Walentin Głuszko

Walentin Głuszko
	; Walentin Głuszko na ukraińskim znaczku
Państwo działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	2 września 1908 ; Odessa
Data i miejsce śmierci	10 stycznia 1989 ; Moskwa
	doktor nauk technicznych
	Specjalność: technika rakietowa
Alma Mater	Uniwersytet Leningradzki
	Odznaczenia
	;

Walentin Pietrowicz Głuszko (ros. Валентин Петрович Глушко, ur. 20 sierpnia^?/2 września 1908 w Odessie, zm. 10 stycznia 1989 w Moskwie) – radziecki specjalista w zakresie techniki rakietowej ukraińskiego pochodzenia, pionier w tej dziedzinie. Członek Akademii Nauk ZSRR.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Uniwersytetu Leningradzkiego (1929), kierował Laboratorium Dynamiki Gazów w Leningradzie, gdzie prowadził badania paliwa do silników rakietowych. Całe swoje życie poświęcił technice rakietowej i kosmicznej. W 1923 roku nawiązał korespondencję z Konstantinem Ciołkowskim^[1].

W 1929 roku zasłynął jako konstruktor pierwszego w świecie silnika rakietowego zwanego elektrotermicznym. W 1930 r. przeprowadził badania nad zastosowaniem różnych materiałów do napędu rakiet, w latach 1930–1931 zbudował pierwsze rosyjskie silniki rakietowe na paliwo ciekłe, które powstały w kierowanym przez niego od 1929 roku. Laboratorium Gazodynamicznym^[1]. Od 1932 roku pracował z Siergiejem Korolowem. W 1938 roku został aresztowany i osadzony w specjalnym więzieniu TsKB-29. Uwolniono go w 1944 roku i wysłano do Niemiec, gdzie odpowiadał za zebranie dokumentacji silników rakietowych pocisków V2. Był współtwórcą radzieckich rakiet balistycznych. Od 1972 roku był głównym konstruktorem radzieckiego programu kosmicznego. Prowadził prace doświadczalne z paliwami rakietowymi. Proponował wykorzystanie takich składników paliwa jak kwas azotowy, kwas chlorowy, tetranitrometan czy nadtlenek wodoru^[1].

Był twórcą silników RD-107 i RD-108 dla międzykontynentalnej rakiety balistycznej R-7, która po modernizacji posłużyła do wyniesienia w kosmos pierwszych sztucznych satelitów Ziemi i pierwszego kosmonauty. Pod jego kierunkiem powstały silniki dla rakiet nośnych Proton i Energia oraz system radzieckiego wahadłowca Buran, który jedyny lot w kosmos odbył 15 listopada 1988 roku. Głuszko kierował też pracami nad doskonaleniem kolejnych wersji statków Sojuz, nadzorował budowę stacji orbitalnych Salut i podstawowego modułu stacji Mir.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Został odznaczony m.in. dwukrotnie Medalem „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej (1956 i 1961), pięciokrotnie Orderem Lenina, Orderem Rewolucji Październikowej oraz Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy. Laureat Nagrody Leninowskiej (1957) i dwukrotnie Nagrody Państwowej ZSRR (1967 i 1984).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c L.. Pionier techniki rakietowej. „Astronautyka”. 3 (163), s. 8, 1989. Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo Wrocław, Oddział w Warszawie. ISSN 0004-623X. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Mark Wade: Biografia Walentina Głuszki. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2013-09-23]. (ang.).

[asa-1] L.. Pionier techniki rakietowej. „Astronautyka”. 3 (163), s. 8, 1989. Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo Wrocław, Oddział w Warszawie. ISSN 0004-623X. (pol.).

[1]