Suchoj T-4
 |
Ten artykuł od 2016-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy zamieścić przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
|
||
.JPG) T-4 w muzeum w Monino |
||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  ZSRR |
|
| Typ | bombowiec strategiczny | |
| Konstrukcja | tytanowa | |
| Załoga | dwie osoby | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 22 sierpnia 1972 | |
| Lata produkcji | nie produkowany seryjnie | |
| Egzemplarze | MTL w Monino | |
| Dane techniczne | ||
| Napęd | Cztery turboodrzutowe RD36-41 po 161,5kN ciągu każdy | |
| Wymiary | ||
| Masa | ||
| Własna | 55 600 kg | |
| Startowa | 114 000 kg / max 135 000 kg | |
| Osiągi | ||
| Prędkość maks. | 3200 km/h | |
| Prędkość przelotowa | 3000 km/h | |
| Pułap | 25 000 m | |
| Zasięg | 6000 km | |
| Dane operacyjne | ||
| Użytkownicy | ||
| przewidywane - ZSRR | ||
T-4, znany też jako изделие 100 - izdielie 100 (produkt 100 - oznaczenie fabryczne) lub сотка (setka) (niepoprawnie Su-100) to radziecki ponaddźwiękowy bombowiec strategiczny, skonstruowany w biurze Suchoja.
Historia[edytuj]
Pod koniec lat 60. XX w. kilku radzieckim biurom konstrukcyjnym zlecono zadanie zbudowania bombowca strategicznego, rozwijającego prędkość ponaddźwiękową i posiadającego duży zasięg (w tym samym czasie w USA rozpoczęły się prace nad innym bombowcem strategicznym - Rockwell B-1 Lancer). Nowy samolot miał mieć duży zasięg, dużą prędkość przy ziemi i na znacznej wysokości, precyzyjny system nawigacyjno-bombowy, nowoczesne urządzenia zakłócające oraz odporną konstrukcję.
Do prac przystąpiło m.in. biuro (OKB) pod kierunkiem Pawła Suchoja. Powstało ponad 30 projektów wstępnych. Pierwszy prototyp miał oryginalny układ i elegancką sylwetkę. Został zbudowany głównie z tytanu.
Samolot został oblatany 22 sierpnia 1972. Nigdy nie był produkowany seryjnie - został zbudowany tylko w dwóch prototypach, trzeci nie został ukończony. Pierwszy T-4 stoi od 1982 jako eksponat w Muzeum Techniki Lotniczej w Monino pod Moskwą.
Kadłub samolotu jest bardzo długi i wąski. Skrzydła mają obrys trójkątny (delta). Samolot nie posiada typowego, tylnego usterzenia poziomego, tylko układ tzw. "kaczka", czyli niewielkie przednie stateczniki. Napęd składa się z czterech silników turboodrzutowych umieszczonych w gondolach podkadłubowych. Do gondoli jest chowane również podwozie. Kabina ma układ tandem, czyli jeden pilot siedzi za drugim. Podczas startu i lądowania nos samolotu jest opuszczany do dołu, odsłaniając przednie szyby kabiny w celu polepszenia widoczności (analogicznie jak w Tu-144), a w trakcie lotu unosi się do góry i zakrywa przednie oszklenie tak, że światło wpadało do kabiny tylko przez boczne szyby.
Układ sterowania jest całkowicie zautomatyzowany. Przejmuje on sterowanie samolotem po starcie, podczas wznoszenia oraz prowadzi samolot automatycznie podczas ataku. Po dokonaniu ataku samolot jest automatycznie wyprowadzany z kursu bojowego i prowadzony do bazy. Samolot ma podwozie trójpodporowe. Komora bombowa umieszczona jest między gondolami silnikowymi.
Linki zewnętrzne[edytuj]
|
||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||
