Warłaam (Dienisow)

Warłaam

Wasilij Dienisow
Arcybiskup czernihowski
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1804 Nowogród
Data i miejsce śmierci	18 stycznia 1873 Nowogród Siewierski
Miejsce pochówku	?↗
Biskup czernihowski
Okres sprawowania	1866–1871
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	21 listopada 1826
Diakonat	24 grudnia 1826
Prezbiterat	1 lipca 1829
Nominacja biskupia	17 lipca 1860
Chirotonia biskupia	21 sierpnia 1860

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	21 sierpnia 1860
Miejscowość	Petersburg
Miejsce	Sobór św. Izaaka
Konsekrator	Izydor (Nikolski)

Warłaam, imię świeckie Wasilij Porfirjewicz Dienisow (ur. 22 marca^?/3 kwietnia 1804 w Nowogrodzie, zm. 6 stycznia^?/18 stycznia 1873 w Nowogrodzie Siewierskim) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Był synem prawosławnego diakona. Ukończył seminarium duchowne w Nowogrodzie, a po jego ukończeniu został w nim zatrudniony jako lektor języka francuskiego. Był uczniem duchownym i osobistym służką (cs. kielejnikiem) rektora seminarium, archimandryty Ignacego (Siemionowa), który w szczególności dbał o rozwój jego zdolności kaznodziejskich i starał się zainteresować go archeologią kościelną. Wieczyste śluby mnisze złożył 21 listopada 1826 w monasterze św. Antoniego Rzymianina w Nowogrodzie Wielkim. Przybrał imię zakonne Warłaam na cześć świętego mnicha Warłaama Chutyńskiego. 24 grudnia 1826 został wyświęcony na hierodiakona. W roku następnym został lektorem języków francuskiego i greckiego w seminarium w Nowogrodzie, zaś w 1828 objął także stanowisko inspektora i wykładowcy w szkole duchownej w tym samym mieście.

W maju 1828, gdy Ignacy (Siemionow) został biskupem ołonieckim, hierodiakon Warłaam wyjechał razem z nim do siedziby biskupów tejże eparchii w Pietrozawodsku i wszedł w skład konsystorza administratury. 1 lipca 1829 przyjął święcenia kapłańskie, zaś we wrześniu rozpoczął pracę w charakterze inspektora i wykładowcy miejscowego seminarium duchownego. Z powodu „zawiści i złej woli”, jaką wywoływała jego przyjaźń z biskupem Ignacym w 1833 musiał wyjechać do Wiatki, gdzie został inspektorem i nauczycielem filozofii w seminarium duchownym. W marcu 1834 mianowano go przełożonym monasteru Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Wierchoczepiecku, w lipcu został archimandrytą, zaś w 1835 wszedł w skład konsystorza eparchii wiackiej i słobodzkiej. W roku następnym Święty Synod przeniósł go na stanowisko inspektora seminarium duchownego w Astrachaniu, jednak z nieznanych powodów duchowny nigdy tam nie wyjechał.

W 1840 został rektorem seminarium duchownego w Irkucku oraz przełożonym monasteru Wniebowstąpienia Pańskiego w tym samym mieście. Zorganizował budowę nowego gmachu seminaryjnego. Trzy lata później z powodu złego stanu zdrowia (zapadł na reumatyzm i zapalenie płuc po tym, gdy wpadł do wody przechodząc przez zamarzniętą Angarę) został zwolniony z pracy w szkole. W 1844 mianowano go przełożonym monasteru św. Makarego Żółtowodzkiego (eparchia niżnonowogrodzka), a osiem lat później – monasteru św. Cyryla Biełozierskiego w Kiriłłowie. W 1853 powierzono mu także obowiązki cenzora kazań wygłaszanych w cerkwiach w tymże mieście, a w 1854 – dziekana miejscowych parafii. W 1857 Święty Synod przeniósł go do monasteru św. Jerzego w Nowogrodzie, a następnie mianował dziekanem klasztorów w tymże mieście.

17 lipca 1860 został nominowany na biskupa jekaterynburskiego, wikariusza eparchii permskiej i solikamskiej. Chirotonia biskupia odbyła się 21 sierpnia tego samego roku w soborze św. Izaaka w Petersburgu. Po dwóch latach został ordynariuszem eparchii orenburskiej i uralskiej. Już na początku urzędowania znalazł się w konflikcie z miejscowym gubernatorem A. Biezakiem, będącym w sporze również z poprzednim biskupem orenburskim Antonim i starającym się o likwidację eparchii orenburskiej. Konflikt ten został zażegnany, gdy biskup Warłaam zobowiązał się do zmniejszenia rocznych wydatków administratury z 10 tys. do 3 tys. rubli srebrem. We wszystkich parafiach eparchii polecił prowadzić kroniki, angażował się w działalność misyjną i utworzył w Orenburgu monaster Św. Ducha, którego mieszkańcy również mieli skupiać się na takiej aktywności. W 1866 założył towarzystwo opieki nad biednymi duchownymi i ich rodzinami. Prowadził ascetyczny tryb życia.

W 1866 przeniesiony na katedrę czernihowską, w 1868 otrzymał godność arcybiskupa. Uporządkował zarządzanie eparchią, które podupadło po śmierci jego poprzednika arcybiskupa Filareta, zwalczał przypadki nadużyć związanych ze spowiedzią i uporządkował miejscowe praktyki liturgiczne. W 1871 wskutek pogarszającego się od kilku lat stanu zdrowia odszedł w stan spoczynku i spędził ostatnie dwa lata życia jako mnich-zatwornik w monasterze Przemienienia Pańskiego w Nowogrodzie Siewierskim. Został pochowany w cerkwi św. Eliasza na terenie tegoż klasztoru.

Autor szeregu kazań drukowanych w wydawnictwach cerkiewnych oraz w odrębnych tomach, jak również nabożeństwa do św. Niła Sorskiego, którego otaczał szczególną czcią.

Odznaczony orderem św. Anny II (1852) i I stopnia (1865) oraz orderem św. Włodzimierza III stopnia (1859).