Wacław Malanowski

Wacław Malanowski
Data i miejsce urodzenia	3 lub 6 czerwca 1873 ; Dąbrówka
Data i miejsce śmierci	28 lub 31 października 1970 ; Poznań
	Starosta powiatu włodzimierskiego
Okres	od 1921; do 1924
	Starosta powiatu augustowskiego
Okres	od 1924; do 1927
	Starosta powiatu łowickiego
	Starosta powiatu rypińskiego
	Starosta powiatu kościerzyńskiego
Okres	od 1929; do 1931
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wacław Józef Malanowski (ur. 3 lub 6 czerwca 1873 w Dąbrówce, zm. 28 lub 31 października 1970 w Poznaniu) – działacz społeczny i niepodległościowy, w II Rzeczypospolitej starosta i notariusz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Ignacego i Marii z domu Czerwińskiej. Absolwent gimnazjum w Lublinie. Był zatrudniony w Ordynacji Zamojskich w Zwierzyńcu od 1905 do 1908. Był dyrektorem Towarzystwa „Browar Parowy” w Janowie Lubelskim. Zaangażował się w działalność wydawniczą, od 1906 publikując konspiracyjne pismo „Głos Ziemi Chełmskiej”. Był działaczem niepodległościowym i gospodarczym. Po wybuchu I wojny światowej 1914 był internowany, a jego majątek został skonfiskowany. Wstąpił do Legionów Polskich i służył w 3 pułku piechoty w składzie II Brygady. Działał propagandowo w ramach Polskiej Organizacji Wojskowej pod pseudonimem „Ogończyk”.

Przed 1918 sprawował stanowiska lustratora gmin powiatu piotrkowskiego, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 został komisarzem rządu ludowego, został przewodniczącym sejmiku i wydziału powiatowego w Piotrkowie Trybunalskim^[1], od 1919 do 1921 był kierownikiem biura Wydziału Powiatowego w Opocznie.

Następnie przeniósł się do Włodzimierza Wołyńskiego był komisarzem cywilnym przy dowództwie 2 Armii, został urzędnikiem Urzędu Województwa Wołyńskiego, od 1921 sprawował funkcję pełniącego obowiązki starosty powiatu włodzimierskiego, a w sierpniu 1922 został mianowany starostą tego powiatu^[2] i piastował ten urząd do 1924. W późniejszym czasie pełnił funkcję starosty powiatu augustowskiego^[3]^[4] od grudnia 1924 do lipca 1927, starosty powiatu łowickiego^[5] od 1927, starosty powiatu rypińskiego, po czym 28 lutego 1929 został mianowany starostą powiatu kościerzyńskiego^[6]^[7]^[8]. Od 31 października 1932 był radcą wojewódzkim Urzędu Województwa Tarnopolskiego. Pracował jako notariusz w Łucku (1933), a od marca 1934 w Sandomierzu^[9]^[10]. W tym mieście zamieszkiwał przy ulicy Reformackiej 6^[11].

Zmarł w 1970 w Poznaniu. Został pochowany na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu (pole 6, kwatera 6, miejsce 1)^[12].

Jego żoną była Marianna z domu Pachulska (1880–1975), z którą miał córkę.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[13]
Medal Niepodległości (17 marca 1938)^[14]
Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowej
Odznaka Za propagandę na rzecz „Pożyczki Odrodzenia”
Złota Odznaka Za powszechny spis ludności

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Aleksy Piasta: Sejmiki i wydziały powiatowe województwa łódzkiego w latach 1917–1939 na przykładzie Sejmiku i Wydziału Powiatowego w Piotrkowie – struktura organizacyjna i procesy archiwotwórcze. [dostęp 2015-04-17].
↑ Ruch służbowy w miesiącu w sierpniu 1922. „Dziennik Urzędowy Województwa Wołyńskiego”, s. 6, Nr 8 z 21 września 1922.
↑ Augustów (św. św. Apostołów Piotra i Pawła). [dostęp 2015-04-17].
↑ Jarosław Szlaszyński: Dzieje oświaty w Augustowie do wybuchu drugiej wojny światowej. [dostęp 2015-04-17].
↑ Rodacy!. „Łowiczanin”, s. 1-2, Nr 38 z 16 września 1927.
↑ Wielkie przenosiny w województwach i powiatach.
↑ Kościerskiej niepokoje i rozgrywki. Wspomina Aleksander Wysocki. „Pomerania”, s. 8, Nr 4 z 1979.
↑ PCK Kościerzyna. Oddział w Kościerzynie 1919–1938. [dostęp 2015-04-17].
↑ Pożyczka inwestycyjna a społeczeństwo sandomierskie. „Ziemia Sandomierska”, s. 1, Nr 16 z 28 kwietnia 1935.
↑ Wykaz notariuszów Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na dzień 1 października 1938 r.. Warszawa. s. 49.
↑ Książka telefoniczna. Sandomierz. s. 562. [dostęp 2015-04-17].
↑ Zestawienie grobów na cmentarzu Nr 1. sip.geopoz.pl. [dostęp 2015-04-17].
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 35.
↑ M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72 „za pracę na polu odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Janusz Mierzwa, Jarosław Szlaszyński: Starostowie augustowscy w okresie międzywojennym. Wacław Malanowski. astn.pl. [dostęp 2015-04-17].

[1] Aleksy Piasta: Sejmiki i wydziały powiatowe województwa łódzkiego w latach 1917–1939 na przykładzie Sejmiku i Wydziału Powiatowego w Piotrkowie – struktura organizacyjna i procesy archiwotwórcze. [dostęp 2015-04-17].

[2] Ruch służbowy w miesiącu w sierpniu 1922. „Dziennik Urzędowy Województwa Wołyńskiego”, s. 6, Nr 8 z 21 września 1922.

[3] Augustów (św. św. Apostołów Piotra i Pawła). [dostęp 2015-04-17].

[4] Jarosław Szlaszyński: Dzieje oświaty w Augustowie do wybuchu drugiej wojny światowej. [dostęp 2015-04-17].

[5] Rodacy!. „Łowiczanin”, s. 1-2, Nr 38 z 16 września 1927.

[6] Wielkie przenosiny w województwach i powiatach.

[7] Kościerskiej niepokoje i rozgrywki. Wspomina Aleksander Wysocki. „Pomerania”, s. 8, Nr 4 z 1979.

[8] PCK Kościerzyna. Oddział w Kościerzynie 1919–1938. [dostęp 2015-04-17].

[9] Pożyczka inwestycyjna a społeczeństwo sandomierskie. „Ziemia Sandomierska”, s. 1, Nr 16 z 28 kwietnia 1935.

[10] Wykaz notariuszów Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na dzień 1 października 1938 r.. Warszawa. s. 49.

[11] Książka telefoniczna. Sandomierz. s. 562. [dostęp 2015-04-17].

[12] Zestawienie grobów na cmentarzu Nr 1. sip.geopoz.pl. [dostęp 2015-04-17].

[13] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 35.

[14] M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72 „za pracę na polu odzyskania niepodległości”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]