Pawieł Rotmistrow: Różnice pomiędzy wersjami

Pawieł Aleksiejewicz Rotmistrow
Павел Алексеевич Ротмистров
	główny marszałek wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia	6 lipca 1901 ; Skoworowo, gubernia twerska
Data i miejsce śmierci	6 kwietnia 1982 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1919–1982
Siły zbrojne	Armia Czerwona
Stanowiska	szef sztabu: 35. Brygady Pancernej, 3. Korpusu Zmechanizowanego, ; d-ca: 9. Brygady Pancernej, ; 7. Korpusu Pancernego, ; 5. Armii Pancernej Gwardii, ; z-ca d-cy wojsk panc. RKKA
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji, ; II wojna światowa: Wojna zimowa z Finlandią;; bitwa stalingradzka;; Operacja Uran;; bitwa na Łuku Kurskim;; bitwa pod Prochorowką;; bitwa o Dniepr;; Operacja Bagration.;
	Odznaczenia
	;

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 10:49, 30 cze 2017

Pawieł Aleksiejewicz Rotmistrow (ros. Павел Алексеевич Ротмистров, ur. 6 lipca 1901 w m. Skoworowo, gubernia twerska, zm. 6 kwietnia 1982 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, główny marszałek wojsk pancernych ZSRR, prof. dr nauk wojskowych, Bohater Związku Radzieckiego.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Urodził się 6 czerwca 1901 w Skoworowie w rodzinie chłopskiej. W 1919 rozpoczął służbę w Armii Czerwonej i wstąpił do WKP(b). Dwa lata później brał udział w tłumieniu powstania w Kronsztadzie. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w 1924 dowodził kolejno kompanią i baterią artylerii oraz był zastępcą dowódcy batalionu.

Jego zainteresowania związane z bronią pancerną pochodzą z czasów studiów w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego, którą ukończył w 1931. Sześć lat później objął dowodzenie pułkiem. W 1938 został wykładowcą taktyki w Wojskowej Akademii Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej.

II wojna światowa

W 1939 wziął udział w wojnie zimowej, początkowo jako dowódca batalionu czołgów, później szef sztabu 35 Brygady Pancernej, wreszcie zastępca dowódcy dywizji pancernej. W maju 1941, już jako pułkownik, został szefem sztabu 3 Korpusu Zmechanizowanego i na tym stanowisku rozpoczął wojnę z III Rzeszą. Walcząc na terenie Litwy, znalazł się w okrążeniu, z którego udało mu się wyrwać wraz z grupą żołnierzy. We wrześniu 1941 objął dowództwo 9 Brygady Pancernej, na której czele brał udział w walkach pod Starą Russą, Kalininem i Klinem. Wiosną 1942 został awansowany do stopnia generała, objął dowodzenie 7 Korpusem Pancernym, który od jesieni tego roku uczestniczył w walkach pod Stalingradem. Podczas kontrofensywy radzieckiej w grudniu 1942 bronił rubieży rzeki Myszkowa, nie pozwalając wojskom niemieckim dowodzonym przez feldmarszałka Ericha von Mansteina przebić się do 6 Armii feldmarszałka Friedricha Paulusa. Pod Kurskiem obaj dowódcy znowu się spotkali. Rotmistrow dowodził wówczas 5 Gwardyjską Armią Pancerną, walczącą w składzie Frontu Stepowego gen. Iwana Koniewa. W dniach 11–12 lipca 1943 jego wojska wzięły udział w słynnym boju pancernym pod Prochorowką. W sierpniu 1943 uczestniczył w kontrnatarciu pod Charkowem, a później w dalszych walkach na Ukrainie: forsowanie Dniepru, wyzwalanie Krzywego Rogu i Kirowgradu. W styczniu 1944 u boku gen. Iwana Koniewa brał udział w operacji korsuńskiej. Miesiąc później został awansowany do stopnia marszałka wojsk pancernych.

Po przeniesieniu 5 Gwardyjskiej Armii Pancernej z 2 Frontu Ukraińskiego na 3 Front Białoruski, brał udział w Operacji Bagration. W sierpniu 1944 mianowano go zastępcą dowódcy wojsk pancernych Armii Czerwonej.

Okres powojenny

Po zakończeniu wojny dowodził radzieckimi wojskami pancernymi i zmechanizowanymi stacjonującymi na terenie okupowanych Niemiec, a później na Dalekim Wschodzie. W 1948 wrócił do pracy naukowej i dydaktycznej w Akademii Sztabu Generalnego. W 1958 został profesorem nauk wojskowych i przez następnych sześć lat kierował Akademią Wojsk Pancernych. W 1962 otrzymał awans do stopnia głównego marszałka wojsk pancernych ZSRR. W okresie powojennym stał się jednym z najwybitniejszych radzieckich specjalistów od broni pancernej. Zmarł 6 kwietnia 1982 w Moskwie.

Awanse

gen. mjr wojsk pancernych 21 lipca 1942;
gen. por. wojsk pancernych 29 grudnia 1942;
gen. płk wojsk pancernych 20 października 1943;
marszałek wojsk pancernych 21 lutego 1944;
główny marszałek wojsk pancernych 28 kwietnia 1962.

Odznaczenia

Medal „Złota Gwiazda” Bohatera Związku Radzieckiego (7 maja 1965)
Order Lenina – sześciokrotnie
Order Rewolucji Październikowej (1968)
Order Czerwonego Sztandaru – czterokrotnie
Order Suworowa I klasy (1944)
Order Kutuzowa I klasy
Order Suworowa II klasy (1943)
Order Czerwonej Gwiazdy (1940)
Order Za Służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR III stopnia
i inne

Bibliografia

Encyklopedia II Wojny Światowej: Wielkie bitwy, nr książki 49, s. 7
Historia świata w Internecie – Biografia Pawła Rotmistrowa (ros.)
Marszałkowie i Admirałowie Floty ZSSR (ros.)
Czas i czołgi (ros.)

@@ Linia 39: / Linia 39: @@
 === II wojna światowa ===
-W 1939 wziął udział w [[Wojna zimowa|wojnie zimowej]], początkowo jako dowódca batalionu [[czołg]]ów, później szef sztabu [[35 Brygada pancerna|35 Brygady Pancernej]], wreszcie zastępca dowódcy dywizji pancernej. W maju 1941, już jako [[pułkownik]], został szefem sztabu [[3 Korpus Zmechanizowany (ZSRR)|3 Korpusu Zmechanizowanego]] i na tym stanowisku rozpoczął wojnę z [[III Rzesza|III Rzeszą]]. Walcząc na terenie [[Litwa|Litwy]], znalazł się w okrążeniu, z którego udało mu się wyrwać wraz z grupą żołnierzy. We wrześniu 1941 objął dowództwo 9 Brygady Pancernej, na której czele brał udział w walkach pod Starą Russą, Kalininem i Klinem. Wiosną 1942 został awansowany do stopnia generała, objął dowodzenie 7 Korpusem Pancernym, który od jesieni tego roku uczestniczył w [[Bitwa stalingradzka|walkach pod Stalingradem]]. Podczas kontrofensywy radzieckiej w grudniu 1942 bronił rubieży rzeki Myszkowa, nie pozwalając wojskom niemieckim dowodzonym przez [[Marszałek polny|feldmarszałka]] [[Erich von Manstein|Ericha von Mansteina]] przebić się do [[6 Armia (III Rzesza)|6 Armii]] feldmarszałka [[Friedrich Paulus|Friedricha Paulusa]]. [[bitwa na Łuku Kurskim|Pod Kurskiem]] obaj dowódcy znowu się spotkali. Rotmistrow dowodził wówczas [[5 Gwardyjska Armia Pancerna|5 Gwardyjską Armią Pancerną]], walczącą w składzie [[Front Stepowy|Frontu Stepowego]] gen. [[Iwan Koniew|Iwana Koniewa]]. W dniach 11–12 lipca 1943 jego wojska wzięły udział w słynnym [[Bitwa pod Prochorowką|boju pancernym pod Prochorowką]]. W sierpniu 1943 uczestniczył w kontrnatarciu pod [[Charków|Charkowem]], a później w dalszych walkach na [[Ukraina|Ukrainie]]: [[Bitwa o Dniepr|forsowanie Dniepru]], wyzwalanie [[Krzywy Róg|Krzywego Rogu]] i [[Kirowohrad|Kirowgradu]]. W styczniu 1944 u boku gen. Iwana Koniewa brał udział w [[Korsuń Szewczenkowski|operacji korsuńskiej]]. Miesiąc później został awansowany do stopnia marszałka wojsk pancernych.
+W 1939 wziął udział w [[Wojna zimowa|wojnie zimowej]], początkowo jako dowódca batalionu [[czołg]]ów, później szef sztabu [[35 Brygada pancerna|35 Brygady Pancernej]], wreszcie zastępca dowódcy dywizji pancernej. W maju 1941, już jako [[pułkownik]], został szefem sztabu [[3 Korpus Zmechanizowany (ZSRR)|3 Korpusu Zmechanizowanego]] i na tym stanowisku rozpoczął wojnę z [[III Rzesza|III Rzeszą]]. Walcząc na terenie [[Litwa|Litwy]], znalazł się w okrążeniu, z którego udało mu się wyrwać wraz z grupą żołnierzy. We wrześniu 1941 objął dowództwo 9 Brygady Pancernej, na której czele brał udział w walkach pod Starą Russą, Kalininem i Klinem. Wiosną 1942 został awansowany do stopnia generała, objął dowodzenie 7 Korpusem Pancernym, który od jesieni tego roku uczestniczył w [[Bitwa stalingradzka|walkach pod Stalingradem]]. Podczas kontrofensywy radzieckiej w grudniu 1942 bronił rubieży rzeki Myszkowa, nie pozwalając wojskom niemieckim dowodzonym przez [[Marszałek polny|feldmarszałka]] [[Erich von Manstein|Ericha von Mansteina]] przebić się do [[6 Armia (III Rzesza)|6 Armii]] feldmarszałka [[Friedrich Paulus|Friedricha Paulusa]]. [[bitwa na Łuku Kurskim|Pod Kurskiem]] obaj dowódcy znowu się spotkali. Rotmistrow dowodził wówczas [[5 Gwardyjska Armia Pancerna|5 Gwardyjską Armią Pancerną]], walczącą w składzie [[Front Stepowy|Frontu Stepowego]] gen. [[Iwan Koniew|Iwana Koniewa]]. W dniach 11–12 lipca 1943 jego wojska wzięły udział w słynnym [[Bitwa pod Prochorowką|boju pancernym pod Prochorowką]]. W sierpniu 1943 uczestniczył w kontrnatarciu pod [[Charków|Charkowem]], a później w dalszych walkach na [[Ukraina|Ukrainie]]: [[Bitwa o Dniepr|forsowanie Dniepru]], wyzwalanie [[Krzywy Róg|Krzywego Rogu]] i [[Kropywnycki|Kirowgradu]]. W styczniu 1944 u boku gen. Iwana Koniewa brał udział w [[Korsuń Szewczenkowski|operacji korsuńskiej]]. Miesiąc później został awansowany do stopnia marszałka wojsk pancernych.
 Po przeniesieniu 5 Gwardyjskiej Armii Pancernej z [[2 Front Ukraiński|2 Frontu Ukraińskiego]] na [[3 Front Białoruski]], brał udział w [[Operacja Bagration|Operacji Bagration]]. W sierpniu 1944 mianowano go zastępcą dowódcy wojsk pancernych [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]].