Wincenty Sobociński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Sobociński
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1894
Murzynno, Królestwo Prus

Data i miejsce śmierci

29 lipca 1959
Merlo, Argentyna

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

84 Pułk Strzelców Poleskich
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr IX
52 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych
Oddział II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego
Komisariat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku
1 Samodzielna Brygada Spadochronowa

Stanowiska

dowódca batalionu
szef sztabu brygady

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (front zachodni)

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Order Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Westerplatte 1939 rok. Od lewej: Henryk Sucharski, Sobociński Wincenty, Franciszek Dąbrowski

Wincenty Sobociński (ur. 14 lipca 1894 w Murzynnie, zm. 29 lipca 1959 w Merlo) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Józefa i Elżbiety z Benedykcińskich[1]. Działał w Tajnej Organizacji Narodowej w Inowrocławiu. Podczas I wojny światowej służył w Armii Cesarstwa Niemieckiego.

Żołnierz Armii Polskiej we Francji (gen. Hallera). W szeregach Wojska Polskiego walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Był trzykrotnie ranny. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 1308. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 84 pułk piechoty[2]. W 1923 nadal służył w 84 pp w Pińsku[3]. W marcu 1924 został przydzielony do Dowództwa 30 Dywizji Piechoty na stanowisko I oficera sztabu[4]. W grudniu tego roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu na stanowisko referenta w Oddziale Wyszkolenia[5][6]. W 1928 nadał służył w DOK IX jako oficer nadetatowy 84 pułku[7]. W stopniu kapitana piechoty ukończył IX Kurs Normalny w Wyższej Szkole Wojennej (od 2 listopada 1928 – 1 listopada 1930) uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 w korpusie oficerów piechoty. W październiku 1932 roku został przeniesiony do 52 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Złoczowie na stanowisko dowódcy batalionu[8][9]. Później był oficerem Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 roku i 44. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. Do końca istnienia II Rzeczypospolitej pełnił funkcję szefa Wydziału Wojskowego Komisariatu Generalnego RP w Wolnym Mieście Gdańsku (podlegał mu m.in. komendant Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte)[11][12].

Po agresji III Rzeszy na Polskę 1 września 1939 został aresztowany przez Niemców wraz z całym personelem Komisariatu Generalnego RP w Wolnym Mieście Gdańsku, po czym 5 września po interwencjach wydalonego już z terytorium Gdańska, Wysokiego Komisarza Ligi Narodów Carla Jakoba Burckhardta odstawiony do granicy niemiecko-litewskiej[13]. Z Kowna wrócił do Polski i ewakuował się na południe, po czym po agresji ZSRR na Polskę przez Rumunię trafił do Francji. Następnie przebywał w Wielkiej Brytanii. Został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. Awansowany do stopnia pułkownika. Od 23 lipca 1940 do sierpnia 1942 pełnił funkcję szefa sztabu 4 Brygady Kadrowej Strzelców i 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej, sformowanej w Wielkiej Brytanii. Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji.

Zamieszkał w Argentynie, gdzie zmarł. Pochowany na miejskim cmentarzu „Santa Isabel” w Libertad (Merlo) dzielnicy Buenos Aires[14].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odniesienia w filmach[edytuj | edytuj kod]

Osoba Wincentego Sobocińskiego pojawiła się w produkcjach filmowych dotyczących początku II wojny światowej, w tym oblężenia Westerplatte:

Westerplatte 1939 rok. Od prawej: Henryk Sucharski, Leon Pająk, Sobociński Wincenty (w cywilu) i Franciszek Dąbrowski

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wincenty Sobociński. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2015-09-02].
  2. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 60.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 367, 416.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 7 marca 1924 roku, s. 104.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 133 z 21 grudnia 1924 roku, s. 753.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 61, 319, 359.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 129, 192.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 329.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38, 580.
  10. ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 419.
  11. ↑ Wojciech Brański: Westerplatte 1939-2010. zsg.bialystok.pl, 2010-10-06. [dostęp 2015-09-02].
  12. ↑ Jarosław Mikołajewicz: Westerplatte - inne spojrzenie. oil.org.pl. [dostęp 2015-09-02].
  13. ↑ Janusz Roszko: Westerplatte broni się jeszcze'. s. 258.
  14. ↑ Rektor PMK o. Jerzy Jacek Twaróg z hołdem i modlitwą na grobie płk. dypl. Wincentego Sobocińskiego w Merlo (Buenos Aires) [online], Maciaszkowo, 28 maja 2021 [dostęp 2023-03-03] (pol.).
  15. ↑ a b c Z życia Polonii w Argentynie. Nekrolog. „Głos Polski”, s. 4, 7 sierpnia 1959. Buenos Aires. [dostęp 2023-03-03]. 
  16. ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. ↑ M.P. z 1925 r. nr 63, poz. 237 „za szczególne zasługi, położone w dziedzinie organizacji i administracji armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
  18. ↑ Na podstawie fotografii [1].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wincenty_Sobociński&oldid=73131127”