Przejdź do zawartości

Wiktor Pawłowicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Pawłowicz
Ilustracja
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Pełne imię i nazwisko

Wiktor Aleksander Pawłowicz

Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1893
Oltu

Data i miejsce śmierci

2 grudnia 1961
Manchester

Przebieg służby
Lata służby

1912–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Komenda Rejonu Uzupełnień Gdynia

Stanowiska

komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Wiktor Aleksander Pawłowicz (ur. 6 stycznia 1893[a] w Oltu, zm. 2 grudnia 1961 w Manchester) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 6 stycznia 1893 w Oltu, ówczesnym mieście okręgowym obwodu karskiego, w rodzinie Aleksandra i Marii z Nawlickich[2]. Uczył się kolejno w gimnazjum państwowym w Tyflisie, Wilnie i Wiłkomierzu[2].

W 1912 wstąpił do Wileńskiej Szkoły Wojskowej[2]. 1 października 1914 został mianowany podporucznikiem[2]. W szeregach armii rosyjskiej walczył w czasie I wojny światowej[2]. W listopadzie 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji, a jesienią 1918 do 5 Dywizji Strzelców Polskich[2]. Walczył przeciwko bolszewikom w szeregach 3 pułku strzelców polskich. 5 października 1919 „przyczynił się w wysokim stopniu do odniesionego zwycięstwa” w boju pod wsią Lenki(inne języki) na Syberii[2]. 28 kwietnia 1922 major Franciszek Dindorf-Ankowicz we wniosku na odznaczenie Orderem Virtuti Militari napisał: „w chwilach krytycznych bowiem, w jakich znajdowała się ze wszech stron otoczona grupa 3 pułku strzelców polskich, niejednokrotnie rozstrzygał niebezpieczną sytuację przenosząc rozkazy dowódcy pułku i podtrzymując osobistą interwencją żołnierzy do wytrwania przeciw wściekłym atakom wroga. Kilkakroć, nie zważając na huraganowy ogień dział, samorzutnie niwecząc groźne zamiary wroga. Dzięki tej jego osobistej zapobiegliwości w chwilach największego chaosu i zamętu bojowego udało się przetrzymać najgorętsze chwile krytycznego boju”[2].

Po kapitulacji Dywizji Syberyjskiej uniknął niewoli i wrócił do Polski, gdzie wstąpił do 1 pułku syberyjskiego, późniejszego 82 pułku piechoty[2]. W szeregach tego oddziału walczył w Bitwie Warszawskiej[2]. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 82 pp w garnizonie Brześć[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 421. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W 1923 pełnił obowiązki komendanta kadry batalionu zapasowego 82 pp[5]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 119. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1924–1926[7][8]. Z dniem 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu[9]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku w DOK IX[10]. Z dniem 1 czerwca 1928 został przeniesiony służbowo do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu na stanowisko zastępcy szefa sztabu[2][11][12]. W kwietniu 1929 został przeniesiony służbowo do 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy na stanowisko szefa sztabu[13]. W marcu 1931 został przeniesiony do 24 pułku piechoty w Łucku na stanowisko dowódcy II batalionu[14][2][15][16]. W kwietniu 1934 został przeniesiony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Gdynia[17]. 1 września 1938 kierowana przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Gdynia, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”[18].

W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w Oflagu X A Sandbostel (numer jeniecki „363”)[19].

Zmarł 2 grudnia 1961 i został pochowany na cmentarzu Południowym w Manchester(inne języki)[20][21].

Był żonaty z Jadwigą z Zaścińskich, z którą miał syna Aleksandra (1917–1991), majora dyplomowanego[2][21].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia z „7 stycznia 1893” na „6 stycznia 1893”[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 24.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Wiktor Pawłowicz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.74-6979 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-31].
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 214.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 44.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 361, 408.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 170.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 112 z 23 października 1924, s. 626.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 314, 349, 1364.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926, s. 341.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927. Dodatek Nr 1, s. 4.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928, s. 230.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121, 173.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929, s. 126.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931, s. 101.
  15. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 9.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 26, 554.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 159.
  18. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 19, 847.
  19. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-05-31].
  20. ↑ Ewidencja grobów weteranów walk o Wolność i Niepodległość Polski. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-06-01].
  21. ↑ a b Wiktor Pawłowicz. Karol Kamil Peruta. [dostęp 2024-06-01].
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 19 sierpnia 1922, s. 614.
  23. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-31].
  24. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-31].
  25. ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
  26. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-31].
  27. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-31].
  28. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktor_Pawłowicz&oldid=73930685”