Władysław Kocot

Władysław Kocot

podporucznik rezerwy piechoty
Data i miejsce urodzenia	15 lipca 1900 Szczeglin Poduchowny
Data i miejsce śmierci	22 września 2000 Drążdżewo
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	13 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
Późniejsza praca	nauczyciel
Odznaczenia

Władysław Kocot (ur. 15 lipca 1900 w Szczeglinie Poduchownym, zm. 22 września 2000 w Drążdżewie) – polski nauczyciel, działacz społeczny, pamiętnikarz, weteran wojny z 1920 roku. Podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Jana i Zofii. Ukończył carską szkołę rządową w Sypniewie, preparandę i seminarium nauczycielskie w Pułtusku (1923), Wyższy Kurs Nauczycielski w Zamościu (1928), Wyższy Kurs Nauczycielski w Obozie Jeńców Wojennych w Murnau (Oflag VIIA) w Niemczech. Uczestnik – ochotnik wojny polsko-bolszewickiej i żołnierz kampanii wrześniowej 1939 r. w stopniu podporucznika, walczył w 13 pułku piechoty. Po klęsce wrześniowej kilka lat spędził w niewoli niemieckiej w oflagach: Działdowo, Prenzlau, Kluczbork i VII A Murnau. Powrócił z niewoli 13 września 1945 r. W roku 2000 awansowany do stopnia majora. W latach 1923–1928 nauczyciel i kierownik szkoły powszechnej w Załogach. Od 1928 do 1939 r. oraz w latach 1945–1970 nauczyciel szkoły powszechnej w Drążdżewie (od 1946 do 1958 r. kierownik tej szkoły). Organizował przedstawienia teatralne, zabawy i loterie fantowe w celu zbiórki pieniędzy na budowę szkół w Załogach oraz remizy tamże i w Drążdżewie, likwidował analfabetyzm, upowszechniał czytelnictwo, opiekował się organizacjami młodzieżowymi, działał w OSP, ZNP, LOK, PCK, kółkach rolniczych, Polskim Związku Pszczelarskim i Związku Inwalidów Wojennych oraz organizacjach kombatanckich. Ze względu na swą postawę polityczną przez szereg lat był izolowany przez władze PRL. W roku 1958 nie zgodził się na zdjęcie krzyży w szkole drążdżewskiej, za co zwolniono go dyscyplinarnie z funkcji jej kierownika.

Autor pamiętników rodzinnych i wojennych. Pamiętniki z wojny 1920 r. były drukowane we fragmentach w miesięczniku Ziemia Przasnyska. Współpracował z prof. Witoldem Doroszewskim w zakresie opisu gwar Kurpi i Mazowsza. Żonaty od 1928 r. z Genowefą Lucyną z Chrzanowskich (1912–2000). Pięcioro dzieci: Cezary (1929–2013), Donata (1932–2018), Halina (ur. 1934), Janusz (ur. 1946) i Jerzy (ur. 1948). Spoczywa w grobie rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Płoniawach.

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż za udział w Wojnie 1918-1921
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”;
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Medal za Długoletnią Służbę
• Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Za Zasługi dla Pożarnictwa
• Medal Związku Inwalidów Wojennych
• Medal „Za zasługi dla Ziemi Pułtuskiej”
• Złota Odznaka ZNP
• Honorowy Obywatel Miasta Mławy

Bibliografia

• Stanisław Pajka, Słownik Biograficzny Kurpiowszczyzny XX wieku, Kadzidło 2008, s. 460-461, ISBN 83-916349-2-2.
• Katarzyna Ewa Chodkowska, Wizerunek Władysława Kocota nauczyciela wiejskiego, praca licencjacka na WSH w Pułtusku, 1998.
• Władysław Kocot, Pamiętniki i korespondencja z lat 1920, 1939-1945, Pułtusk 2009, ze zbiorów Archiwum Państwowego m. st. Warszawy, Oddział w Pułtusku.