George Enescu

{{{nazwa}}}

Ilustracja
Miejsce urodzenia	George Enescu (okręg Botoszany)
Instrumenty	skrzypce, fortepian
Zawód	kompozytor, skrzypek, pianista, dyrygent i pedagog

{{Artysta muzyczny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | faksymile = | data urodzenia = | wydawnictwo = | nazwa oryginalna = | alt zdjęcia = | nazwa = | imię i nazwisko = | typ głosu = | miejsce urodzenia = | wyróżniony instrument = | opis zdjęcia = | odznaczenia = | miejsce śmierci = | data śmierci = | opis faksymile = Nieznane pola: "rok_rozwiązania", "opis_zdjęcia", "wytwórnia", "data_urodzenia", "cytaty", "rok_założenia", "byli_członkowie", "imię_nazwisko", "wyróżniony_instrument", "miejsce_urodzenia", "data_śmierci", "członkowie", "wykonawca", "tło" oraz "miejsce_śmierci".

George Enescu (ur. 19 sierpnia 1881 w Liveni, Rumunia – zm. 4 maja 1955 w Paryżu) to rumuński kompozytor, skrzypek, pianista, dyrygent i pedagog, jedna z najważniejszych postaci świata muzycznego w I połowie XX wieku. Twórca Rapsodii rumuńskich oraz nauczyciel takich muzyków jak Ivry Gitlis, Dinu Lipatti, Yehudi Menuhin, Stanisław Wisłocki czy Arthur Grumiaux.

Biografia

George Enescu urodził się 19 sierpnia 1881 w Liveni. Bardzo wcześnie zaczął wykazywać talent muzyczny i w wieku 7 lat został przyjęty do konserwatorium w Wiedniu, które ukończył w wieku 13 lat. W roku 1895 wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę u Masseneta i Fauré.

Najważniejsze utwory

• Poème roumain, Op. 1 (1897-1898)
• Légende, na trąbkę i fortepian (1906)
• Symfonia koncertująca na wiolonczelę i orkiestrę, Op. 8 (1901)
• I Suita orkiestrowa C-dur, Op. 9 (1903)
• Rapsodie rumuńskie, Op. 11 (1901-1903)
  • I A-dur – najpopularniejszy utwór Enescu który, ku niezadowoleniu kompozytora, zdominował cały jego dorobek twórczy
  • II D-dur
• Konzertstück na altówkę i orkiestrę Op. 12 (1904)
• I Symfonia Es-dur, Op. 13 (1905)
• II Symfonia A-dur, Op. 17 (1914)
• II Suita orkiestrowa C-dur, Op. 20 (1915)
• III Symfonia C-dur, Op. 21 (1918)
• Dwie sonaty na wiolonczelę i fortepian, Op. 26
  • I f-moll (1898)
  • II C-Dur (1935)
• III Suita orkiestrowa D-dur "Villageoise", Op. 27 (1937-1938)
• Vox Maris, Op. 31 (data powstania nieznana, premiera w 1964) – poemat symfoniczny na sopran, tenor i orkiestrę

Zobacz też

• Béla Bartók
• Zoltán Kodály
• Wielkie koncerty wiolonczelowe

{{Kontrola autorytatywna}} Nieznane pola: "LCCN", "VIAF" oraz "TYP".