George Enescu: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Artysta muzyczny infobox}}
poprawa linków do przek., usunięcie zbędnych linków do dat, WP:SK
Linia 27: Linia 27:
|www =
|www =
}}
}}
'''George Enescu''' (ur. [[19 sierpnia]] [[1881]] w [[Liveni]], [[Rumunia]] zm. [[4 maja]] [[1955]] w [[Paryż]]u) to [[Rumunia|rumuński]] [[kompozytor]], [[skrzypce|skrzypek]], [[fortepian|pianista]], [[dyrygent]] i pedagog, jedna z najważniejszych postaci świata muzycznego w I połowie [[XX wiek]]u. Twórca ''Rapsodii rumuńskich'' oraz nauczyciel takich muzyków jak [[Ivry Gitlis]], [[Dinu Lipatti]], [[Yehudi Menuhin]], [[Stanisław Wisłocki]] czy [[Arthur Grumiaux]].
'''George Enescu''' (ur. [[19 sierpnia]] [[1881]] w [[Liveni]], [[Rumunia]], zm. [[4 maja]] [[1955]] w [[Paryż]]u) [[Rumunia|rumuński]] [[kompozytor]], [[skrzypce|skrzypek]], [[fortepian|pianista]], [[dyrygent]] i pedagog, jedna z najważniejszych postaci świata muzycznego w I połowie [[XX wiek]]u. Twórca ''Rapsodii rumuńskich'' oraz nauczyciel takich muzyków jak [[Ivry Gitlis]], [[Dinu Lipatti]], [[Yehudi Menuhin]], [[Stanisław Wisłocki]] czy [[Arthur Grumiaux]].


== Biografia ==
== Biografia ==
George Enescu urodził się [[19 sierpnia]] [[1881]] w [[Liveni]]. Bardzo wcześnie zaczął wykazywać talent muzyczny i w wieku 7 lat został przyjęty do [[konserwatorium]] w [[Wiedeń|Wiedniu]], które ukończył w wieku 13 lat. W roku [[1895]] wyjechał do [[Paryż]]a, gdzie kontynuował naukę u [[Jules Massenet|Masseneta]] i [[Gabriel Fauré|Fauré]].
George Enescu urodził się 19 sierpnia 1881 w [[Liveni]]. Bardzo wcześnie zaczął wykazywać talent muzyczny i w wieku 7 lat został przyjęty do [[Uczelnia muzyczna|konserwatorium]] w [[Wiedeń|Wiedniu]], które ukończył w wieku 13 lat. W roku 1895 wyjechał do [[Paryż]]a, gdzie kontynuował naukę u [[Jules Massenet|Masseneta]] i [[Gabriel Fauré|Fauré]].


== Najważniejsze utwory ==
== Najważniejsze utwory ==
* ''Poème roumain'', Op. 1 ([[1897]]-[[1898]])
* ''Poème roumain'', Op. 1 (1897-1898)
* ''Légende'', na trąbkę i fortepian (1906)
* ''Légende'', na trąbkę i fortepian (1906)
* ''Symfonia koncertująca'' na [[wiolonczela|wiolonczelę]] i orkiestrę, Op. 8 ([[1901]])
* ''Symfonia koncertująca'' na [[wiolonczela|wiolonczelę]] i orkiestrę, Op. 8 (1901)
* ''I Suita orkiestrowa C-dur'', Op. 9 ([[1903]])
* ''I Suita orkiestrowa C-dur'', Op. 9 (1903)
* ''Rapsodie rumuńskie'', Op. 11 ([[1901]]-[[1903]])
* ''Rapsodie rumuńskie'', Op. 11 (1901-1903)
** ''I A-dur'' – najpopularniejszy utwór Enescu który, ku niezadowoleniu kompozytora, zdominował cały jego dorobek twórczy
** ''I A-dur'' – najpopularniejszy utwór Enescu, który, ku niezadowoleniu kompozytora, zdominował cały jego dorobek twórczy
** ''II D-dur''
** ''II D-dur''
* ''Konzertstück na altówkę i orkiestrę'' Op. 12 ([[1904]])
* ''Konzertstück na altówkę i orkiestrę'' Op. 12 (1904)
* ''I Symfonia Es-dur'', Op. 13 ([[1905]])
* ''I Symfonia Es-dur'', Op. 13 (1905)
* ''II Symfonia A-dur'', Op. 17 ([[1914]])
* ''II Symfonia A-dur'', Op. 17 (1914)
* ''II Suita orkiestrowa C-dur'', Op. 20 ([[1915]])
* ''II Suita orkiestrowa C-dur'', Op. 20 (1915)
* ''III Symfonia C-dur'', Op. 21 ([[1918]])
* ''III Symfonia C-dur'', Op. 21 (1918)
* ''Dwie sonaty na wiolonczelę i [[fortepian]]'', Op. 26
* ''Dwie sonaty na wiolonczelę i [[fortepian]]'', Op. 26
** ''I f-moll'' ([[1898]])
** ''I f-moll'' (1898)
** ''II C-Dur'' ([[1935]])
** ''II C-Dur'' (1935)
* ''III Suita orkiestrowa D-dur "Villageoise"'', Op. 27 ([[1937]]-[[1938]])
* ''III Suita orkiestrowa D-dur „Villageoise”'', Op. 27 (1937-1938)
* ''Vox Maris'', Op. 31 (data powstania nieznana, premiera w [[1964]]) – poemat symfoniczny na [[sopran]], [[tenor]] i orkiestrę
* ''Vox Maris'', Op. 31 (data powstania nieznana, premiera w 1964) – poemat symfoniczny na [[sopran]], [[tenor]] i orkiestrę

== Bibliografia ==
* Noel Malcolm, ''George Enescu. His life and music ''. London, 1990. Toccata Press. ISBN 978-0907689331
* Alain Cophignon, ''Georges Enesco''. Paris, 2006. Arthème Fayard. ISBN 978-2213623214


== Zobacz też ==
== Zobacz też ==
* [[Béla Bartók]]
* [[Béla Bartók]]
* [[Zoltán Kodály]]
* [[Zoltán Kodály]]

== Bibliografia ==
* Noel Malcolm, ''George Enescu. His life and music''. London, 1990. Toccata Press. ISBN 978-0907689331.
* Alain Cophignon, ''Georges Enesco''. Paris, 2006. Arthème Fayard. ISBN 978-2213623214.


{{Kontrola autorytatywna}}
{{Kontrola autorytatywna}}


[[Kategoria:Rumuńscy kompozytorzy|Enescu, George]]
{{SORTUJ:Enescu, George}}
[[Kategoria:Urodzeni w 1881|Enescu, George]]
[[Kategoria:Rumuńscy kompozytorzy]]
[[Kategoria:Rumuńscy pianiści|Enescu, George]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1881]]
[[Kategoria:Rumuńscy skrzypkowie|Enescu, George]]
[[Kategoria:Rumuńscy pianiści]]
[[Kategoria:Zmarli w 1955|Enescu, George]]
[[Kategoria:Rumuńscy skrzypkowie]]
[[Kategoria:Zmarli w 1955]]

Wersja z 12:32, 3 maj 2015

George Enescu
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 sierpnia 1881
Liveni, Rumunia

Data i miejsce śmierci

4 maja 1955
Paryż, Francja

Instrumenty

skrzypce, fortepian

Zawód

kompozytor, skrzypek, pianista, dyrygent i pedagog

George Enescu (ur. 19 sierpnia 1881 w Liveni, Rumunia, zm. 4 maja 1955 w Paryżu) – rumuński kompozytor, skrzypek, pianista, dyrygent i pedagog, jedna z najważniejszych postaci świata muzycznego w I połowie XX wieku. Twórca Rapsodii rumuńskich oraz nauczyciel takich muzyków jak Ivry Gitlis, Dinu Lipatti, Yehudi Menuhin, Stanisław Wisłocki czy Arthur Grumiaux.

Biografia

George Enescu urodził się 19 sierpnia 1881 w Liveni. Bardzo wcześnie zaczął wykazywać talent muzyczny i w wieku 7 lat został przyjęty do konserwatorium w Wiedniu, które ukończył w wieku 13 lat. W roku 1895 wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę u Masseneta i Fauré.

Najważniejsze utwory

  • Poème roumain, Op. 1 (1897-1898)
  • Légende, na trąbkę i fortepian (1906)
  • Symfonia koncertująca na wiolonczelę i orkiestrę, Op. 8 (1901)
  • I Suita orkiestrowa C-dur, Op. 9 (1903)
  • Rapsodie rumuńskie, Op. 11 (1901-1903)
    • I A-dur – najpopularniejszy utwór Enescu, który, ku niezadowoleniu kompozytora, zdominował cały jego dorobek twórczy
    • II D-dur
  • Konzertstück na altówkę i orkiestrę Op. 12 (1904)
  • I Symfonia Es-dur, Op. 13 (1905)
  • II Symfonia A-dur, Op. 17 (1914)
  • II Suita orkiestrowa C-dur, Op. 20 (1915)
  • III Symfonia C-dur, Op. 21 (1918)
  • Dwie sonaty na wiolonczelę i fortepian, Op. 26
    • I f-moll (1898)
    • II C-Dur (1935)
  • III Suita orkiestrowa D-dur „Villageoise”, Op. 27 (1937-1938)
  • Vox Maris, Op. 31 (data powstania nieznana, premiera w 1964) – poemat symfoniczny na sopran, tenor i orkiestrę

Zobacz też

Bibliografia