Waldemar Wielki (margrabia brandenburski): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m uproszczenie wywołania szablonu {{Kontrola autorytatywna}} |
→Życiorys: drobne merytoryczne |
||
| Linia 37: | Linia 37: | ||
Waldemar był synem [[Konrad (Brandenburgia)|Konrada I]] i [[Konstancja Przemysłówna|Konstancji wielkopolskiej]], córki księcia [[Przemysł I|Przemysła I]]. |
Waldemar był synem [[Konrad (Brandenburgia)|Konrada I]] i [[Konstancja Przemysłówna|Konstancji wielkopolskiej]], córki księcia [[Przemysł I|Przemysła I]]. |
||
W 1306 zajął [[Sławno|ziemię sławieńską]] na Pomorzu. Na początku sierpnia [[1308]] roku, razem z [[Otto IV ze Strzałą]], zbrojnie najechał Pomorze Gdańskie, spalił [[Chmielno (województwo pomorskie)|Chmielno]] i obległ [[Gdańsk]], spod którego został wyparty przez Krzyżaków. |
|||
Na mocy układu w Myśliborzu w 1309 zrezygnował z roszczeń do [[Pomorze Gdańskie|Pomorza Gdańskiego]] na rzecz [[Zakon krzyżacki|Zakonu krzyżackiego]] w zamian za 10 000 srebrnych marek. Pozostawił sobie [[Słupsk]] i [[Sławno]]. W 1317 przekazał te tereny wraz z [[Darłowo|Darłowem]] księciu [[Warcisław IV|Warcisławowi IV]]. |
Na mocy układu w Myśliborzu w 1309 zrezygnował z roszczeń do [[Pomorze Gdańskie|Pomorza Gdańskiego]] na rzecz [[Zakon krzyżacki|Zakonu krzyżackiego]] w zamian za 10 000 srebrnych marek. Pozostawił sobie [[Słupsk]] i [[Sławno]]. W 1317 przekazał te tereny wraz z [[Darłowo|Darłowem]] księciu [[Warcisław IV|Warcisławowi IV]]. |
||
Wersja z 14:55, 25 mar 2015
Szablon:Władca kraju infobox Waldemar Wielki (ur. ok. 1280; zm. 14 sierpnia 1319 w Mieszkowicach) – w latach 1309-1319 margrabia brandenburski, od 1302 wspórządca, od 1309 opiekun kuzyna Henryka II.
Życiorys
Waldemar był synem Konrada I i Konstancji wielkopolskiej, córki księcia Przemysła I.
W 1306 zajął ziemię sławieńską na Pomorzu. Na początku sierpnia 1308 roku, razem z Otto IV ze Strzałą, zbrojnie najechał Pomorze Gdańskie, spalił Chmielno i obległ Gdańsk, spod którego został wyparty przez Krzyżaków. Na mocy układu w Myśliborzu w 1309 zrezygnował z roszczeń do Pomorza Gdańskiego na rzecz Zakonu krzyżackiego w zamian za 10 000 srebrnych marek. Pozostawił sobie Słupsk i Sławno. W 1317 przekazał te tereny wraz z Darłowem księciu Warcisławowi IV.
W 1312 prowadził wojnę z margrabią Miśni Fryderykiem I, wziął go do niewoli i zmusił do podpisania 14 kwietnia 1312 układu w Tangermünde. W 1316 zajął Drezno, a w 1319 Sulechów i Świebodzin.
W 1315 zdobył ziemię stargardzką. Przegrał jednak bitwę pod Gransee z Henrykiem II meklemburskim i musiał na mocy pokoju w Templin 25 listopada 1317 zwrócić mu zajęty obszar.
W 1317, po śmierci Jana V – ostatniego przedstawiciela drugiej linii brandenburskich Askańczyków, margrabiów na Salzwedel – przejął dziedzictwo po nim.
W 1309 Waldemar poślubił Agnieszkę brandenburską (1297-1334), córkę margrabiego Hermana. Małżeństwo było bezpotomne. Jego następcą został kuzyn Henryk II Dziecię, który zmarł już w 1320. Na nim wygasła askańska linia margrabiów brandenburskich.
| Albrecht II | |||||||||||||
| Jan I Askańczyk | |||||||||||||
| Mechtylda (Matylda) | |||||||||||||
| Konrad | |||||||||||||
| Waldemar II Zwycięski | |||||||||||||
| Zofia | |||||||||||||
| Berengaria | |||||||||||||
| Waldemar Wielki | |||||||||||||
| Władysław Odonic | |||||||||||||
| Przemysł I | |||||||||||||
| Jadwiga | |||||||||||||
| Konstancja Przemysłówna | |||||||||||||
| Henryk II Pobożny | |||||||||||||
| Elżbieta wrocławska | |||||||||||||
| Anna Przemyślidka | |||||||||||||
Fałszywy Waldemar
Hochsztapler, podający się za zmarłego w 1319 margrabiego Waldemara, pojawił się w 1348 na dworze arcybiskupa Magdeburga jako pielgrzym powracający z Ziemi Świętej. Uzyskał on poparcie arcybiskupa oraz wkrótce licznych sprzymierzeńców włączając króla Karola IV. W celu uzyskania władzy rozpętał wojnę domową, która ogarnęła cała Marchię Brandenburską. Po początkowych sukcesach militarnych, został zmuszony do odwrotu, głównie po tym, gdy w 1350 Karol IV oficjalnie uznał go za oszusta, a Wittelsbachowie zawiązali koalicję z królem duńskim Waldemarem IV i książętami pomorskimi. Konsekwentna i kompromisowa polityka Ludwika Rzymskiego doprowadziła w 1358 do zupełnej likwidacji sprawy Samozwańca, czego ostatecznym wyrazem było zawarcie pokoju z książętami anhalckimi, najwytrwalszymi sprzymierzeńcami pseudo-Waldemara.
Bibliografia
- Uta Lehnert: Der Kaiser und die Siegesallee: Réclame Royale. Berlin: Dietrich Reimer Verlag, 1998. ISBN 3-496-01189-0.