Wanderpol

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wanderpol
Inne nazwy

Zespół instrumentalny p/d Włodzimierza Wandera
Bis

Rok założenia

1969

Gatunek

pop, bigbit, rhythm and blues, soul

Aktywność

1969–1971, 1972–?

Wanderpol – polski zespół popowy[1], założony w czerwcu 1969 roku w Warszawie przez saksofonistę Włodzimierza Wandera[2][3].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Po rozwiązaniu efemerycznych Nowych Polan, Włodzimierz Wander (saksofon tenorowy) powołał do życia Wanderpol, którego pierwszy skład współtworzyli wraz z nim: Tomasz Dziubiński (gitara, wokal wspierający), Waldemar Nowak (pianino, organy), Jan Goethel (gitara basowa) i Marian Myszko (perkusja, wokal wspierający)[2]. Z grupą współpracowała piosenkarka Dana Lerska[2].

W czerwcu 1969 roku zespół nagrał w Redakcji Muzycznej Polskiego Radia w Warszawie sześć piosenek z których cztery zaśpiewała Lerska (m.in. Przegapiłam (muz. Włodzimierz Wander – sł. Joanna Nawrocka) – utwór ukazał się na singlu piosenkarki z 1971 roku, pt. Ucz się śmiać z przegranej, wydanym przez Pronit, SP-350[4])[3], zaś po jednej zaśpiewali Myszko (Weź, co chcesz – sł. Jan Zalewski[5]) i Dziubiński (Jesienne dni – sł. Sławomir Rosiak[6]), który jest kompozytorem obydwu utworów[2][5][6].

10 czerwca 1969 roku zespół wystąpił na III Festiwalu Piosenku Żołnierskiej w Kołobrzegu, gdzie zaśpiewana przez D. Lerską piosenka pt. We wrzosach została nagrodzona „Złotym Pierścieniem”[2]. Opublikowano ją na składankowych albumach, wydanych nakładem wytwórni Polskie Nagrania „Muza” (Muza SXL 0566 i Muza XL 0988)[7]. We wrześniu, pod nazwą Bis, zespół Wandera wyjechał na 3-miesięczne tournée po ZSRR w ramach składanki estradowej „50 Lat Polskiej Piosenki”, akompaniując następującym wykonawcom, a byli to: Maria Koterbska, Dana Lerska, Stanisława Kowalczyk, Marian Jonkajtys, Zdzisław Słowiński, Piotr Loretz, Rena Rolska, Siostry Panas, Marek Lewandowski i Wiktor Zatwarski (na fortepianie akompaniował im także Czesław Majewski)[2].

Od marca do końca maja 1970 roku Wanderpol w tym samym składzie i prezentując ten sam program, towarzyszył temu samemu gronu wykonawców po raz drugi, podczas swojej kolejnej trasy koncertowej po ZSRR[2]. W trakcie pobytu w Moskwie, muzycy zespołu bez Wandera i Nowaka (T. Dziubiński, J. Goethel i M. Myszko) nagrywają razem z Czesławem Majewskim minialbum (EP) Reny Rolskiej pt. Дай, Дай![2][8]. Na tym wydawnictwie znalazły się cztery piosenki zaśpiewane po rosyjsku, a mianowicie: Daj, daj (muz. i sł. Adam Skorupka), Raz, tylko jeden raz (muz. i sł. Marek Sart), Ta Rena (muz. Czesław Majewski – sł. Zbigniew Stawecki), Jabłonie (muz. i sł. Janusz Hajdun)[2][8].

W czerwcu 1970 roku Dana Lerska wraz zespołem Wanderpol zaprezentowała na KFPP w Opolu piosenkę pt. Szli na zachód osadnicy, która ukazała się na EP-ce (Muza N 0604) i znalazła się na kompilacjach dotyczących festiwali kołobrzeskich (Muza XL 0849 i Muza SXL 1359)[7]. W lipcu piosenkarka otrzymała „Srebrny Pierścień” na IV FPŻ w Kołobrzegu za wykonanie (wraz z zespołem) pieśni pt. To oni szli, która jest dostępna na longplayu podsumowującym tę edycję festiwalu (Muza XL 0672)[7].

W 1970 roku grupa zarejestrowała dla Polskiego Radia kilka utwórów – m.in. zaśpiewaną przez Danę Lerską Balladę o tobie (muz. Włodzimierz Wander – sł. Zbigniew Stawecki) i Numer dziewięć, a także wykonaną przez Wandera piosenkę pt. Gdy przymkniesz oczy[3]. Zaś rok później zespół nagrał m.in. utwory Wyprawię bal (muz. Włodzimierz Wander – sł. Joanna Jurandot-Nawrocka)[9] i Piękniej może być, niż było (muz. Tomasz Dziubiński – sł. Wanda Sieradzka) w wykonaniu wokalnym Lerskiej[10] oraz kolejną piosenkę zaśpiewaną przez Wandera pt. Dam ci piosenkę (muz. Włodzimierz Wander – sł. Zbigniew Stawecki)[3][11].

W 1971 roku Wanderpol m.in. towarzyszył Danie Lerskiej na V FPŻ w Kołobrzegu, wykonując piosenkę pt. Ech Soniu, Soniu (muz. Włodzimierz Wander – Tadeusz Aleksandrowicz)[10][12], wydaną na kolejnej kompilacji (Muza XL 0747)[7][10], a następnie został rozwiązany (Dziubiński odszedł w maju i został jednym ze współzałożycieli grupy Test), po czym we wrześniu 1972 roku reaktywowano go w składzie: Włodzimierz Wander (saksofon tenorowy), Tomasz Dziubiński (gitara), Jerzy Jabłoński (instrumenty klawiszowe), Jan Goethel (gitara basowa), Jan Słotkowicz (perkusja), by znów na kilka miesięcy wyjechał do ZSRR z nowym programem estradowym pt. Dziękuję serce i akompaniować Danie Lerskiej, Wiktorowi Zatwarskiemu oraz żeńskiemu kwartetowi wokalnemu Pro Contra[2].

W kwietniu 1974 roku Dana Lerska dała recital piosenkarski w Teatrze Żydowskim w Warszawie, zaś w sierpniu Wanderpol wziął udział w koncercie „Ten stary dobry rock and roll” w ramach XIV MFP w Sopocie, by następnie do czerwca 1975 roku przebywać w Chicago i występować w tamtejszym klubie polonijnym Cafe Polonaise[3]. Dalsza historia grupy związana jest już ściśle ze stałym pobytem za oceanem[3]. Do Wandera dołączyli starzy i nowi partnerzy muzyczni, a byli to: Krzysztof Słotkowicz (gitara, gitara basowa)[13], Jerzy Jabłoński (pianino, syntezator) i Marian Myszko (perkusja)[potrzebny przypis][14].

Na początku 1977 roku grupa wyjeżdża ponownie do Stanów Zjednoczonych i od tego czasu intensywnie występuje w klubach amerykańskich i polonijnych – samodzielnie oraz akompaniując artystom polskiej estrady w Chicago i Los Angeles[2]. W październiku 1977 roku Wanderpol w tym samym składzie wziął udział w sesji nagraniowej albumu Krzysztofa Klenczona pt. The Show Never Ends, która miała miejsce w Universal Recording Studio w Chicago[14][15].

Kolejny skład grupy wraz z Wanderem współtworzyli byli współpracownicy Bogusława Meca: Tomasz Dziubiński (gitara, harmonijka ustna, wokal wspierający – na przełomie lat 60. i 70. współzałożyciel i muzyk Wanderpolu), Marek Potemski (instrumenty klawiszowe, wokal wspierający) i Grzegorz Gierłowski (perkusja, instrumenty perkusyjne, wokal wspierający)[2], a z zespołem śpiewała niezmiennie Dana Lerska[3].

W styczniu 1980 roku Dziubiński przeszedł do Kwintetu Aleksandra Mazura[2], zaś skład grupy zmieniał się wielokrotnie[3]. W Chicago stałą siedzibą Wanderpolu był klub Cardinal, który po kilku latach stał się własnością Włodzimierza Wandera[3]. W lutym 1981 roku zespół wystąpił na koncercie dobroczynnym w klubie Milford, towarzysząc Danie Lerskiej i Krzysztofowi Klenczonowi oraz występując obok Krzysztofa Krawczyka[2] i jego Krystof Bandu[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wanderpol. discogs.com. [dostęp 2023-04-11]. (pol.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Oficjalna strona Tomasza Dziubińskiego – Fotokalendarium. [dostęp 2023-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-07)]. (pol.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j Wanderpol – biogram. 2012-01-01. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  4. ↑ Jacek Żyliński: Dana Lerska – Ucz się śmiać z przegranej (Pronit, SP-350). kppg.waw.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  5. ↑ a b Weź, co chcesz. online.zaiks.org.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  6. ↑ a b Jesienne dni. online.zaiks.org.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  7. ↑ a b c d Dana Lerska – biogram. 2016-07-31. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  8. ↑ a b Rena Rolska – Дай, Дай!. discogs.com. [dostęp 2023-04-11]. (ang.).
  9. ↑ Wyprawię bal. online.zaiks.org.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  10. ↑ a b c Dana Lerska i Wanderpol – nagrania radiowe. youtube.com. [dostęp 2023-04-12]. (ang.).
  11. ↑ Dam ci piosenkę. online.zaiks.org.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  12. ↑ Ech Soniu, Soniu. online.zaiks.org.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  13. ↑ Jan Słotkowicz: Akademia Retromuzyczna im. Henryka Pelli: O dwóch takich co z niejednego pieca chleb muzyczny jedli. retromuzyka.pl. [dostęp 2023-04-13]. (pol.).
  14. ↑ a b The Show Never Ends – realizacja. bibliotekapiosenki.pl. [dostęp 2023-04-13]. (pol.).
  15. ↑ Krzysztof Klenczon - The Show Never Ends (KAMCD 31, 2020) info: okładka płyty
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wanderpol&oldid=70123288”