Przejdź do zawartości

Wierzbna (województwo dolnośląskie): Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Konarski (dyskusja | edycje)
drobne redakcyjne
Linia 42: Linia 42:


== Historia ==
== Historia ==
Najstarsza wzmianka o wsi pochodzi z dokumentu Henryka Brodatego z roku 1209 wystawionego dla opata klasztoru Panny Marii na Piasku – Witosława. Wymienieni są w nim najstarsi właściciele wsi „comes Stephanus de Wirbna” oraz „comes Johannes de Wirbno et frater eius Nicolaus”. Według obecnego stanu badań gród istniał już w XII w., ewentualnie na przełomie XII i XIII w., stąd zgodnie z dokumentem z roku 1209 identyfikuje się go z najstarszą siedzibą rodu panów z Wierzbna. Do rodziny należeli kolejno: Stefan zwany Starym (zm. 1241), Jan (1243-1266), Andrzej (1272-1307), bp wrocławski Henryk (zm. 1319). Wierzbnowie tracą wieś ok. poł. XIV w. W 1366 wzmiankowany jest niejaki Konrad von Rohnau. W 1403 dochodzi do sprzedaży wsi cystersom z Krzeszowa przez Hansa von Rohnau.
Najstarsza wzmianka o wsi pochodzi z dokumentu [[Henryk I Brodaty|Henryka Brodatego]] z roku 1209 wystawionego dla opata klasztoru Panny Marii na Piasku – Witosława. Wymienieni są w nim najstarsi właściciele wsi ''„comes Stephanus de Wirbna”'' oraz ''„comes Johannes de Wirbno et frater eius Nicolaus”''. Według obecnego stanu badań gród istniał już w XII w., ewentualnie na przełomie XII i XIII w., stąd zgodnie z dokumentem z roku 1209 identyfikuje się go z najstarszą siedzibą rodu panów z Wierzbna. Do rodziny należeli kolejno: Stefan zwany Starym (zm. 1241), Jan (1243-1266), Andrzej (1272-1307), bp wrocławski Henryk (zm. 1319). Wierzbnowie tracą wieś ok. poł. XIV w. W 1366 wzmiankowany jest niejaki Konrad von Rohnau. W 1403 dochodzi do sprzedaży wsi cystersom z Krzeszowa przez Hansa von Rohnau.


== Zabytki ==
== Zabytki ==

Wersja z 17:47, 15 sty 2020

Artykuł

50°54'00"N 16°30'17"E

- błąd

39 m

WD

50°54'7.45"N, 16°30'17.42"E

- błąd

1 m

Odległość

243 m

Wierzbna
wieś
{{{alt zdjęcia}}}
Kościół w Wierzbnej
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

świdnicki

Gmina

Żarów

Liczba ludności (III 2011)

668[1]

Strefa numeracyjna

74

Kod pocztowy

58-130

Tablice rejestracyjne

DSW

SIMC

0857210

Położenie na mapie gminy Żarów
Mapa konturowa gminy Żarów, blisko dolnej krawiędzi nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Wierzbna”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Wierzbna”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Wierzbna”
Położenie na mapie powiatu świdnickiego
Mapa konturowa powiatu świdnickiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Wierzbna”
Ziemia50°54′00″N 16°30′17″E/50,900000 16,504722
Galeria: pałac, kościół
Pałac opata w Wierzbnej
Pałac opata w Wierzbnej
Pałac w Wierzbnej
Kościół w Wierzbnej
Biforia w kościele w Wierzbnej
Płyta nagrobna na kościele w Wierzbnej
Płyta nagrobna na kościele w Wierzbnej
Tablica na kościele w Wierzbnej
Brama do kościoła w Wierzbnej
Brama do kościoła w Wierzbnej

Wierzbna (niem. Würben) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie świdnickim, w gminie Żarów.

Podział administracyjny

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa wałbrzyskiego.

Historia

Najstarsza wzmianka o wsi pochodzi z dokumentu Henryka Brodatego z roku 1209 wystawionego dla opata klasztoru Panny Marii na Piasku – Witosława. Wymienieni są w nim najstarsi właściciele wsi „comes Stephanus de Wirbna” oraz „comes Johannes de Wirbno et frater eius Nicolaus”. Według obecnego stanu badań gród istniał już w XII w., ewentualnie na przełomie XII i XIII w., stąd zgodnie z dokumentem z roku 1209 identyfikuje się go z najstarszą siedzibą rodu panów z Wierzbna. Do rodziny należeli kolejno: Stefan zwany Starym (zm. 1241), Jan (1243-1266), Andrzej (1272-1307), bp wrocławski Henryk (zm. 1319). Wierzbnowie tracą wieś ok. poł. XIV w. W 1366 wzmiankowany jest niejaki Konrad von Rohnau. W 1403 dochodzi do sprzedaży wsi cystersom z Krzeszowa przez Hansa von Rohnau.

Zabytki

Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są[2]:

  • kościół par. pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, romański z pierwszej połowy XIII w. Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1283 r. Stylistycznie datowany jest na około 1230 rok. Przebudowany w końcu XVII wieku.
  • zespół pałacowy:
    • pałac, barokowy z drugiej połowy XVIII w., przebudowany pod koniec XIX w.; przeprowadzone w latach 1999-2000 badania archeologiczne wykazały, że w XIII w. w pobliżu kościoła stała murowana budowla. Mogła to być pierwotna rezydencja. Zniszczona została na przełomie XIII i XIV w. W pierwszej połowie XV w. niemal na tym samym miejscu powstała kolejna budowla. W początkach XVI w. doszło do przebudowy obiektu. Po utworzeniu w 1683 r. dwór przebudowano na okazałą rezydencję. W wyniku dodania do starego dworu dwóch skrzydeł powstało założenie pałacowe o kształcie podkowy. Około 1893 r. nastąpiła przebudowa pałacu w celu nadania mu odpowiedniego dla epoki standardu mieszkalnego. Po zakończeniu II wojny światowej majątek i pałac zajęła Armia Czerwona. Budynek pałacowy został wtedy zdewastowany. Po przejęciu dóbr podworskich przez PGR, pałac nie został zagospodarowany i w szybkim tempie niszczał. Od kompletnej ruiny uchroniła go decyzja o przekształceniu budowli na cele mieszkalne. W latach 60. XX wieku przeprowadzono pobieżny remont, w trakcie którego dokonano szeregu zmian w rozplanowaniu wnętrz. Nie powstrzymało to procesu degradacji budowli, która na przełomie wieków była już tylko zamieszkałą ruiną. Zimą 2002 r. kompleks pałacowo-parkowy nabyła Fundacja Zamek Chudów. W krótkim czasie zabezpieczyła zespół pałacowy ogradzając jego obszar oraz uporządkowała park, który pozostał ogólnodostępny
    • park, z drugiej połowy XVII w., XIX w.
    • ogrodzenie - mur z bramą, z drugiej połowy XVII w.
    • folwark - teren, z 1870 r.

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

  • Rezydencje ziemi świdnickiej, zespół redakcyjny: W. Rośkowicz, S. Nowotny, R. Skowron, Świdnica 1997, s. 61