Wyścig Pokoju 1953

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wyścig Pokoju 1953
1952 1954
Data

1–14 maja 1953

Etapów

12

Dystans

2239 km

Czas zwycięzcy

62h 41' 12" (35,717 km/h)

Zgłoszenia

93 kolarzy

Ukończyło wyścig

38 kolarzy

Podium
Pierwsze miejsce

Dania Christian Pedersen

Drugie miejsce

Dania Hans Andresen

Trzecie miejsce

Gustav-Adolf Schur

Pozostałe klasyfikacje
Drużynowa

Niemiecka Republika Demokratyczna

VI Wyścig Pokoju (fr. Course de la Paix) odbył się w dniach 1–14 maja 1953 r. Tym razem ten wyścig kolarski organizowany przez redakcje: Trybuny Ludu, Rudého Práva oraz Neues Deutschland oraz związki kolarskie odpowiednio Polski, Czechosłowacji i NRD, wystartował z Bratysławy. Był to, na długie lata, jedyny taki wyjątek[1]. Wyścig był nieco dłuższy niż poprzednia edycja i liczył 2239 km. W klasyfikacji indywidualnej zwyciężył Duńczyk Christian Pedersen, a w klasyfikacji drużynowej po raz pierwszy w historii zespół NRD. Sędzią głównym wyścigu był Karel Tocl z Czechosłowacji.

Lista startowa[edytuj | edytuj kod]

W wyścigu wystartowało 93 kolarzy, spośród których zaledwie 38 dotarło do mety w Warszawie. Wpływ na to miały bardzo niesprzyjające warunki atmosferyczne panujące na części etapów. Kolarze ci byli członkami 16 zespołów. Po raz pierwszy w wyścigu udział wzięły reprezentacje Norwegii i Szwecji. W porównaniu z poprzednią edycją zabrakło kolarzy z Holandii i Włoch. Na starcie nie było również tryumfatora z poprzedniego roku Iana Steela, choć pojawiła się reprezentacja Wielkiej Brytanii. Reprezentacje Francji i Finlandii podobnie jak w latach poprzednich zostały wystawione przez robotnicze związki sportowe: francuski Fédération Sportive et Gymnique du Travail (FSGT) oraz fiński Työväenen Urheiluliitto (TUL).

Anglia ANGLIA Austria AUSTRIA
1 Bob Maitland 4 Stanley Jones 55 Franz Deutsch 58 Walter Müller
2 Gordon Thomas 5 Alfred Newman 56 Paul Fülöp 59 Alfred Sitzwohl
3 Peter Proctor 6 William Bellamy 57 Herbert Gstaltner 60 Max Bulla
Belgia BELGIA RUMUNIA
7 Albert Eloot 10 Louis van Schil 61 Victor Georgescu 64 Nicolae Maxim
8 Jacques Rebry 11 Louis Ruwet 62 Constantin Stănescu 65 Constantin Dumitrescu
9 Raymond Vanhoven 12 Marcel Tréfois 63 Nicolae Chicomban 66 Gheorghe Șandru
BUŁGARIA Wolne Terytorium Triestu WOLNE TERYTORIUM TRIESTU (drużyna robotnicza)
13 Ilija Wełczew 16 Janko Ognensky 67 Sante Orso 70 Enrico Sossi
14 Bojan Kocew 17 Cwetan Basew 68 Rinaldo Vrabez 71 Giordano Dreossi
15 Dimityr Kolew 18 Christo Iliew 69 Enrico Di Luciano 72 Giuseppe Mosetti
Dania DANIA NIEMIECKA REPUBLIKA DEMOKRATYCZNA
19 Kaj Allan Olsen 22 Max Jørgensen 73 Erich Schulz 76 Lothar Meister I
20 Hans Andresen 23 Wedell Østergaard 74 Bernhard Trefflich 77 Erich Zawadski
21 Christian Pedersen 24 Finn Thygesen 75 Gustav-Adolf Schur 78 Paul Dinter
Finlandia FINLANDIA (TUL) Polska POLSKA
25 Veikko Kasslin 28 Reino Ranta 79 Mieczysław Wilczewski 82 Władysław Klabiński
26 Veikko Haaga 29 Kari Lehto 80 Henryk Hadasik 83 Wacław Wójcik
27 Aimo Jokinen 30 Kyösti Mondolin 81 Stanisław Królak 84 Mieczysław Ulik
Francja FRANCJA (FSGT) Czechosłowacja CZECHOSŁOWACJA
31 Gabriel Audemard 34 Charles Pedergnana 85 Jan Kubr 88 Karel Nesl
32 Georges Berthelot 35 Christian Radigon 86 Jan Kněžourek 89 Vlastimil Růžička
33 Fernand Fillette 36 Roger Sabatier 87 Miroslav Malek 90 Karel Kuneš
WĘGRY POLONIA FRANCUSKA
43 Béla Bartusek 46 József Kiss-Dala 91 Piotr Radowicz 94 Jan Wyszyński
44 Imre Ripp 47 Mihály Mayer 92 Edmund Sikora 95 Wacław Chraplak
45 Lajos Szabó 48 Lajos Sipos 93 Aleksander Pawlisiak 96 Jan Kuźnicki
Norwegia NORWEGIA Szwecja SZWECJA
49 Wilhelm Trygg 52 Roald Hammerstad 97 … Ikarson[2]
50 Aage Kjelstrup 53 Aulid Andersen 98 … Bäckman
51 Erling Kristiansen 54 Eulind Holgersen 99 … Gransten

Trasa wyścigu[edytuj | edytuj kod]

6. edycja Wyścigu Pokoju, była najdłuższą z dotychczasowych. Liczyła 2239 km podzielonych na dwanaście etapów. Start po raz pierwszy w historii odbył się w Bratysławie, później przez Pragę i Berlin kolarze dojechali do mety wyścigu w Warszawie. Pierwsze cztery etapy prowadziły przez terytorium Czechosłowacji. Później po dniu przerwy kolejne cztery etapy rozegrano w NRD i po kolejnym dniu przerwy ostatnie cztery etapy w Polsce. Najdłuższym etapem był etap ósmy z Berlina do Görlitz liczący 226 km. Niewiele krótszy był również drugi etap z Brna do Pragi liczący 224 km. Najkrótszym etapem był ten ostatni rozgrywany na trasie z Łodzi do Warszawy – liczył 139 km.

Przebieg wyścigu[edytuj | edytuj kod]

Rywalizację w 6. edycji Wyścigu Pokoju można podzielić na trzy części. Każda z nich przebiegała przez terytorium innego państwa i każda miała cztery etapy. Pierwsza część rozgrywana na czeskich „kopcach” miała codziennie innego lidera. Z bardzo dobrej strony pokazali się Duńczycy, których liderem był Christian Pedersen. Na koniec tej część to właśnie on założył żółtą koszulkę lidera wyścigu, a jego koledzy z drużyny prowadzili w klasyfikacji drużynowej. Część druga rozgrywana na szosach NRD charakteryzowała się fatalną pogodą, która miała znaczący wpływ na przebieg rywalizacji. Najgorsze wydarzyło się na najdłuższym etapie z Berlina do Görlitz, na którym fatalna pogoda przetrzebiła peleton. Na pozycji lidera miejscami zamieniają się Duńczycy Pedersen i Hans Andresen, ale ponownie na jej zakończenie w żółtej koszulce jechał Pedersen. Równie drużynowymi liderami nadal był jego zespół. Trzecia część to ponowna odmiana pogody, która znacznie się poprawiła. Wszystkie etapy rozgrywane w Polsce wygrali Polacy (jeden z nich był członkiem drużyny Polonii Francuskiej). Reprezentacja Polski walczyła o to, aby w ogóle być klasyfikowaną jako drużyna, gdyż po problemach w pierwszych dwóch częściach jechało już tylko trzech Polaków (do klasyfikacji drużynowej liczyły się czas trzech kolarzy). Tymczasem w walce o zwycięstwo indywidualne w wyścigu liczyli się tylko Duńczycy, których próbował jeszcze naciskać Gustav-Adolf Schur z NRD. Ostatecznie zwycięzcą wyścigu został Pedersen. Ciekawsza była walka o tryumf w klasyfikacji drużynowej. Reprezentacja NRD mocno atakowała pozycję Duńczyków i ostatecznie wyszła z tej walki zwycięsko.

Etapy[edytuj | edytuj kod]

I etap (1 maja 1953), Bratysława – Brno (170 km)[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy etap 6. edycji Wyścigu Pokoju to było rozpoznawanie sił poszczególnych zespołów i kolarzy. Ostatecznie etap wygrał Belg Albert Eloot, który odskoczył nieznacznie od porozrywanego peletonu i na mecie osiągnął przewagę jedenastu sekund nad drugim kolarzem. Został też pierwszym liderem wyścigu. W klasyfikacji drużynowej prowadzenie objęli Brytyjczycy, których trzech zajęło miejsca w pierwszej dziesiątce. Z Polaków z dobrej strony pokazał się jedynie Henryk Hadasik, który zajął czwarte miejsce. Pozostali Polacy zaczęli wyścig słabo i zajęli odległe pozycje.

Lp. Zawodnik Czas/strata
1. Belgia Albert Eloot 4:25,26
2. Anglia Bob Maitland +0,11
3. Dania Christian Pedersen +0,12
4. Polska Henryk Hadasik +0,13
5. Belgia Louis van Schil +0,14
6. Anglia Peter Proctor +0,19
7. Bernhard Trefflich +0,20
8. Anglia Alfred Newman +0,24
9.[3] Norwegia Wilhelm Trygg +0,33
9. Gustav-Adolf Schur +0,33

II etap (2 maja 1953), Brno – Praga (224 km)[edytuj | edytuj kod]

Drugi etap 6. edycji Wyścigu Pokoju był jednocześnie jej drugim najdłuższym etapem. Na metę dojechała czteroosobowa ucieczka, w której było dwóch Duńczyków Christian Pedersen oraz Hans Andresen, Austriak Franz Deutsch i Brytyjczyk Bob Maitland. Na finiszu wygrał Pedersen, a cała czwórka osiągnęła przewagę blisko siedmiu minut nad kolejnymi kolarzami. Dzięki temu liderem wyścigu został zwycięzca etapu Pedersen, a Duńczycy przejęli niebieskie koszulki liderów klasyfikacji drużynowej. Najlepszy z Polaków Wacław Wójcik zajął siódme miejsce ze stratą ponad siedmiu minut do zwycięzcy.

Lp. Zawodnik Czas/strata
1. Dania Christian Pedersen 6:09,27
2.[3] Anglia Bob Maitland +0,00
2. Dania Hans Andresen +0,00
2. Austria Franz Deutsch +0,00
5. Erich Schulz +6,50
6. Belgia Louis van Schil +6,58
7.[3] Polska Wacław Wójcik +7,08
7. Francja Christian Radigon +7,08
7. Belgia Albert Eloot +7,08
7. Anglia Peter Proctor +7,08

III etap (3 maja 1953), Praga – Karlowe Wary (173 km)[edytuj | edytuj kod]

Na trzecim etapie podobnie, jak na poprzednim do mety dojechała ucieczka. Tym razem znalazło się w niej ośmiu kolarzy. Etapowym zwycięzcą i nowym liderem wyścigu został Austriak Franz Deutsch. Tym razem słabiej pojechali Duńczycy, którzy stracili na rzecz Brytyjczyków prowadzenie w klasyfikacji drużynowej. Przyzwoicie spisali się Polacy Władysław Klabiński (jechał w ucieczce i ukończył etap z minimalną stratą do zwycięzcy) i Wacław Wójcik (przyjechał na dziewiątym miejscu ze stratą nieco ponad półtorej minuty). Niestety pecha miał Henryk Hadasik, który uczestniczył w kraksie i musiał wycofać się z wyścigu.

Lp. Zawodnik Czas/strata
1. Austria Franz Deutsch 4:46,19
2.[3] Belgia Louis van Schil +0,00
2. Nicolae Maxim +0,00
2. Bernhard Trefflich +0,00
2. Czechosłowacja Miroslav Malek +0,00
2. Czechosłowacja Jan Kněžourek +0,00
7.[3] Polska Władysław Klabiński +0,06
7. Francja Roger Sabatier +0,06
9. Polska Wacław Wójcik +1,39
10.[3] Anglia Bob Maitland +5,29
10. Belgia Albert Eloot +5,29

IV etap (4 maja 1953), Karlowe Wary – Děčín (160 km)[edytuj | edytuj kod]

Czwarty etap 6. edycji Wyścigu Pokoju kończył czechosłowacką część wyścigu. Zakończył się on podobnie do dwóch poprzednich. Na metę dojechała trzyosobowa ucieczka, w której było dwóch Duńczyków (podobnie jak na drugim etapie byli to Hans Andresen i Christian Pedersen) oraz reprezentant gospodarzy Vlastimil Růžička, który wygrał ten etap (było to już jego dziewiąte zwycięstwo etapowe). Liderem wyścigu został ponownie Pedersen. Za trójką, która jako pierwsza dojechała do mety etap ukończyła, ze stratą blisko czterech minut, kolejna trzyosobowa grupka, a ponad minutę później główna grupa. Dzięki temu, że w pierwszej trójce było dwóch Duńczyków, reprezentacja tego kraju wróciła na pozycję lidera klasyfikacji drużynowej.

Lp. Zawodnik Czas/strata
1. Czechosłowacja Vlastimil Růžička 4:22,07
2.[3] Dania Hans Andresen +0,00
2. Dania Christian Pedersen +0,00
4.[3] Belgia Albert Eloot +3,56
4. Gustav-Adolf Schur +3,56
4. Norwegia Wilhelm Trygg +3,56
7.[3] Aleksander Pawlisiak +5,15
7. Francja Fernand Fillette +5,15
7. Wacław Chraplak +5,15
10.[3] Dania Max Jørgensen +5,15
10. Czechosłowacja Miroslav Malek +5,15
10. Czechosłowacja Karel Nesl +5,15
10. Francja Christian Radigon +5,15

V etap (6 maja 1953), Bad Schandau – Karl-Marx-Stadt (195 km)[edytuj | edytuj kod]

Po dniu przerwy piąty etap rozpoczął rywalizację kolarzy na terenie NRD. Zmieniła się pogoda, jazdę kolarzom utrudniał zimny deszcz i lodowaty wiatr. Na skutek takich warunków peleton rozpadł się na wiele grupek. Zwycięzcą tego trudnego etapu został Bułgar Bojan Kocew, który wyprzedził o około pół minuty kolejną grupkę kolarzy. Żółtą koszulkę lidera wyścigu utrzymał Duńczyk Christian Pedersen. Również drużynowo reprezentanci tego kraju utrzymali prowadzenie. Dla polskich kolarzy był to bardzo nieudany etap i wszyscy ponieśli duże starty. Najlepszy z nich Stanisław Królak był 36. ze stratą ponad dwudziestu sześciu minut. W klasyfikacji drużynowej reprezentacja Polski straciła do zwycięskich Duńczyków dwie godziny.

Lp. Zawodnik Czas/strata
1. Bojan Kocew 6:16,38
2. Lothar Meister I +0,24
3. Wedell Østergaard +0,24
4. Czechosłowacja Vlastimil Růžička +0,25
5. Dimityr Kolew +0,28
6. Gustav-Adolf Schur +0,35
7. Dania Hans Andresen +0,46
8. Belgia Albert Eloot +1,51
9. Belgia Louis Ruwet +4,16
10. József Kiss-Dala +4,16

VI etap (7 maja 1953), Karl-Marx-Stadt – Lipsk (187 km)[edytuj | edytuj kod]

Na szóstym etapie pogoda również nie dopisała kolarzom. Nadal padał deszcz i wiał silny wiatr. Jednak tym razem peleton nie podzielił się aż tak bardzo jak na poprzednim etapie. Do mety w Lipsku jako pierwsi dojechali dwaj kolarze: reprezentant Czechosłowacji Miroslav Malek i jadący kolejny już raz w czołówce Duńczyk Hans Andresen. Ostatecznie Malek wygrał etap, a Andresen zdobył żółtą koszulkę lidera wyścigu. Trzecie miejsce na tym etapie zajął Gustav-Adolf Schur z NRD, który stracił do zwycięzcy nieco ponad minutę. Za nim do mety dojechał jeszcze samotnie Belg Jacques Rebry, a później już peleton, który zanotował blisko pięć minut straty do zwycięzcy etapu. Trudów wyścigu nie wytrzymali Wacław Wójcik i Mieczysław Ulik, którzy wycofali się z wyścigu. To spowodowało, że na kolejnych etapach reprezentacja Polski jechała w najmniejszym dopuszczalnym, trzyosobowym, składzie. Drużynowymi liderami wyścigu pozostali Duńczycy.

Lp. Zawodnik Czas/strata
1. Czechosłowacja Miroslav Malek 5:58,32
2. Dania Hans Andresen +0,00
3. Gustav-Adolf Schur +1,06
4. Belgia Jacques Rebry +3,20
5. Dania Max Jørgensen +4,43
6. Belgia Louis Ruwet +4,43
7. Austria Alfred Sitzwohl +4,43
8. Paul Dinter +4,43
9. Aleksander Pawlisiak +4,43
10. Norwegia Wilhelm Trygg +4,43

VII etap (8 maja 1953), Lipsk – Berlin (199 km)[edytuj | edytuj kod]

Na siódmym etapie nieco polepszyła się pogoda. Mimo to peleton podzielił się na mniejsze grupki. Do mety jako pierwsza dojechała ośmioosobowa grupa, w której znaleźli się kolarze, którzy byli faworytami do wygrania wyścigu. Było więc dwóch Duńczyków – aktualny lider Hans Andresen i Christian Pedersen, oraz podążających za nimi jak cienie dwóch reprezentantów NRD – Gustav-Adolf Schur i Lothar Meister, a także Austriak Franz Deutsch i Czechosłowak Vlastimil Růžička, oraz dwóch Polaków choć reprezentujących różne zespoły – Stanisław Królak (Polska) i Aleksander Pawlisiak (Polonia francuska). Na mecie we wschodnim Berlinie najszybszy okazał się lider wyścigu Andresen, który umocnił się na prowadzeniu w klasyfikacji generalnej wyścigu. Również reprezentacja Danii powiększyła swoją przewagę nad kolejnymi zespołami w klasyfikacji drużynowej.

Lp. Zawodnik Czas/strata
1. Dania Hans Andresen 5:41,11
2. Aleksander Pawlisiak +0,00
3. Czechosłowacja Vlastimil Růžička +0,00
4. Austria Franz Deutsch +0,00
5. Polska Stanisław Królak +0,00
6. Gustav-Adolf Schur +0,00
7. Lothar Meister I +0,00
8. Dania Christian Pedersen +0,00
9. Anglia Gordon Thomas +4,41
10. Polska Mieczysław Wilczewski +4,41

VIII etap (9 maja 1953), Berlin – Görlitz (226 km)[edytuj | edytuj kod]

Ósmy, najdłuższy etap 6. edycji Wyścigu Pokoju miał niesamowity przebieg. Od startu kolarze zmagali się ze skrajnie niekorzystną pogodą – lejącym deszczem, padającym gradem i momentami śniegiem. Na długiej 226 kilometrowej trasie wiejący lodowaty wiatr i zadymka śnieżna zdziesiątkowały peleton. W tych niezwykłych warunkach do mety jako pierwsza dojeżdża sześcioosobowa grupka, w której jechało w sumie czterech Polaków – Stanisław Królak i Mieczysław Wilczewski z reprezentacji Polski oraz Aleksander Pawlisiak i Piotr Radowicz z zespołu Polonii francuskiej. Poza nimi był jeszcze Brytyjczyk Stanley Jones i reprezentant NRD Bernhard Trefflich. Po walce na finiszu wygrał reprezentant gospodarzy Trefflich. Sześć minut za nimi przyjechało kolejnych trzech kolarzy, wśród których był Duńczyk Christian Pedersen, który dzięki temu zdobył żółtą koszulkę lidera wyścigu. W klasyfikacji drużynowej bez zmian na czele Duńczycy. Dramatyczne chwile na trasie przeżywał trzeci z reprezentantów Polski Władysław Klabiński, który chciał się wycofać. Jednak nie zgodził się na to trener i szefostwo polskiej ekipy, gdyż w tym przypadku reprezentacja Polski nie byłaby klasyfikowana w zestawieniu drużynowym. Wobec tego Klabiński zmuszony jechać dalej, pod opieką łącznika motocyklowego Michała Korsaka Zaleskiego, zatrzymując się po drodze w przydrożnych zagrodach, gdzie pił kawę ukończył etap ze stratą godziny i dwudziestu sześciu minut do zwycięzcy.

Lp. Zawodnik Czas/strata
1. Bernhard Trefflich 5:55,37
2. Aleksander Pawlisiak +0,00
3. Anglia Stanley Jones +0,02
4. Polska Stanisław Królak +0,04
5. Piotr Radowicz +0,06
6. Polska Mieczysław Wilczewski +0,11
7. Dania Christian Pedersen +6,02
8. Austria Alfred Sitzwohl +6,05
9. Anglia Gordon Thomas +6,12
10. Nicolae Maxim +7,27

IX etap (11 maja 1953), Zgorzelec – Wrocław (162 km)[edytuj | edytuj kod]

Po dniu przerwy i odpoczynku po trudach poprzedniego etapu kolarze wyruszyli do ścigania się na dziewiątym etapie. Poprawiła się pogoda. Przestał padać deszcz i zrobiło się cieplej. Na pierwszym polskim etapie tej edycji Wyścigu Pokoju z bardzo dobrej strony pokazali się reprezentanci Polski. Cała jadąca jeszcze w wyścigu trójka kolarzy znalazła się w pierwszej piątce kolarzy sklasyfikowanych na tym etapie. Swoje pierwsze etapowe zwycięstwo w Wyścigu Pokoju odniósł Stanisław Królak, który samotnie minął linię mety. Prawie pół minuty później na metę wpadła trójka kolarzy: Duńczyk Max Jørgensen, niezmordowany Austriak Franz Deutsch i Władysław Klabiński. Po kolejnych trzech minutach na mecie pojawił się kolejny Polak Mieczysław Wilczewski. Dopiero dwie minuty później metę etapu minął lider wyścigu Christian Pedersen z Danii. W klasyfikacji drużynowej nadal na czele utrzymali się Duńczycy.

Lp. Zawodnik Czas/strata
1. Polska Stanisław Królak 4:15,47
2. Dania Max Jørgensen +0,26
3. Austria Franz Deutsch +0,26
4. Polska Władysław Klabiński +0,26
5. Polska Mieczysław Wilczewski +3,44
6. Aleksander Pawlisiak +5,46
7. Dania Hans Andresen +5,46
8. Bernhard Trefflich +5,46
9. Dania Christian Pedersen +5,46
10. Austria Alfred Sitzwohl +5,46

X etap (12 maja 1953), Wrocław – Chorzów (198 km)[edytuj | edytuj kod]

Dziesiąty etap ponownie zakończył się zwycięstwem Polaka. Tym razem był to Mieczysław Wilczewski, który do mety dojechał z innym Polakiem Wacławem Chraplakiem, jadącym w barwach Polonii francuskiej. Na trzecim miejscu ze stratą pół minuty do zwycięzcy przyjechał Stanisław Królak. Był to kolejny udany etap dla polskich kolarzy. Niewiele mniej powodów do satysfakcji mieli kolarze NRD Bernhard Trefflich i Gustav-Adolf Schur, którzy przyjechali na kolejnych miejscach, dzięki czemu reprezentacja NRD odrobiła na tym etapie ponad dwadzieścia minut do prowadzących w klasyfikacji drużynowej Duńczyków i zyskała szansę na zwycięstwo drużynowe. Liderem wyścigu pozostał Christian Pedersen, mimo iż poniósł znaczne straty do zwycięzców.

Lp. Zawodnik Czas/strata
1. Polska Mieczysław Wilczewski 5:05,51
2. Wacław Chraplak +0,00
3. Polska Stanisław Królak +0,29
4. Bernhard Trefflich +0,31
5. Gustav-Adolf Schur +0,33
6. Aleksander Pawlisiak +2,31
7. Dania Hans Andresen +9,24
8. Jan Wyszyński +9,25
9. Czechosłowacja Vlastimil Růžička +11,55
10. Czechosłowacja Miroslav Malek +11,55

XI etap (13 maja 1953), Stalinogród – Łódź (206 km)[edytuj | edytuj kod]

Jedenasty etap 6. edycji Wyścigu Pokoju był kolejnym etapem wygranym przez Polaka. Tym razem był to reprezentujący Polonię francuską Aleksander Pawlisiak, który wyprzedził nieznacznie dwóch innych uczestników ucieczki Vlastimila Růžičkę z Czechosłowacji i wielkiego pechowca tego etapu Stanisława Królaka, który jako pierwszy zbliżał się do mety, gdy przewrócił się na bieżni stadionu w Łodzi. Na skutek tego upadku ukończył etap na trzeciej pozycji biegnąc do mety z rowerem na ramieniu. Lider wyścigu Duńczyk Christian Pedersen wspierany przez kolegę z reprezentacji Hansa Andresena ukończył etap w pierwszej dziesiątce ze stratą czterech i pół minuty do zwycięzcy i utrzymał swoją pozycję w klasyfikacji generalnej. Jednak pomimo tego, że dwóch kolarzy znalazło się w pierwszej dziesiątce nie udało się Duńczykom utrzymać prowadzenia w klasyfikacji drużynowej. Zostali wyprzedzeni przez zespół NRD.

Lp. Zawodnik Czas/strata
1. Aleksander Pawlisiak 5:31,16
2. Czechosłowacja Vlastimil Růžička +0,09
3. Polska Stanisław Królak +0,09
4. Francja Christian Radigon +0,12
5. Belgia Louis van Schil +0,23
6. Lothar Meister I +0,24
7. Piotr Radowicz +0,32
8. Jan Wyszyński +4,27
9. Dania Hans Andresen +4,33
10. Dania Christian Pedersen +4,33

XII etap (14 maja 1953), Łódź – Warszawa (139 km)[edytuj | edytuj kod]

Ostatni, dwunasty etap 6. edycji Wyścigu Pokoju, był zarazem etapem najkrótszym. W klasyfikacji indywidualnej wszystko było już jasne, gdyż przewaga lidera Christiana Pedersena nad trzecim Gustavem-Adolfem Schurem była znaczna (drugie miejsce zajmował kolega Pedersena z drużyny Danii Hans Andresen). W klasyfikacji drużynowej reprezentacja NRD musiała jedynie pilnować swojej przewagi nad Duńczykami. Ostatecznie o zwycięstwo etapowe na mecie w Warszawie walczyło trzech kolarzy Polak Stanisław Królak, Bułgar Bojan Kocew i reprezentant Czechosłowacji Karel Kuneš. Zwycięsko z tej rywalizacji wyszedł Królak, który jako jedyny w tej edycji wygrał dwa etapy. Główna grupa dojechała do mety nieco ponad dwadzieścia sekund za zwycięzcą. W klasyfikacji indywidualne i drużynowej nic się już nie zmieniło. Zwycięzcą wyścigu został Duńczyk Christian Pedersen, drugie miejsce zajął jego rodak Hans Andresen, a trzeci był reprezentant NRD Gustav-Adolf Schur. Najlepszy z Polaków Stanisław Królak zajął ósme miejsce. W klasyfikacji drużynowej zwyciężył zespół NRD, przed Danią i Polonią Francuską. Reprezentacja Polski zajęła 6. miejsce z olbrzymią stratą blisko trzech godzin i dwudziestu minut do tryumfatorów.

Lp. Zawodnik Czas/strata
1. Polska Stanisław Królak 3:22,39
2. Czechosłowacja Karel Kuneš +0,02
3. Bojan Kocew +0,04
4. Polska Mieczysław Wilczewski +0,14
5. Francja Fernand Fillette +0,22
6. Czechosłowacja Vlastimil Růžička +0,23
7. Dania Christian Pedersen +0,24
8. Dania Finn Thygesen +0,25
9. Aleksander Pawlisiak +0,26
10. Polska Władysław Klabiński +0,26

Etapy podsumowanie[edytuj | edytuj kod]

Etap Data Start – meta Długość (km) Zwycięzca etapu Czas Lider wyścigu Lider
klasyfikacji drużynowej
I etap 1 maja Bratysława – Brno 170 km Belgia Albert Eloot 4h 25'26" Belgia Albert Eloot Wielka Brytania Wielka Brytania
II etap 2 maja Brno – Praga 224 km Dania Christian Pedersen 6h 09'27" Dania Christian Pedersen Dania Dania
III etap 3 maja Praga – Karlowe Wary 173 km Austria Franz Deutsch 4h 46'19" Austria Franz Deutsch Wielka Brytania Wielka Brytania
IV etap 4 maja Karlowe Wary – Děčín 160 km Czechosłowacja Vlastimil Růžička 4h 22'07" Dania Christian Pedersen Dania Dania
V etap 6 maja Bad Schandau – Karl-Marx-Stadt 195 km Bojan Kocew 6h 16'38"
VI etap 7 maja Karl-Marx-Stadt – Lipsk 187 km Czechosłowacja Miroslav Malek 5h 58'32" Dania Hans Andresen
VII etap 8 maja Lipsk – Berlin 199 km Dania Hans Andresen 5h 41'11"
VIII etap 9 maja Berlin – Görlitz 226 km Bernhard Trefflich 5h 55'37" Dania Christian Pedersen
IX etap 11 maja Zgorzelec – Wrocław 162 km Polska Stanisław Królak 4h 15'47"
X etap 12 maja Wrocław – Chorzów 198 km Polska Mieczysław Wilczewski 5h 05'51"
XI etap 13 maja Stalinogród – Łódź 206 km Aleksander Pawlisiak 5h 31'16" NRD
XII etap 14 maja Łódź – Warszawa 139 km Polska Stanisław Królak 3h 22'39"

Klasyfikacja indywidualna[edytuj | edytuj kod]

Koszulka żółta

Lp. Zawodnik Czas/strata Lp. Zawodnik Czas/strata
1. Dania Christian Pedersen 62:41,12 20. Ilija Wełczew +1:09,14
2. Dania Hans Andresen +2,45 21. Piotr Radowicz +1:10,11
3. Gustav-Adolf Schur +5,15 22. Austria Alfred Sitzwohl +1:14,17
4. Bernhard Trefflich +7,50 23. Czechosłowacja Miroslav Malek +1:15,12
5. Aleksander Pawlisiak +11,33 24. Wacław Chraplak +1:16,59
6. Austria Franz Deutsch +18,35 25. Jan Wyszyński +1:17,25
7. Belgia Louis van Schil +18,38 26. Francja Fernand Filette +1:22,25
8. Polska Stanisław Królak +25,21 27. Czechosłowacja Karel Kuneš +1:52,33
9. Francja Christian Radigon +28,29 28. Paul Dinter +2:13,32
10. Bojan Kocew +28,44 29. Austria Paul Fülöp +2:32,28
11. Polska Mieczysław Wilczewski +36,14 30. Francja Charles Pedergnana +3:13,24
12. Lothar Meister I +39,58 31. Wolne Terytorium Triestu Sante Orso +3:18,49
13. Dania Finn Thygesen +41,33 32. Constantin Dumitrescu +3:28,55
14. Belgia Jacques Rebry +52,56 33. Janko Ognensky +3:49,54
15. Anglia Stanley Jones +58,56 34. Nicolae Maxim +3:54,28
16. Anglia Gordon Thomas +59,10 35. Polska Władysław Klabiński +3:59,05
17. Czechosłowacja Karel Nesl +1:04,19 36. Cwetan Basew +6:14,12
18. Dimityr Kolew +1:05,12 37. Gheorghe Șandru +6:28,14
19. Czechosłowacja Vlastimil Růžička +1:05,20 38. Austria Max Bulla +12:45,29

Klasyfikacja drużynowa[edytuj | edytuj kod]

Koszulka błękitna. Na wynik składa się rzeczywista suma czasów – bez bonifikat – trzech pierwszych zawodników drużyny na każdym etapie.

Lp. Drużyna Czas/strata Lp. Drużyna Czas/strata
1. Niemiecka Republika Demokratyczna 188:14,15 9. Rumunia +12:35,04
2. Dania Dania +2,41 Anglia Anglia zdekompletowana
3. Polonia francuska +18,56 Belgia Belgia zdekompletowana
4. Czechosłowacja Czechosłowacja +1:32,43 Finlandia Finlandia zdekompletowana
5. Bułgaria +1:46,43 Norwegia Norwegia zdekompletowana
6. Polska Polska +3:19,11 Szwecja Szwecja zdekompletowana
7. Austria Austria +3:53,44 Węgry zdekompletowane
8. Francja Francja +4:14,49 Wolne Terytorium Triestu Wolne Terytorium Triestu zdekompletowane

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Poza rokiem 1953 Wyścig Pokoju zawsze rozpoczynał się bądź w Pradze, bądź w Warszawie, bądź (po tym jak do organizacji wyścigu włączyła się NRD) w Berlinie. Działo się tak do 1985 r., kiedy to wyścig wystartował z Kijowa.
  2. ↑ Imiona kolarzy szwedzkich nieznane.
  3. ↑ a b c d e f g h i j Ex aequo.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]


Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wyścig_Pokoju_1953&oldid=71660642”