Włodzimierz Wisłocki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Wisłocki
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data urodzenia

26 listopada 1895

Data i miejsce śmierci

10 marca 1973
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

39 Dywizja Piechoty

Stanowiska

szef sztabu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi

Włodzimierz Andrzej Wisłocki (ur. 26 listopada 1895, zm. 10 marca 1973 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, awansowany przez władze emigracyjne na stopień pułkownika.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 26 listopada 1895. Ukończył szkołę średnią zdając egzamin dojrzałości. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 2. kompanii I batalionu 1 Pułku Piechoty Legionów Polskich. Uczestniczył w kampanii wołyńskiej. 9 grudnia 1915 dostał się do rosyjskiej niewoli. Powrócił z niej w marcu 1918[1].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[2], a następnie do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[3][4]. W 1923, 1924 był oficerem 4 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie[5][6]. Był dowódcą kompanii. 2 listopada 1927, po zdaniu egzaminu wstępnego i odbyciu stażu liniowego, został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu 1927–1929 z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów piechoty[7][8]. W sierpniu 1929, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony służbowo do 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko oficera sztabu[9][10]. W październiku 1931 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi[11][12] na stanowisko kierownika Referatu Ogólno-Mobilizacyjnego, a od grudnia 1933 szefa Samodzielnego Referatu Bezpieczeństwa Wojennego[13]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[14]. W grudniu 1934 został przeniesiony do 18 Pułku Piechoty w Skierniewicach na stanowisko dowódcy batalionu[15]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 61. lokatą w korpusie oficerów piechoty[16]. W tym czasie pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisku wykładowcy przedmiotu taktyki broni połączonych[17].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku szefa sztabu rezerwowej 39 Dywizji Piechoty[18]. Został wzięty do niewoli przez Niemców i był osadzony w Oflagu VII A Murnau. Po odzyskaniu wolności 29 kwietnia 1945 przedostał się do Wielkiej Brytanii i pozostał na emigracji. Został awansowany do stopnia pułkownika. Zamieszkiwał w Londynie i tam zmarł 10 marca 1973[19].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Zapomniana bitwa. „Bellona”. 3 i 4, 1952. Londyn. 

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 429.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 371.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 211.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 385.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 332.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 312.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 136.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 288.
  10. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 13.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 327.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 462.
  13. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 131, 134.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 258.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 18.
  17. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 453.
  18. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 186, 188, 198, 352.
  19. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 352.
  20. ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296.
  21. ↑ Dekret o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 23, Nr 4 z 23 maja 1958. 
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 13.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Wisłocki&oldid=66275983”