Stanisław Godycki-Ćwirko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Godycki–Ćwirko
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

13 października 1893
Aleksandrów

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

do 1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

21 pułk piechoty
Batalion KOP „Ostróg”
Batalion KOP „Sejny”
Batalion KOP „Suwałki”
Brygada KOP „Grodno”
Kompania graniczna KOP „Filipów”
33 pułk piechoty
PKU Dubno
KRU Dubno

Stanowiska

dowódca kompanii
kwatermistrz batalionu
dowódca batalionu piechoty
komendant PKU
komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
Wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Stanisław Godycki–Ćwirko (ur. 13 października 1893[1] w Aleksandrowie, zm. na wiosnę 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Godycki-Ćwirko urodził się 13 października 1893 roku w Aleksandrowie, w pow. słonimskim, ówczesnej guberni grodzieńskiej, w rodzinie Ignacego i Michaliny[2].

We wrześniu 1914 r. powołany do armii rosyjskiej. Po ukończeniu w 1915 r. Szkoły Podchorążych w Tyflisie skierowany na front. W grudniu 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego gen. Dowbor-Muśnickiego. Awansował do stopnia podporucznika. Brał udział w walkach z oddziałami bolszewickimi. W 1919 r. dostał się do niewoli; uwolniły go oddziały WP zdobywając Mińsk.

Będąc porucznikiem 21 Warszawskiego pułku piechoty brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 26 marca 1921 roku za udział w walkach pułku odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari. 21 grudnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w piechocie, w grupie oficerów „byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[3]. Był w listopadzie 1923 roku na stanowisku dowódcy 3 kompanii 21 Warszawskiego pułku piechoty w Warszawie.

14 stycznia 1926 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[4]. 7 lutego 1926 roku przybył do 11 batalionu granicznego w Ostrogu[5]. 25 marca 1926 roku został przeniesiony do formowanego 24 batalionu KOP w Sejnach. Zatwierdzony 22 marca 1926 roku jako kwatermistrz w składzie komisji gospodarczej. 29 września 1927 roku został przeniesiony do 29 batalionu odwodowego w Suwałkach. W grudniu 1927 roku został czasowo oddelegowany do dowództwa 6 Półbrygady Ochrony Pogranicza w Grodnie. 18 lutego 1928 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 156. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. 2 lipca 1928 roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy kompanii granicznej „Filipów” na kwatermistrza batalionu[5].

20 marca 1931 roku został przeniesiony z KOP do 33 pułku piechoty w Łomży na stanowisko dowódcy batalionu[7]. W listopadzie 1932 roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko obwodowego komendanta przysposobienia wojskowego[8]. 31 sierpnia 1935 roku ogłoszono jego przeniesienie do Powiatowej Komendy Uzupełnień Dubno na stanowisko komendanta[9]. 1 września 1938 roku dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Dubno, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”.

W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu[5].

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 57 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia ówczesnego majora 33 pp Stanisława Godyckiego–Ćwirko z „1 listopada 1893 roku” na „13 października 1893 roku”.
  2. Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 170.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, s. 23.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 20 stycznia 1926 roku, s. 31.
  5. a b c Ochał 2009 ↓, s. 47.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 46.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 122.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 408.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 110.
  10. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929 roku, s. 239.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]