rej.: A-58 z 27.08.2003
* Chaty drewniane z XIX/XX wieku o pięknie zdobionych szczytach, rzeźbionych nadokiennikach i narożnikach.
* Chaty drewniane z XIX/XX wieku o pięknie zdobionych szczytach, rzeźbionych nadokiennikach i narożnikach.
* Grodzisko z [[X wiek]]u o średnicy 140 m x 110 m, położone 3&nbsp;km na północ od wsi. Grodzisko otaczały trzy fosy i dwa wały, z których jeden wzmacniała kamienna ława. Razem z grodami w [[Zbucz]]u i [[Zajączki (województwo podlaskie)|Zajączkach]] można je wiązać z "mazowiecką" falą zasiedlenia tych terenów. Zostały one następnie zniszczony przed 1041 rokiem przez książąt kijowskich<ref>Krasnodębski D. Badania Instytutu Archeologii i Etnologii PAN na terenie woj. białostockiego (podlaskiego) w latach 1990-2005 [w:]Karwowska H., Andrzejewski A. Stan badań archeologicznych na pograniczu Polsko-Białoruskim od wczesnego średniowiecza po czasy nowożytne, Muzeum Podlaskie w Białymstoku, Białystok 2006, s.66,74, ISBN 83-87026-70-0</ref>.
* Grodzisko z [[X wiek]]u o średnicy 140 m x 110 m, położone 3&nbsp;km na północ od wsi. Grodzisko otaczały trzy fosy i dwa wały, z których jeden wzmacniała kamienna ława. Razem z grodami w [[Zbucz]]u i [[Zajączki (województwo podlaskie)|Zajączkach]] można je wiązać z "mazowiecką" falą zasiedlenia tych terenów. Zostały one następnie zniszczony przed 1041 rokiem przez książąt kijowskich<ref>Krasnodębski D. Badania Instytutu Archeologii i Etnologii PAN na terenie woj. białostockiego (podlaskiego) w latach 1990-2005 [w:]Karwowska H., Andrzejewski A. Stan badań archeologicznych na pograniczu Polsko-Białoruskim od wczesnego średniowiecza po czasy nowożytne, Muzeum Podlaskie w Białymstoku, Białystok 2006, s.66,74, ISBN 83-87026-70-0</ref>.

Wersja z 22:02, 3 lis 2016

Klukowicze
{{{rodzaj miejscowości}}}
Państwo podlaskie
Powiat

siemiatycki

Gmina

Nurzec-Stacja

Liczba ludności (2006)

370

Strefa numeracyjna

(+48) 85

Kod pocztowy

17-330

Tablice rejestracyjne

BSI

SIMC

0037782

Położenie na mapie gminy Nurzec-Stacja
Mapa konturowa gminy Nurzec-Stacja
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie województwa podlaskiego
Mapa konturowa województwa podlaskiego
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie powiatu siemiatyckiego
Mapa konturowa powiatu siemiatyckiego
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark}

Klukowicze – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie siemiatyckim, w gminie Nurzec-Stacja.

Historia

Klukowicze powstały w II połowie XV w. jako jeden z folwarków wchodzących w skład rozległych dóbr ziemskich, które król Kazimierz Jagiellończyk nadał bojarowi Turowi. W 1499 r. rodzina Andrzejkowiczów, potomków Tura, uzyskała potwierdzenie prawa własności nadanych dziadowi ziem. W XVI w. doszło do podziału majątku i Klukowicze stały się centrum odrębnych dóbr ziemskich. W 1567 r. ich właścicielem był Awram Bukraba. Od nazw posiadanych siedzib Bukrabowie przyjęli nazwiska Klukowieckich lub Nurzeckich. W XVII wieku należała do Witanowskich. Zapewne w latach 20. XVII w. Klukowicze przeszły w ręce Piotra Kochlewskiego, sędziego ziemskiego bielskiego, aktywnego działacza politycznego i kalwińskiego (zm. w 1646 r.). Pierwotna skromna siedziba klukowicka, chociaż nie stanowiła centrum dóbr, została przez zamożny ród Kochlewskich rozbudowana dzięki czemu uzyskała regularny barokowy układ. W XIX wieku należała do Minekldiejów i Ponikwickich. Wieś szlachecka położona była w końcu XVIII wieku w powiecie brzeskolitewskim województwa brzeskolitewskiego[1].

W XIX w. Klukowicze leżały w powiecie brzeskim guberni grodzieńskiej, w gminie Połowce[2].

W okresie międzywojennym należały do gmin Połowce[3] i Wierzchowice w województwa poleskim II Rzeczypospolitej.

W latach 1945–1954 miejscowość była siedzibą gminy Klukowicze. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.

Odkrycie skarbu srebrnych monet

W 1945 w pobliżu Klukowicz miejscowy rolnik podczas orki znalazł skarb, który zawierał prawie 1000 srebrnych monet, tzw.dirhemów wybitych na terenie dzisiejszego Iraku między VIII a X wiekiem. Pierwotnie mogło ich być nawet 1500, ale część zagubiła się zanim trafiły do rąk archeologów. Monety zostały złożone do glinianego garnka i zakopane w ziemi około 910 roku. Odkrycie świadczy, że Klukowicze miały wówczas duże znaczenie, jako miejsca, przez które przewożono, lub do którego dowożono monety arabskie. Część monet trafiła do Muzeum archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi.

Zabytki

  • Dwór drewniany z około 1914 roku na planie litery L, z dwoma ganeczkami i podcieniami wspartymi na trzech kolumnach, boniowane narożniki, kamienny spichlerz i obora z 1903 roku oraz park podworski. Pozostałości parku dworskiego z kasztanowcami, klonami, jesionami i lipami. Dwór w ruinie. nr rej.: A-58 z 27.08.2003
  • Chaty drewniane z XIX/XX wieku o pięknie zdobionych szczytach, rzeźbionych nadokiennikach i narożnikach.
  • Grodzisko z X wieku o średnicy 140 m x 110 m, położone 3 km na północ od wsi. Grodzisko otaczały trzy fosy i dwa wały, z których jeden wzmacniała kamienna ława. Razem z grodami w Zbuczu i Zajączkach można je wiązać z "mazowiecką" falą zasiedlenia tych terenów. Zostały one następnie zniszczony przed 1041 rokiem przez książąt kijowskich[4].

Zobacz też

  1. ↑ Вялiкi гicтарычны атлас Беларусi Т.2, Mińsk 2013, s. 106.
  2. ↑ Klukowicze 2), gmina Połowce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 87.
  3. ↑ Gmina wiejska Połówce. Radzima.net. [dostęp 2014-04-16].
  4. ↑ Krasnodębski D. Badania Instytutu Archeologii i Etnologii PAN na terenie woj. białostockiego (podlaskiego) w latach 1990-2005 [w:]Karwowska H., Andrzejewski A. Stan badań archeologicznych na pograniczu Polsko-Białoruskim od wczesnego średniowiecza po czasy nowożytne, Muzeum Podlaskie w Białymstoku, Białystok 2006, s.66,74, ISBN 83-87026-70-0

Bibliografia

Gmina Nurzec-Stacja
Wsie
Kolonie
Osady
Osady leśne
Integralne cz.
miejscowości
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Klukowicze&oldid=47392753”