Stanisław Piotrowski (1895–1940)

Stanisław Piotrowski
	major dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	22 grudnia 1895 ; Częstochowa
Data i miejsce śmierci	1940 ; Charków
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	21 Pułk Ułanów
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Piotrowski^[a] (ur. 22 grudnia 1895 w Częstochowie^[2], zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Feliksa i Eleonory z Pawłowskich^[3]^[2]. Absolwent szkoły handlowej i gimnazjum w Częstochowie. W 1914 wstąpił do Legionów, do 1 pułku ułanów^[4], z którym walczył na froncie aż do kryzysu przysięgowego. Internowany w Szczypiornie. Krótko działał w POW, po czym w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Walczył w 11 pułku ułanów^[4], a od 1920 w 1 pułku szwoleżerów z bolszewikami^[4]. Od września 1920 do końca wojny w 201 pułku szwoleżerów.

W okresie międzywojennym ukończył kurs dowódców szwadronów w Grudziądzu i został skierowany do 15 pułku ułanów. Od 1925 do 1929 był instruktorem w CWKaw, następnie powrócił do 15 puł. W 1932 ukończył WSWoj., i został przydzielony do Suwalskiej Brygady Kawalerii na szefa sztabu. 4 lutego 1934 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[5]. Od 1934 w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie a od 1937 w DOK VIII w Toruniu jako szef Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień. W 1939 pełnił służbę w pułku ułanów w Równem, jako dubler I zastępcy dowódcy pułku^[6].

We wrześniu 1939 oficer Oddziału I w sztabie Armii „Kraków”^[7]. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 2660^[8].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 285
Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)^[10]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Stanisław VII Piotrowski”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 130, 704.
↑ ^a ^b ^c ^d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 416.
↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
↑ ^a ^b ^c Kolekcja VM ↓, s. 4.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 704.
↑ Steblik 1989 ↓, s. 673.
↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 224.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Piotrowski Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.42-3255 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-02].
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07434-8.
Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.

[2] W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Stanisław VII Piotrowski”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko^[1].

[CITEREFRybkaStepan2006130,_704-1] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 130, 704.

[CITEREFKsięga_Cmentarna_Charkowa2003416-3] Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 416.

[CITEREFKolekcja_VMs._1-4] Kolekcja VM ↓, s. 1.

[CITEREFKolekcja_VMs._4-5] Kolekcja VM ↓, s. 4.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_4_z_5_lutego_1934_roku,_s._72-6] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.

[CITEREFRybkaStepan2006704-7] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 704.

[CITEREFSteblik1989673-8] Steblik 1989 ↓, s. 673.

[CITEREFBanaszekRomanSawicki2000224-9] Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 224.

[10] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[11] M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[a]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[1]