Przejdź do zawartości

Stanisław Królicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Królicki
Ilustracja
Fotografia portretowa (1939)
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

10 lutego 1893
Kęty

Data i miejsce śmierci

28 września 1939
Modlin

Przebieg służby
Lata służby

1914–1939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

7 Pułk Strzelców Konnych

Stanowiska

dowódca pułku kawalerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Kawaler Orderu Korony Rumunii Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Odznaka „Za wierną służbę” Odznaka pułkowa 1 Pułku Strzelców Konnych
Tablica w kościele Wniebowzięcia NMP w Przasnyszu

Stanisław Królicki (ur. 10 lutego 1893 w Kętach, zm. 28 września 1939 w Modlinie[1]) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Antoniego i Rozalii z Gajewskich[2]. Ukończył w Kętach szkołę realną i seminarium nauczycielskie[3]. Przed wybuchem I wojny światowej był członkiem Związku Strzeleckiego, w którym ukończył szkołę podoficerską. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 służył w 1. Kompanii Kadrowej, a następnie w 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dostatecznym. Posiadał wówczas stopień wachmistrza[4]. Po kryzysie przysięgowym internowany w obozie w Szczypiornie, a następnie jako obywatel austriacki przeniesiony do obozu w Marmarosz Sziget i powołany do armii austriackiej[3]. W 1917 roku po ukończeniu szkoły oficerskiej skierowany na front włoski.

Od 11 listopada 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim kolejno: do czerwca 1927 w szeregach 11 pułku ułanów na stanowisku dowódcy szwadronu. 31 lipca 1927 roku został przeniesiony do 19 pułku ułanów Wołyńskich w Ostrogu na stanowisko dowódcy szwadronu[5]. 12 kwietnia 1927 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6]. W czerwcu tego roku został wyznaczony na stanowisko kwatermistrz pułku[7]. 6 lipca 1929 roku został przeniesiony do 17 pułku ułanów w Lesznie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[8]. W 1931 roku ukończył kurs dowódców pułków kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu[3]. 17 stycznia 1933 roku został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[9]. W 1934 roku ukończył kurs dowódców pułków piechoty w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[3]. W lipcu 1937 roku objął funkcję dowódcy 1 pułku strzelców konnych w Garwolinie. 19 marca 1939 roku awansował do stopnia pułkownika. W lipcu 1939 został przeniesiony na własną prośbę na dowódcę 7 pułku strzelców konnych w Biedrusku. Na jego czele uczestniczył w kampanii wrześniowej w składzie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. 17 września pod Zamościem Kampinoskim został ciężko ranny. Przewieziony do szpitala, zmarł 28 września 1939 roku w Modlinie, gdzie został pochowany. W 1945 roku jego zwłoki zostały ekshumowane i przeniesione na Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie[10] (kwatera C27-3-3)[11].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Jego imię nosi Szkoła Podstawowa w Izabelinie, nieopodal którego w kampanii wrześniowej boje toczył 7 pułk strzelców konnych Wielkopolskich. W jego rodzinnym mieście, Kętach jego imieniem nazwano osiedle.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Strzałkowski 1990 ↓, s. 787 wg autora pułkownik zmarł 28 listopada 1939 roku.
  2. Wykaz Legionistów ↓.
  3. a b c d e Strzałkowski 1990 ↓, s. 787.
  4. CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 31 lipca 1925 roku, s. 442.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 119.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927, s. 163.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 192.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 18 stycznia 1933 roku, s. 1.
  10. Szacherski 1968 ↓, s. 304, 311.
  11. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-30].
  12. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 370.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 2 z 1922 roku, s. 111.
  14. a b c d e f g h i j Pułkownik Stanisław Królicki – patron Szkoły Podstawowej. izabelin.edu.pl. [dostęp 2017-12-05].
  15. a b c d e f g h i j Płk Stanisław Królicki. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2017-12-05].
  16. M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
  17. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1836 z 12 lipca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1209) „za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”.
  18. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 67)
  19. M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  20. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 roku, s. 365.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]