Wyżnia Barania Ławka
 Wyżnia Barania Ławka pomiędzy podpisanymi wierzchołkami Baranich Rogów i Wyżniego Baraniego Zwornika | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie Karpat  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} | |
Wyżnia Barania Ławka (słow. Barania priehyba) – przełęcz w słowackiej części Tatr Wysokich, położona w masywie Baranich Rogów. Jest pierwszym od góry siodłem w długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika i oddziela od siebie wierzchołek Wyżniego Baraniego Zwornika w grani głównej na północnym zachodzie od niższego, północno-zachodniego wierzchołka Baranich Rogów na południowym wschodzie. Siodło jest położone tuż poniżej Wyżniego Baraniego Zwornika[1].
Przełęcz jest wyłączona z ruchu turystycznego. Jej północno-wschodnie stoki opadają do Baraniej Kotliny – górnego piętra Doliny Dzikiej, natomiast południowo-zachodnie – do Doliny Pięciu Stawów Spiskich[2]. Na obie strony grani z przełęczy opadają pokaźne żleby: Barani Żleb do Doliny Pięciu Stawów Spiskich i nienazwany żleb do Baraniej Kotliny[3]. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na Wyżnią Baranią Ławkę Baranim Żlebem, inne prowadzą m.in. od Śnieżnej Przełęczy, od Baraniego Przechodu i z Doliny Dzikiej[1].
Pierwsze wejścia:
- letnie – Józef Stolarczyk, Ambroży Reformat (Tomasz Trausyl), Wojciech Gąsienica Kościelny, Wojciech Ślimak, Szymon Tatar starszy i Jędrzej Wala starszy, przed 17 września 1867 r., przy przejściu granią,
- zimowe – Adam Karpiński i Konstanty Narkiewicz-Jodko, 5 kwietnia 1928 r.[1]
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 31–33.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 405. ISBN 83-01-13184-5.