Uszatka błotna
| Uszatka błotna | |
| Asio flammeus[1] | |
| (Pontoppidan, 1763) | |
 |
|
| Systematyka | |
| Domena | eukarionty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | ptaki |
| Podgromada | Neornithes |
| Nadrząd | neognatyczne |
| Rząd | sowy |
| Rodzina | puszczykowate |
| Rodzaj | Asio |
| Gatunek | uszatka błotna |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 |
|
| Zasięg występowania | |
 |
|
 Systematyka w Wikispecies |
|
 Multimedia w Wikimedia Commons |
|
 Hasło sowa uszatka w Wikisłowniku |
|
Uszatka błotna[3], sowa błotna, błotnica (Asio flammeus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae).
Spis treści
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Zamieszkuje północną Europę (lęgowiska), Azję, Amerykę Północną i Południową, Karaiby, Hawaje(gdzie jest jedyną tamtejszą sową) i wyspy Galapagos. Najwięcej europejskich populacji zasiedla Rosję, Skandynawię i Wielką Brytanię. Zimowiska tej wędrownej sowy znajdują się od północnych rejonów Europy Środkowej aż po Morze Śródziemne, czyli na bardziej południowych stanowiskach o łagodniejszym klimacie. Wyróżnia się 9 podgatunków.
- W Polsce skrajnie niezbyt liczny ptak lęgowy (najrzadsza sowa lęgowa), częściowo wędrowny (przeloty ma marca do maja oraz od sierpnia do października). Liczba par każdego roku się znacznie zmienia, tak więc szacuje się ich liczbę na ok. 20-100. Pojawia się nierównomiernie i sporadycznie, najczęściej na północnym-wschodzie - w zabagnionych dolinach, takich jak nad Biebrzą, zanotowano pojedyncze stanowiska na Pomorzu i Lubelszczyźnie. Tylko wyjątkowo można spotkać zimujące osobniki. W Europie Środkowej jej liczbę określa się na 180-620 par lęgowych.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Wygląd zewnętrzny[edytuj | edytuj kod]
Na głowie znajdują się "uszy" utworzone z piór tuż nad brwiami, lecz o wiele krótsze niż u sowy uszatej, a widoczne tylko wtedy gdy ptak jest zdenerwowany. Tęczówki cytrynowożółte[4], a wokół oczu widać czarne obrzeżenie. Sylwetka smukła, bardziej pochylona niż u innych sów[4], o jasnym upierzeniu i brunatnym kreskowaniu dobrze maskującym na ziemi. Spód płowy na którym widać drobne kreski. Mała, okrągła głowa, podłużne kreski na piersiach. W przeciwieństwie do sowy uszatej unika siadania nawet na niższych krzewach, ma jaśniejsze upierzenie, bladą, biało-beżową, szlarę wokół oczu. Ma długie, spiczaste i smukłe skrzydła, gdzie na wierzchu znajdują się w części dłoniowej rudawe plamy. Nieznaczny dymorfizm płciowy w upierzeniu: u samców spód skrzydeł jaśniejszy[4]. Jest trochę mniejsza od puszczyka.
Zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Aktywna również za dnia. Często można ją zobaczyć siedzącą na ziemi lub niskim krzewie, w odróżnieniu od sowy uszatej. Czasem zbiera się na noclegowiskach w grupy liczące nawet 200 osobników.
Wymiary średnie[edytuj | edytuj kod]
- dł. ciała
- ok. 35 cm
- rozpiętość skrzydeł
- 103 cm
- waga
- ok. 350 g
Biotop[edytuj | edytuj kod]
Unika lasów oraz gór i zgodnie z nazwą gatunkową spotkać ją można na bagnach, torfowiskach niskich, mokradłach, podmokłych dolinach i łąkach z pojedynczymi krzakami, wrzosowiskach z niewielkimi wzniesieniami i porośniętych wysoką trawą, wydmach, tundrze, ale również na terenach gospodarczych w szczególności na pastwiskach i innych terenach otwartych.
Okres lęgowy[edytuj | edytuj kod]
Toki[edytuj | edytuj kod]
W okresie lęgowym odbywają się loty godowe, kiedy szybko uderzają skrzydłami, co słychać jak "klaskanie". Samiec decyduje o wyborze terytorium i jego obronie.
Gniazdo[edytuj | edytuj kod]
Lęgnie się na ziemi w pozbawionym wilgoci stanowisku, wśród suchych traw lub wrzosów i inne niskiej roślinności. W pobliżu jest zwykle wzniesienie z którego samiec patroluje okolicę. Gniazdo stanowi zagłębienie w gruncie wyścielone materiałem roślinnym. Jedyna z sów, która wyścieła swoje gniazdo źdźbłami trawy i trzciny z najbliższego otoczenia gniazda. Gniazda mogą być ulokowane pojedynczo lub zgrupowane w niewielkiej ilości niedaleko siebie.
Jaja[edytuj | edytuj kod]
Równobiegunowe, prawie kuliste, o białej, grubej skorupce i średnich wymiarach 40x32 mm, składanych w ilości 4-7 (czasem nawet 10) pod koniec maja lub na początku czerwca, wysiadywane od złożenia pierwszego[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
- ↑ Asio flammeus w: Integrated Taxonomic Information System (ang.)
- ↑ Asio flammeus. Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.)
- ↑ Paweł Mielczarek, Marek Kuziemko: Strigidae Leach, 1820 - puszczykowate - Owls. W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 10 maja 2010].
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Fundacja wspierania inicjatyw ekologicznych, Polski
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Pavel Vasak: Ptaki leśne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-28-X.
- Klaus Richarz: Ptaki - Przewodnik. Warszawa: MUZA, 2009. ISBN 978-83-7495-018-3.
