Przejdź do zawartości

Stefan Chwin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 23:31, 29 sie 2020. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Stefan Chwin
Max Lars
Ilustracja
S. Chwin, 2018
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1949
Gdańsk

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Stefan Chwin, pseud. Max Lars (ur. 11 kwietnia 1949 w Gdańsku) – polski powieściopisarz, krytyk literacki, eseista, historyk literatury, grafik związany z Gdańskiem.

Stefan Chwin z żoną Krystyną (2018)

Wykształcenie, kariera naukowa

W 1968 roku ukończył Państwowe Liceum Technik Plastycznych w Gdyni-Orłowie[1], a w 1972 filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Pracę magisterską Gombrowicz i Forma Polska napisał pod kierunkiem prof. Marii Janion. W 1982 roku uzyskał stopień doktora. Za pracę doktorską System romantyczny we współczesnej literaturze polskiej na przykładzie twórczości Wacława Berenta, Bruno Schulza, Stanisława Ignacego Witkiewicza, Tadeusza Konwickiego, Tadeusza Nowaka (promotor prof. Maria Janion) otrzymał nagrodę Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Habilitował się w 1994 roku na podstawie rozprawy Literatura i zdrada. Od Konrada Wallenroda do Małej Apokalipsy wyróżnioną nagrodą Ministra Edukacji Narodowej za wybitne osiągnięcia naukowe. W roku 1998 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Gdańskiego. W 2013 roku otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych oraz stanowisko profesora zwyczajnego[2][3].

Aktywność zawodowa

Praca naukowa i dydaktyczna

Jako naukowiec zajmuje się romantyzmem i romantycznymi inspiracjami w literaturze nowoczesnej (m.in. u Witolda Gombrowicza). Wykłada na Uniwersytecie Gdańskim na wydziale Filologii Polskiej – Katedra Historii Literatury. Prowadził także gościnnie warsztaty prozatorskie w Studium Literacko-Artystycznym[4] na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

Działalność literacka

W czasach studenckich współpracował z pismem Uniwersytetu Gdańskiego „Bakałarz”, publikując wiersze i tworząc jego szatę graficzną. W latach osiemdziesiątych był członkiem zespołu redakcyjnego serii wydawniczej „Transgresje”. Wtedy też podjął pierwsze próby pisarskie, wydając wspólnie z Stanisławem Rośkiem szkice literackie Bez autorytetu (1981) oraz wspólnie z Marią Janion Dzieci (w serii „Transgresje” – 1988). W rok później ukazała się jego pierwsza samodzielna analiza literacka pt. Romantyczna przestrzeń wyobraźni (1989), a w 1993 roku wydał mickiewiczowskiego Konrada Wallenroda we własnym opracowaniu historyczno-literackim (Literatura a zdrada: od Konrada Wallenroda do Małej Apokalipsy, Biblioteka Narodowa).

W beletrystyce (pod pseudonimem Max Lars) zadebiutował dwiema powieściami fantastyczno-przygodowymi dla młodzieży: Ludzie-skorpiony i Człowiek-Litera. Również w tym czasie ukazał się jego autobiograficzny esej Krótka historia pewnego żartu, w którym autor dokonał osobistego rozrachunku z historią Gdańska z lat pięćdziesiątych XX wieku.

W latach dziewięćdziesiątych Chwin wchodził w skład Rady Redakcyjnej pisma „Borussia. Kultura. Historia. Literatura” wydawanego przez Stowarzyszenie Wspólnota Kulturowa „Borussia” działające na rzecz budowania i pogłębiania kultury dialogu i tolerancji między ludźmi różnych narodowości, wyznań, tradycji oraz współtworzenia społeczeństwa obywatelskiego[5]. Był członkiem zespołu redakcyjnego pisma „Kwartalnik Artystyczny Kujawy i Pomorze” – adresowanego do miłośników literatury, publikującego utwory najwybitniejszych pisarzy, a także młodych autorów i debiutantów.

Przełomowym momentem w karierze pisarskiej było ukazanie się powieści Hanemann (1995), nagrodzonej Paszportem Polityki. Dzieło zostało przetłumaczone na wiele języków obcych.

Publikuje w czasopismach polskich i zagranicznych (w Niemczech, Austrii, Anglii, Włoszech, Danii, Francji, Szwecji, Słowenii, Serbii, na Ukrainie, Litwie, Węgrzech, w Rumunii, Słowacji, Hiszpanii, Japonii, Szwajcarii, w Rosji i w USA).

Inna działalność

Od 1982 roku jest członkiem Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (Societas Scientiarum Gedanensis), a od 1990 roku Stowarzyszenia Pisarzy Polskich[6], Od 1998 jest członkiem PEN-Clubu, a od 2007 roku członkiem Rady Języka Polskiego przy Polskiej Akademii Nauk. W latach 1997–2003[7][8][9][10][11][12][13] był jurorem Literackiej Nagrody Nike. Był jurorem Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry” – Sopot 2003 oraz jurorem Konkursu Głównego 37. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (2007)[14]. Jest członkiem Komitetu Narodowego ds. Współpracy z Europejską Federacją Narodowych Instytucji Językoznawczych (EFNIL)[15]. Od wielu lat znajduje się w gronie setki najwybitniejszych polskich naukowców i twórców współpracujących z Krajowym Funduszem na Rzecz Dzieci - stowarzyszeniem zajmującym się wspieraniem wybitnie uzdolnionej młodzieży w rozwoju jej talentów[16]. Uczestniczył w pracach nad „Encyklopedią Gdańska - Gedanopedia”[17].

Twórczość

  • Bez autorytetu – szkice krytyczne, współautor: Stanisław Rosiek (1981)
  • Ludzie-skorpiony – pod pseud. „Max Lars” (1984)
  • Dzieci – tom I i II z serii „Transgresje”, wspólnie z Marią Janion (1988)
  • Człowiek-Litera – pod pseud. „Max Lars” (1989)
  • Romantyczna przestrzeń wyobraźni (1989)
  • Krótka historia pewnego żartu. Sceny z Europy Środkowowschodniej (1991)
  • Literatura a zdrada: od Konrada Wallenroda do Małej Apokalipsy (1993)
  • Hanemann (1995)
  • Esther (1999)
  • Wspólna kąpiel – współautor: Krystyna Lars (2001)
  • Złoty pelikan (2003)
  • Kartki z dziennika (2004)
  • Żona prezydenta (2005)
  • Wszystkie dni lata – jako współautor zbioru opowiadań (2005)
  • Dolina Radości (2006)
  • Pokaz prozy – jako współautor zbioru opowiadań (2006)
  • 9 Wigilii – jako współautor zbioru opowiadań (2007)
  • Dziennik dla dorosłych (2008)
  • Wakacyjna miłość – jako współautor zbioru opowiadań (2008)
  • Pod dobrą gwiazdą. Opowiadania – jako współautor zbioru (2009)
  • Teoria trutnia i inne – jako współautor zbioru (2009)
  • Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni (2010)[18]
  • Panna Ferbelin (2011)
  • Miłość we Wrocławiu – jako współautor (2011)
  • Miłosz. Gdańsk i okolice. Relacje. Dokumenty. Głosy – redakcja Krystyna Chwin i Stefan Chwin (2012)
  • Miłosz. Interpretacje i świadectwa (2012)
  • Samobójstwo i grzech istnienia (2013)
  • Tabu Polaków – jako współautor (2013)
  • Ein deutsches Tagebuch (2015)
  • Zwodnicze piękno – esej autobiograficzny (2016)[19]
  • Srebrzysko. Powieść dla dorosłych (2016)
  • Opowiadania dla Krystyny (2018)

Publikacje prasowe (wybór)

  • Mobilny duch. Pochwała człowieka niezakorzenionego (2000)[20]
  • Traktat o dłoniach i rzeczach – w odpowiedzi na „Traktat teologiczny” Czesława Miłosza (2002)[21]
  • Polityka jest piękna (2002)[22]
  • Przedszkolanka z ulicy Twerskiej (2002)[23]
  • Triumf pedagoga Pimki (2007)[24]
  • My, Ablowie, czyści jak łza (2008)[25]
  • Esesman Aule i kłamstwo Europy (2008)[26]
  • Sąsiad w mundurze (2008)[27]
  • Równo czyli po połowie (2009)[28]
  • Dolina mroku, dolina światła (2010)[29]
  • Formy niewoli w wolnej Polsce (2010)[30]

Inscenizacje teatralne

Filmy biograficzne

  • Ludzie i rzeczy – Stefan Chwin, (1996)[34]
  • Stefan Chwin – Archeolog pamięci, (2000)[35]

Wywiady (wybór)

  • Katarzyna Kubisiowska – Fałszywy thriller (2005)[36]
  • Sebastian Łupak – Wściekły (2005)[37]
  • Andrzej Franaszek – Prześwity w kamiennych tablicach (2006)[38]
  • Jarosław Zalesiński – Solidarność i samotność : drogi do wolności: jak mówić o naszej najnowszej historii (2007)[39]
  • Sebastian Duda – Skąd ten strach? (2008)[40]
  • Roman Daszyński – Tajemnica zbiorowego grobu. Pochowajcie ich pod Malborkiem (2009)[41]
  • Krystyna Fidos – Chwin: Żałoba nie stworzyła wspólnoty obywatelskiej (2010)[42]
  • Rafał Kalukin – Polaków łączy tylko ból (2010)[43]
  • Cezary Polak – Stefan Chwin: Obecność silnych i dobrych kobiet rozjaśnia duszę (2011)[44]
  • Cezary Polak – Dobre kobiety rozjaśniają duszę… (2011)[45]
  • Andrzej Godlewski – Chwin: Adam Michnik jest autorytetem, który nie zastygł w pomnikowej pozie (2011)[46]
  • Barbara Szczepuła – Stefan Chwin: Moją muzą jest żona Krystyna (2011)[47]
  • Dorota Karaś – Chwin: To była żałoba? Nie. Mentalność serialowa (2011)[48]
  • Jarosław Zalesiński – Pisarz Stefan Chwin o śmierci polskich żołnierzy w Afganistanie (2011)[49]
  • Dorota Karaś – Chwin: Nie jestem pokornym uczniem Güntera Grassa (2011)[50]
  • Andrzej Franaszek – Płomień życia (2011)[51]
  • Marek Górlikowski – Stefan Chwin: Większość kobiet w Polsce wolałaby, żeby ich dziecko było faszystą niż pedałem (2013)[52]


Odznaczenia i nagrody

  • 1982 – Nagroda Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.
  • 1983 – Nagroda Fundacji im. Kościelskich (Genewa) za książkę „Bez autorytetu (szkice)” – razem ze Stanisławem Rośkiem
  • (za 1992) – Nagroda Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury[53]
  • 1993 – Nagroda Literacka Miasta Gdańska za książkę Krótka historia pewnego żartu.
  • 1994 – Nagroda Pro Libro Legendo za książkę Literatura i zdrada.
  • 1995 – Nagroda Media Książce. Gdańska Książka Roku 1995 (za książkę Hanemann)
  • 1995 – Paszport Polityki za książkę „Hanemann”[54]
  • 1997 – Nagroda im. Ericha Brosta[55][56]
  • 1997 – nagroda polskiego PEN Clubu w dziedzinie prozy[57]
  • 1999 – Pomorska Nagroda Artystyczna w dziedzinie literatury
  • 1999 – Nagroda Fundacji Kultury za książkę Esther.
  • 1999 – Nagroda im. Andreasa Gryphiusa przyznawaną przez Gildię Artystów Niemieckich za najlepszą książkę Europy Środkowej, dotyczącą kwestii zbliżenia między narodami (za książkę Hanemann)
  • 2002 – Złoty Krzyż Zasługi
  • 2006 – Nagroda w plebiscycie czytelników „Gazety Wyborczej” Gazeta Morska, Sztorm 2005, za książkę Żona prezydenta.
  • 2007 – Sztorm Roku 2006, w kategorii literatura, za książkę „Dolina Radości”[58]
  • 2008 – Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[59]
  • 2008 – Nagroda Miasta Gdańska.
  • 2009 – Honorowe Wyróżnienie za Zasługi dla Województwa Pomorskiego.
  • 2009 – Nagroda Marszałka Województwa Pomorskiego za całokształt twórczości.
  • 2009 – Nagroda Pro Libro Legendo za zasługi dla Pomorza[60]
  • 2009 – Nominacja do Nagrody Literackiej Mediów Publicznych COGITO.
  • 2010 – Honorowe wyróżnienie Samorządu Województwa Pomorskiego za zasługi dla Pomorza.
  • 2010 – Medal ks. Mściwoja II[61]
  • 2011 – Nagroda Literacka Gdynia za tom esejów „Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni”[62][63]
  • 2012 – Sztorm Roku 2011, w kategorii literatura, za książkę „Panna Ferbelin”[64]
  • Laureat Nagrody Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis” (za 2013) - za dwa stanowiące spójną całość tomy: Miłosz. Interpretacje i świadectwa oraz Miłosz. Gdańsk i okolice. Relacje – Dokumenty – Głosy (pod wspólną redakcją Krystyny Chwin i Stefana Chwina)[65].
  • 2013 – Nagroda Naukowa Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza za rok 2013 w dziedzinie nauk humanistycznych i społecznych za wybitne osiągnięcia w dziedzinie literaturoznawstwa oraz badań nad polską i europejską kulturą XIX i XX wieku[66].
  • 2013 – Nagroda Rektora UG I stopnia za książki Miłosz. Interpretacje i świadectwa, Gdańsk 2012 oraz Miłosz. Gdańsk i okolice, pod red. Krystyny Chwin i Stefana Chwina
  • 2014 – Neptun 2014, nagroda Prezydenta Miasta Gdańska dla wybitnych polskich i zagranicznych twórców, których działalność promuje wartości mające w Gdańsku znaczenie szczególne[67].
  • 2015 - Nagroda Miast Partnerskich Torunia i Getyngi im. Samuela Bogumiła Lindego za dokonania literackie (laureat otrzymał pamiątkową plakietę, dyplom i 5 tys. euro)[68].

Źródło:[3].

Przypisy

  1. ↑ Strona internetowa Zespołu Szkół Plastycznych w Gdyni. [dostęp 2012-03-20].
  2. ↑ Strona internetowa Uniwersytetu Gdańskiego. Wydział Filologiczny – Skład osobowy. [dostęp 2013-06-21].
  3. ↑ a b Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku. Biogram: Stefan Chwin. [dostęp 2015-02-07]. (pol.).
  4. ↑ Stowarzyszenie Absolwentów, Wykładowców i Słuchaczy Studium Literacko – Artystycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Strona internetowa: stowarzyszenie-sla.pl. [dostęp 2012-04-01].
  5. ↑ Stowarzyszenie Wspólnota Kulturowa „Borussia”. bazy.ngo.pl. [dostęp 2012-02-07].
  6. ↑ Strona internetowa SPP Oddział w Warszawie. [dostęp 2012-03-20]. (pol.).
  7. ↑ Oficjalna strona internetowa Nagrody Nike – skład jury w roku 1997. [dostęp 2012-03-21]. (pol.).
  8. ↑ Oficjalna strona internetowa Nagrody Nike – skład jury w roku 1998. [dostęp 2012-03-21]. (pol.).
  9. ↑ Oficjalna strona internetowa Nagrody Nike – skład jury w roku 1999. [dostęp 2012-03-21]. (pol.).
  10. ↑ Oficjalna strona internetowa Nagrody Nike – skład jury w roku 2000. [dostęp 2012-03-21]. (pol.).
  11. ↑ Oficjalna strona internetowa Nagrody Nike – skład jury w roku 2001. [dostęp 2012-03-21]. (pol.).
  12. ↑ Oficjalna strona internetowa Nagrody Nike – skład jury w roku 2002. [dostęp 2012-03-21]. (pol.).
  13. ↑ Oficjalna strona internetowa Nagrody Nike – skład jury w roku 2003. [dostęp 2012-03-21]. (pol.).
  14. ↑ Strona internetowa FPFF w Gdyni. [dostęp 2012-03-21]. (pol.).
  15. ↑ Strona internetowa Polskiej Akademii Nauk – Komitet Narodowy ds. Współpracy z Europejską Federacja Narodowych Instytucji Językoznawczych (EFNIL). [dostęp 2015-02-07]. (pol.).
  16. ↑ Strona internetowa Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci. [dostęp 2016-19-29]. (pol.).
  17. ↑ Strona internetowa Gedanopedii. [dostęp 2016-19-29]. (pol.).
  18. ↑ Stefan Chwin, „Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni”. Strona internetowa culture.pl. [dostęp 2012-03-25].
  19. ↑ Stefan Chwin, „Zwodnicze piękno”. Biblioteka „Tygodnika Powszechnego”. [dostęp 2016-09-16].
  20. ↑ Stefan Chwin – Mobilny duch. Pochwała człowieka niezakorzenionego. Tygodnik „Polityka” (Nr 42/2000), 14.10.2000. [dostęp 2012-03-27].
  21. ↑ Stefan Chwin – Traktat o dłoniach i rzeczach – w odpowiedzi na „Traktat teologiczny” Czesława Miłosza. Tygodnik Powszechny (Nr 2/2002), 13.01.2002. [dostęp 2012-03-26].
  22. ↑ Stefan Chwin – Polityka jest piękna. Tygodnik Powszechny (Nr 38/2002), 22.09.2002. [dostęp 2012-03-28].
  23. ↑ Stefan Chwin – Przedszkolanka z ulicy Twerskiej. Tygodnik Powszechny (Nr 38/2002), 24.11.2002. [dostęp 2012-03-28].
  24. ↑ Stefan Chwin – Triumf pedagoga Pimki. Gazeta Wyborcza – wydanie internetowe, 1.06.2007. [dostęp 2012-03-26].
  25. ↑ Stefan Chwin – Triumf pedagoga Pimki. Gazeta Wyborcza – wydanie internetowe, 1.06.2007. [dostęp 2012-03-26].
  26. ↑ Stefan Chwin – Esesman Aule i kłamstwo Europy. Gazeta Wyborcza – wydanie internetowe, 26.09.2008. [dostęp 2012-03-26].
  27. ↑ Stefan Chwin – Sąsiad w mundurze. Gazeta Wyborcza – wydanie internetowe, 19.11.2008. [dostęp 2012-03-26].
  28. ↑ Stefan Chwin – Równo czyli po połowie. Gazeta Wyborcza – wydanie internetowe, 21.06.2009. [dostęp 2012-03-26].
  29. ↑ Stefan Chwin – Dolina mroku, dolina światła. Tygodnik Powszechny (Strona internetowa: tygodnik.onet.pl Kultura), 9.03.2010r.. [dostęp 2012-03-27].
  30. ↑ Stefan Chwin – Formy niewoli w wolnej Polsce. Tygodnik Powszechny – wydanie internetowe: tygodnik.onet.pl, 2.02.2010. [dostęp 2012-03-31].
  31. ↑ Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie. culture.pl. [dostęp 2012-03-02].
  32. ↑ Teatr Wybrzeże w Gdańsku „Hanemann”. teatry.art.pl. [dostęp 2012-03-02].
  33. ↑ Stefan Chwin, „Hanemann”. culture.pl. [dostęp 2012-03-02].
  34. ↑ „Ludzie i rzeczy – Stefan Chwin” (film dokumentalny). filmpolski.pl. [dostęp 2012-03-19]. (pol.).
  35. ↑ „Stefan Chwin – Archeolog pamięci” (film dokumentalny). filmpolski.pl. [dostęp 2012-03-19]. (pol.).
  36. ↑ „Fałszywy thriller / Stefan Chwin” rozm. przepr. Katarzyna Kubisiowska. Tygodnik Powszechny, 2005, nr 33, dod. s. 4-5
  37. ↑ „Wściekły / Stefan Chwin” rozm. przepr. Sebastian Łupak. Gazeta Wyborcza, 2005, nr 171, dod. Duży Format nr 28, s. 8-11
  38. ↑ „Prześwity w kamiennych tablicach / Stefan Chwin” rozm. przepr. Andrzej Franaszek. Tygodnik Powszechny, 2006, nr 52, s. 12-13
  39. ↑ „Solidarność i samotność : drogi do wolności: jak mówić o naszej najnowszej historii / Stefan Chwin” rozm. przepr. Jarosław Zalesiński. Tygodnik Powszechny, 2007, nr 37, s. 7
  40. ↑ „Skąd ten strach? / Stefan Chwin” rozm. przepr. Sebastian Duda. Newsweek Polska, 2008, nr 10, s. 22-26
  41. ↑ Roman Daszyński – Tajemnica zbiorowego grobu. Pochowajcie ich pod Malborkiem. Gazeta Wyborcza – wydanie internetowe, 13.02.2009. [dostęp 2012-03-24].
  42. ↑ Krystyna Fidos – Chwin: Żałoba nie stworzyła wspólnoty obywatelskiej. Strona internetowa: krytykapolityczna.pl, 24-04-2010. [dostęp 2012-03-24].
  43. ↑ Rafał Kalukin – Polaków łączy tylko ból. Gazeta Wyborcza. Duży Format – wydanie internetowe, 29.04.2010. [dostęp 2012-03-24].
  44. ↑ Strona internetowa: Dziennik.pl.Kultura. 9.03.2011. [dostęp 2012-03-24].
  45. ↑ Cezary Polak – Dobre kobiety rozjaśniają duszę…. Strona internetowa: most2011.com, 11.03.2011r.. [dostęp 2012-03-26].
  46. ↑ Andrzej Godlewski – Chwin: Adam Michnik jest autorytetem, który nie zastygł w pomnikowej pozie. Polska – wydanie internetowe, 7.01.2011. [dostęp 2012-03-26].
  47. ↑ Barbara Szczepuła – Stefan Chwin: Moją muzą jest żona Krystyna. Dziennik Bałtycki – wydanie internetowe, 16.04.2011. [dostęp 2012-03-24].
  48. ↑ Dorota Karaś – Chwin: To była żałoba? Nie. Mentalność serialowa. Strona internetowa gazetapl.Trójmiasto (Magazyn Trójmiejski), 25.04.2011. [dostęp 2012-03-24].
  49. ↑ Jarosław Zalesiński – Pisarz Stefan Chwin o śmierci polskich żołnierzy w Afganistanie. Dziennik Bałtycki – wydanie internetowe, 22.12.2011. [dostęp 2012-03-24].
  50. ↑ Dorota Karaś – Chwin: Nie jestem pokornym uczniem Güntera Grassa. Strona internetowa: gazeta.pl, 23.04.2011. [dostęp 2012-03-26].
  51. ↑ Andrzej Franaszek – Płomień życia. Tygodnik Powszechny, Nr 13/2011 (Strona internetowa: tygodnik.onet.pl Kultura), 3.04.2011r.. [dostęp 2012-03-27].
  52. ↑ Marek Górlikowski – Stefan Chwin: większość kobiet w Polsce wolałaby, żeby ich dziecko było faszystą niż pedałem. Gazeta.pl. Szczecin (Magazyn Świąteczny Gazety Wyborczej), 29.11.2013r.. [dostęp 2014-01-28].
  53. ↑ Laureaci Nagrody Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis”. Oficjalna strona internetowa Miasta Gdańska. [dostęp 2012-11-02].
  54. ↑ Strona internetowa tygodnika „Polityka”. [dostęp 2012-03-20].
  55. ↑ Mieczysław Abramowicz – Nagroda im. Ericha Brosta dla Stefana Chwina, sprawozdanie z wręczenia nagrody Dialog [Hamburg], 1997 nr 3/4 s.107
  56. ↑ Aleksandra Ubertowska – Pisarstwo pojednania Gazeta Wyborcza, 1997 nr 218 s.11
  57. ↑ PEN Clubu. penclub.com.pl. [dostęp 2012-02-07].
  58. ↑ Jerzy Kukliński – Kronika Gdańska, Styczeń-Czerwiec 2007 w Dwumiesięczniku „30 dni” 1(75) 2008, str. III. Jest to nagroda II edycji plebiscytu „Gazety Wyborczej. Trójmiasto”.
  59. ↑ 33 lata ze Stefanem Chwinem. gdansk.pl, 2008-10-31. [dostęp 2012-12-11].
  60. ↑ Profesor Stefan Chwin odznaczony za zasługi dla Pomorza. www.fil.ug.edu.pl. [dostęp 2012-02-07].
  61. ↑ Człowiek roku 2009 i Medal Mściwoja II. fil.ug.edu.pl. [dostęp 2012-02-07].
  62. ↑ Laureaci 2011 | Nagroda Literacka Gdynia. nagrodaliterackagdynia.pl. [dostęp 2015-07-08].
  63. ↑ Relacja TV z Gali Finałowej nagrody Sztorm Roku 2011 w Gdyni. Strona internetowa TVP Gdańsk. [dostęp 2012-03-23]. (pol.).
  64. ↑ Sztormy w rękach artystów. gazeta.pl. [dostęp 2012-02-17]. (pol.).
  65. ↑ Oni otrzymali nagrodę Splendor Gedanensis. oficjalna strona internetowa Miasta Gdańska. [dostęp 2013-04-01]. (pol.).
  66. ↑ Stefan Chwin laureatem gdańskiego Nobla. Serwis www.miastoliteratury.pl. [dostęp 2014-01-28]. (pol.).
  67. ↑ Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny”. Oficjalny serwis Miasta Gdańska; http://www.gdansk.pl.+[dostęp 2015-02-07]. (pol.).
  68. ↑ Nagroda imienia Lindego dla Stefana Chwina. Oficjalny serwis Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Oddział w Warszawie. [dostęp 2016-10-29]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Chwin&oldid=60733117”